Het nieuwe NHL-seizoen staat weer voor de deur en bij SportAmerika laten we dat niet onopgemerkt voorbij gaan! Al op 7 oktober openen de San Jose Sharks en Nashville Predators in het kader van de Global Series het bal in Praag en op 11 oktober volgen de eerste wedstrijden in Noord-Amerika. De komende 32 dagen leggen wij alle teams langs de meetlat en besluiten natuurlijk met titelverdediger Colorado Avalanche. Vandaag één van de teams die vrijdag al in actie komt: Nashville Predators.
2021-2022: OP NIPPERTJE EEN WILDCARD
De Nashville Predators plaatsten zich vorig seizoen als laatste team voor de play-offs. Of ze daar achteraf zo blij mee waren, is een tweede. In de eerste ronde van ’t postseason troffen ze in de Colorado Avalanche de latere kampioen en de Avs vraten de Predators met huid en haar op. De club die als laatste de play-offs bereikte, lag er als eerste uit. Na vier wedstrijden en 21 tegendoelpunten was het avontuur al voorbij. Er waren tijden dat de Nashville Predators de Central Division met harde hand regeerden, maar die tijden zijn even ver weg.
Halverwege 2019-2020 nam John Hynes het roer in Music City over van Peter Laviolette. Het management in Nashville dacht dat er meer uit de spelersgroep te halen viel, maar na ruim twee seizoenen Hynes zal ook David Poile tot de conclusie moeten komen dat een wildcard in het westen het hoogst haalbare is voor zijn team. Afgelopen seizoen bungelden de Predators lang aan het elastiek en bleken 97 punten voldoende voor de vijfde plaats in de Central en daarmee de tweede wildcard in het westen.
BOVEN HET MAISVELD
Tussen 4 december en 11 januari leken de Preds veel meer in hun mars te hebben dan een wildcard. Ze wonnen 12 van hun 14 wedstrijden in die periode en klopten onder meer twee keer de Avalanche. Voor en na die reeks regeerde echter de middelmaat. Roman Josi onttrok zich daaraan door met 23 goals en 96 punten een sensationeel seizoen af te werken. De Zwitser is sinds 2017 captain en ging in 2021-2022 inderdaad voorop in de strijd. De meeste goals kwamen respectievelijk van Matt Duchene (43) en Filip Forsberg (42). Ook zij kunnen tevreden terugkijken op hun individuele prestaties.
Pekka Rinne was jarenlang de onbetwiste starter in Nashville, maar landgenoot Juuse Saros heeft die rol bijna geruisloos overgenomen. De Fin kende met .918 sv% en 2.64 GAA een uitstekend seizoen. Saros eindigde als derde in de Vezina en pakte met 3932 minuten de meeste speeltijd van alle goalies. Mogelijk brak dit de Predators op in de play-offs, want Saros raakte eind april geblesseerd en backup David Rittich (.886 sv% en 3.56 GAA) bleek niet bij machte de Avs tegen te houden. Hij werd zelfs vervangen door de relatief onervaren Connor Ingram.
FORSBERG PRIORITEIT
David Poile zal de eerste maanden van dit kalenderjaar getwijfeld hebben of hij zich met deze Nashville Predators in een rebuild moest storten. Rond de trade deadline in maart kwam al een heel voorzichtig antwoord. Filip Forsberg was bezig aan een geweldig seizoen, maar stond ook op het punt UFA te worden. Poile koos voor de prestaties op korte termijn, hield vast aan Forsberg en dat wierp zijn vruchten af in de vorm van een wildcard. De lat zal hoger liggen bij deze franchise, maar gezien de concurrentie in het westen is ’t de vraag of dat reëel is.
Dat Forsberg bleef, was achteraf een teken aan de wand. Nog voor Free Agency losbarstte, had general manager Poile zijn belangrijkste slag al geslagen. Op 9 juli verbond de 28-jarige Zweed zich voor nog eens acht seizoenen aan de Nashville Predators. Forsberg gaat tot medio 2030 jaarlijks $ 8.5 miljoen verdienen. Met het vastleggen van Forsberg verzekeren Poile en de Preds zich van zo’n 30 goals op jaarbasis.
MEER ERVARING
Met Ryan McDonagh werd begin juli ook de defensie al versterkt. Met zijn $ 6.5 miljoen AAV drukte de ervaren verdediger zwaar op het budget in Tampa Bay en in ruil voor Philippe Myers en Grant Mismash wilde Poile wel een handje helpen. Aan de defensieve kant is McDonagh niet ’t enige nieuwe gezicht. De general manager zag David Rittich vorig seizoen worstelen met zichzelf en besloot free agent Kevin Lankinen voor één seizoen te binden. De Fin deed bij de Blackhawks ervaring op in de NHL, maar in 32 wedstrijden kwam hij vorig seizoen niet verder dan .891 sv% en 3.50 GAA.
Aanvallend waren de Predators vorig seizoen wel erg afhankelijk van Forsberg en Duchene. De twee waren samen goed voor ruim 30% van de totale productie (266 goals). Nino Niederreiter bewees in Carolina en Minnesota dat hij de weg naar de vijandelijke goal wel weet te vinden en de Zwitserse free agent werd dan ook voor twee seizoenen vastgelegd door Poile. Met het oog op de toekomst pikten ze in de draft de 18-jarige Joakim Kemell op. De Fin blijft nog even in zijn vaderland spelen, maar toonde zich bij de junioren behoorlijk trefzeker.
VERGRIJZING DREIGT
Ergens is het begrijpelijk dat Poile zijn sterspeler een nieuw contract gaf. Aan de andere kant krijg je daarmee sterk het idee dat de GM een rebuild voor zich uit schuift. De nu 28-jarige Forsberg ligt vast tot medio 2030, Mikael Granlund is 30 en heeft een contract tot 2025 en de één jaar oudere Duchene tot 2026. Stuk voor stuk goede spelers, maar je kunt je afvragen of deze lijn ook op langere termijn blijft leveren. Vers bloed zou welkom zijn, alleen lijkt dergelijk talent binnen de organisatie niet direct voor handen.
Met Ryan Johansen en Nino Niederreiter zijn de belangrijkste spelers op de tweede lijn ook al dertig. De 23-jarige Eeli Tolvanen is een belangrijke kandidaat om deze lijn te completeren en heeft een seizoen met 11 goals en 23 punten achter de rug. Tanner Jeanot zou daar ook een optie kunnen zijn. De Canadees was vorig jaar als rookie een interessante speler. Hij noteerde 24 goals, 17 assists, maar ook 130 PIM. Jeanot was achter ploeggenoot Mark Borowiecki en Pat Maroon de speler met de meeste strafminuten. Op de derde lijn, naast nieuweling Zach Sanford en Colton Sissons, is Jeanot de speler die voor de goals moet zorgen. Op de vierde lijn worden die verwacht van Yakov Trenin.
OUD…EN DUUR
Als de aanval ervaren is, dan is de verdediging dat toch zeker. Met McDonagh, Josi en Mattias Ekholm loopt er meer dan genoeg kwaliteit, maar ook deze drie kleppers hebben normaal gesproken hun beste jaren wel gehad. De 32-jarige captain ($ 9.0 miljoen AAV) ligt nog vast tot de zomer van 2028. Zijn twee kompanen, elk ook de dertig al gepasseerd, liggen elk voor ruim $ 6 miljoen per jaar vast tot medio 2026.
Met Dante Fabbro en Alexandre Carrier is er wel iets van verjonging, maar de prospects in de organisatie weten maar al te goed dat ze grote schoenen te vullen hebben. De vraag is of ze in staat zijn binnen afzienbare tijd het stokje (grotendeels) over te nemen van de gevestigde namen. Wat de korte termijn betreft, is Poile afhankelijk van zijn huidige roster. Dit is veel te goed om een hoge draft pick af te dwingen, maar niet goed genoeg om voor een Cup te spelen.
2022-2023: HOPEN OP DIE WILDCARD
Met hangen en wurgen werd vorig seizoen een wildcard gepakt en zo’n gevecht staat de Preds ook in 2022-2023 te wachten. Colorado, Minnesota en St. Louis lijken verder dan de ploeg van John Hynes en van de Coyotes en Blackhawks hoeven we niets te verwachten. Vorig seizoen wisten de Predators blessureleed redelijk buiten de deur te houden. Alleen Calgary deed ’t op dat vlak “beter” dan Nashville. Hynes, Poile en de spelers zullen hopen dat het dit seizoen niet anders is.
Het zal ook nodig zijn om iedereen zo veel mogelijk aan boord te houden, want de meeste concurrenten kunnen een blessure net iets beter opvangen. Een belangrijke rol is hier weggelegd voor Lankinen. Saros maakte in 2021-2022 veel te veel minuten en de pijn was duidelijk leeg. Weet zijn landgenoot iets van de last over te nemen, dan zou Saros zomaar weer mee kunnen doen om de Vezina. En daar profiteren dan ook de Predators natuurlijk van.
Cover photo: Christopher Hanewinckel/USA TODAY Sports
