In de serie ‘Excentriekelingen’ kijken we naar sporters van wie het achtergrondverhaal misschien nog wel specialer is dan de indrukwekkende resultaten die ze op de velden neerzetten. De Excentriekelingen zijn de spelers die mediatraining negeren, die gewoon zichzelf zijn en die hun eigen leven leiden. In aflevering 3 van deze serie staat oud-NBA speler Metta Sandiford-Artest aka Metta World Peace aka Ron Artest centraal.
19 november 2004, The Palace of Auburn Hills, net buiten Detroit, Michigan. Het is de eerste keer dat de Pistons en Pacers elkaar weer ontmoeten sinds de Eastern Conference Finals van het vorige seizoen. Hierin versloeg Detroit en Indiana in zes wedstrijden; uiteindelijk zouden de Pistons ook de NBA Finals winnen. Op deze avond in 2004 maakten de Pacers het Detroit een stuk lastiger. Sterker nog, Indiana stond 15 punten voor met minder dan een minuut op de klok.
Piston Ben Wallace nam geen genoegen met zo’n groot verlies en probeerde met een lay-up het verlies wat dragelijker te maken. Indiana’s Ron Artest liet dit niet gebeuren en gaf Wallace tijdens zijn lay-up een harde duw, die op zijn beurt Artest een zwiep terug gaf. Er volgde wat duw- en trekwerk, wat geschreeuw: niets wat de NBA niet eerder had gezien.
Artest ging op de scorer’s table liggen terwijl de referees bespraken wie bestarft werd en waarvoor. Daarna brak los wat we nu kennen als The Malice at the Palace. Iemand gooide een beker drinken naar Artest, die bijna direct de tribune op vloog om zijn aanvaller terug te pakken. In alle chaos viel hij echter de verkeerde persoon aan. Artest’s ploeggenoot Stephen Jackson sprong ook de tribune in om zijn maatje te helpen. Een gigantisch gevecht was het gevolg. Toen Artest eindelijk van de tribunes werd gehaald, kwam hij twee Pistons-fans tegen, die hij ook aanviel.
Met de situatie uiteindelijk relatief gekalmeerd, verlieten de Pacers de court. Pistons-fans ‘zwaaiden’ ze uit door popcorn, drinken en zelfs een metalen stoel hun kant op te smijten. Uiteindelijk was Artest de speler die de meeste hoon over zich heen kreeg. Het gevolg was een schorsing voor de rest van het seizoen, 73 wedstrijden, inclusief de play-offs, zonder salaris. Ook kreeg hij een voorwaardelijke gevangenisstraf van een jaar aan zijn broek. Daarnaast werd Artest veroordeeld tot een taakstraf van 60 uur, een boete van $250 en het volgen van een cursus woedebeheersing.
TE GROTE SCHOENEN
Ron Artest groeide op in de Greenbridge Houses, het grootste socialehuisvestingscomplex in de VS, gelegen in Queens, New York. Artest had een lastige kindertijd, waarin hij als 12-jarige onder meer een vriend doodgestoken zag worden tijdens een wedstrijd. Hij blijft echter op het rechte pad. Na een succesvolle carrière in high school vertrok Artest naar St. John’s University in New York. Artests well-rounded arsenaal en sterke defensieve spel sprong in het oog van NBA-scouts.
Na een aantal succesvolle jaren draftten de Chicago Bulls Artest met de 16e pick in de NBA Draft van 1999. De Bulls hadden ook de eerste pick in de draft, die gebruikten ze om Elton Brand te selecteren. Brand was een oud-teamgenoot van Artest; ze speelden samen in misschien wel het beste AAU-team ooit. Chicago was gewend op basketbalgebied alles te winnen; het seizoen ervoor eindigden de Bulls nog als kampioen. Hoewel Artest werd benoemd tot de All-Rookie Second Team en Brand tot Co-Rookie of the Year wonnen de Bulls in 1999-2000 slechts 17 wedstrijden. De jonge Bulls hadden veel moeite om Michael Jordan &consorten te vervangen.
Overigens zouden Jordan en Artest in 2001 elkaar ontmoeten tijdens een trainingskamp waar His Royal Airness aanwezig was om weer fit te worden. Hij kwam dat seizoen namelijk terug van zijn pensioen. Jordan maakte snel kennis met het fysieke spel van Artest. Tijdens een scrimmage verdedigde Artest Jordan zo ruw dat deze een aantal ribben brak. “Ik dacht dat ik Michael Jordan had geblesseerd”, vertelde Artest later. “Ik voelde me er slecht over en kwam twee dagen mijn huis niet uit”. Jordan bleek er minder mee te zitten. Hij belde Artest op om te zeggen dat zulke dingen nou eenmaal onderdeel zijn van basketbal en er geen kwaad bloed tussen beide was.
ALL-STAR EN ANDERE AWARDS
Hoewel Artest elk seizoen een beetje beter werd, stuurden de Bulls hem na tweeëneenhalf relatief onsuccesvolle jaren naar de Indiana Pacer. Daar werd hij steeds beter. Na de trade duurde het wel even voor hij zijn echte kunnen liet zien. In zijn eerste volledige seizoen bij Indiana, dat van 2002-2003, werd Artest benoemd tot het All-Defensive Second Team, nadat zijn hoogste gemiddelde points per game uit zijn carrière noteerde.
Qua persoonlijke prijzen was het seizoen erna het beste uit zijn carrière. In dat jaar werd Artest benoemd tot Defensive Player of the Year, All-Defensive First Team en All-NBA Third Team. Daarnaast kozen coaches hem tot All-Star reserve. Zijn statistieken waren ook meer dan prima. Artest scoorde gemiddeld 18.3 punten per wedstrijd, pakte gemiddeld 5.3 rebounds en had 2.3 steals per wedstrijd. Hij hielp de Pacers aan 61 wins, de meeste in de NBA dat seizoen. Uiteindelijk zou het seizoen dus stranden in de Eastern Conference Finals.
Na de terugkeer van zijn schorsing die hij kreeg na The Malice at the Palace wilde Artest al snel weg. Hij vroeg een trade aan. Zowel teamgenoot Jermaine O’Neal als Pacers-President Larry Bird voelden zich “bedrogen” door Artests verzoek. Hij zou uiteindelijk na 16 wedstrijden getrade worden naar de Sacremento Kings. Dat seizoen werd hij voor de tweede keer gekozen als onderdeel van het First Team All-Defense. Na drie jaar Kings werd hij getrade naar de Houston Rockets. In zijn enige seizoen daar werd hij voor de tweede keer benoemd tot Second Team All-Defense.
LA’s LIGHTS SHINE BRIGHTEST
Na het 2008-2009 seizoen was Artest een free agent. Hij sloeg een lucratievere deal van de Rockets af en koos ervoor om te tekenen bij de Los Angeles Lakers. Artest koos voor rugnummer 37. Artest droeg het nummer als een ode aan Michael Jackson. De zanger overleed kort daarvoor, zijn legendarische album Thriller stond ooit 37 weken op nummer 1. Artest werd al snel de beste verdediger die de Lakers hadden. Met spelers als Kobe Bryant en Pau Gasol om zich heen kon Artest zich meer focussen op het verdedigen van de tegenstander.
Met zijn verdedigende kwaliteiten hielp Artest LA naar een record van 57-25, het beste percentage in het Westen. In game 5 van de Western Conference Finals tegen de Phoenix Suns tipte Artest de game-winner in de basket en in de wedstrijd erna scoorde hij 25 punten. Een plek in de NBA Finals was aanstaande. De Lakers wonnen uiteindelijk deze 7-game series van de Boston Celtics. Na de overwinning noemde Lakers-coach Phil Jackson hem de ‘MVP van game 7‘.
In de zomer 2011 veranderde Artest zijn naam naar Metta World Peace. Artest bleek volop van die zomer te hebben genoten, hij kwam namelijk met overgewicht aan op het trainingskamp. Nieuwe Lakers-coach Mike Brown was hier zo ontevreden over dat hij van Artest een reservespeler maakte. Artest speelde dat seizoen 26.9 minuten per wedstrijd tegenover 33.8 minuten in het kampioenschapsseizoen. Daarnaast had hij veel last van blessures. Het bleek het begin van het einde van Artests carrière te zijn.
Hij zou nog voor de Knicks spelen, ook speelde hij kort in China. Toen hij in China speelde veranderde Artest zijn naam voor een korte tijd naar The Panda’s Friend. Tegenwoordig gaat Artest door het leven als Metta Sandiford-Artest, Sandiford is de achternaam van zijn vrouw.
Uiteindelijk keerde hij voor het seizoen 2015-2016 terug bij de Lakers maar speelde slechts 60 wedstrijden in twee seizoenen. Na het seizoen van 2016-2017 stopte hij met NBA-basketbal. Ondertussen lijkt hij zijn wilde dagen achter zich te hebben gelaten. Hij is iemand die zich inzet voor een betere mentale gezondheid bij mensen. Iets waar hij zich in 2016 tegen Sports Illustrated ook al over uitsprak. Ook heeft hij een management bedrijf dat atleten helpt met hun belastingen.
Zijn wilde dagen mogen dan wel over zijn, maar fans zullen nooit de passie vergeten die Ron Artest belichaamde. Of was het nou Metta World Peace?
Meer lezen uit de serie ‘Excentriekelingen’? Klik dan hier.
Coverfoto: Allen Einstein
