Hoeveel is een running back nog waard in de NFL?

Over net iets minder dan twee maanden weten we welk team Super Bowl LIII heeft gewonnen, waarmee het jaarlijkse hoofdverhaal in de NFL – welk team is het best? – wordt afgerond. Een NFL-seizoen kent echter meer verhalen. Zo waren daar dit jaar de nieuwe regels rond het tackelen van de quarterback en zagen we, misschien wel mede daardoor, een meer op de aanval gerichte league. Met een paar spectaculaire games tot gevolg. Wat we niet zagen: Le’Veon Bell. De ster van de Pittsburgh Steelers weigerde de franchise tag van zijn club te tekenen. Hij wilde niet het risico lopen om, op de drempel van free agency, geblesseerd te raken en zo zijn ‘pay day’ te missen. Het kostte hem een seizoen en Pittsburgh wellicht een kans op glorie, maar de kwestie gaat dieper. Bell is de ‘poster boy’ van een zorgwekkende ontwikkeling rond de positie van running backs in de NFL. Hoeveel is een running back nog waard in de NFL?

I do not forget a thing, I’m patient, it’s a gift… pic.twitter.com/BtyM6BWeJ9

— Le’Veon Bell (@LeVeonBell) 12 juli 2018

WAARDEDALING RUNNING BACKS

Er was een tijd dat running backs in de NFL steevast de snelste, meest atletische mannen op de gridiron waren. Lange carrières waren normaal, ondanks dat de positie ook toen al goed was voor de nodige tackles. De backs raken de bal simpelweg het vaakst aan en zijn dus het vaakst het doelwit van de verdediging. De laatste decennia is er echter iets veranderd. Waar Adrian Peterson in 2011 nog een langdurig contract van 100 miljoen dollar mocht ondertekenen, daar is Todd Gurley met zijn contract van 57,5 miljoen dollar in vier jaar nu koploper op zijn positie. De Rams hebben ondertussen ook wide receiver Brandin Cooks en defensive tackle Aaron Donald onder contract, die respectievelijk 81 miljoen in vijf jaar en 135 miljoen in zes jaar verdienen.
Alleen kijken naar die verschillen zou te makkelijk zijn, maar het zegt letterlijk wat de NFL running backs momenteel waard vindt. Onderliggende boodschap: het risico dat een running back stuk gaat is groot en geen enkel team wil vast zitten aan een peperduur contract van een speler die door blessureleed amper aan spelen toekomt. En gelijk hebben ze, nietwaar? Je hoeft maar naar het lopende seizoen te kijken. Van de 32 teams in de NFL zag het merendeel zijn startende halfback op enig moment wegvallen door een blessure.
Bij een klein tiental van die gevallen ging het daarbij om een blessure die de speler in kwestie het merendeel van het seizoen kostte, wat in veel gevallen een flinke klap was voor het team. Het gaat ver om de tegenvallende seizoenen van de Eagles en Jaguars toe te schrijven aan het wegvallen van Jay Ajayi en Leonard Fournette, maar het helpt natuurlijk niet mee.

Injuries: Jaguars RB Leonard Fournette (hamstring) ruled out for Sunday vs. Texanshttps://t.co/JDWHyUKtt3 pic.twitter.com/xib0qRiEln

— Around The NFL (@AroundTheNFL) 19 oktober 2018

De Jaguars zijn daarbij een interessant voorbeeld. Terwijl Fournette al op de weg terug was, vond het team het toch nodig om voor Carlos Hyde te traden. Het gevolg daarvan is dat de Jags nu een extreem luxe derde running back hebben, achter de inmiddels herstelde Fournette en ’third down back’ TJ Yeldon. Domme move, verspilling van draft picks, of maatregel voor de toekomst? Naderen we een tijdperk waarin de honderd miljoen die voorheen naar één ‘star running back’ ging, nu verdeeld wordt onder twee of misschien wel drie backs?

SPREID JE KANSEN

Voor het antwoord, of in elk geval een indicatie daarvan, verplaatsen we ons zo’n 500 mijl, van ‘Duuuuval’ naar ‘WhoDat’. New Orleans pakte vorig jaar op prachtige wijze uit met een aanval waarin Mark Ingram III en rookie Alvin Kamara van grote waarde waren. Hoe belangrijk de aanwezigheid van de tweede running back was, bleek eerder dit jaar. Ingram mistte door een schorsing de opening van het seizoen en de volledige belasting kwam op de schouders van Kamara. De Saints kozen er voor Kamara goeddeels zijn normale workload te geven. Gevolg: de angel verdween uit deels uit de running game van de Saints.
Tampa Bay en Cleveland wisten de Saints zelfs tot 48 en 63 running yards te beperken. Tegen de Falcons en Giants ging de workload van Kamara iets omhoog en volgden er hogere cijfers. Het valt echter te betwijfelen of die jonge running back die hoeveelheid touches de rest van het seizoen volgehouden zou kunnen hebben. Dat Kamara zijn minst drukke wedstrijd had – slechts 9 touches – in de eerste wedstrijd dat Ingram terugkwam, zegt veel.
Het voorbeeld van de Saints staat niet op zichzelf. Wie rondkijkt in de NFL, ziet dat het vrij zeldzaam begint te worden dat een team één enkele, succesvolle running back heeft. In Atlanta is al een paar jaar te zien dat de running game vooral goed werkt als Devonta Freeman én Tevin Coleman fit zijn: zodra één van beide ontbreekt, loopt het minder goed. Zie ook: New England Patriots. De pass-first aanval van Brady en Belichick werkt met name goed als er een ‘workhorse running back’ naast de passes vangende James White gezet kan worden.

Patriots get ANOTHER touchdown as James White sneaks out of the backfield for six. Patriots now lead 21-3. White is having a big first half.

(via @nfl)pic.twitter.com/AnmyTlVxb1
— Pro Football Focus (@PFF) 5 oktober 2018

Moraal van dit verhaal: running backs hebben relatief korte NFL-carrières waarin zij een groter risico lopen op lichamelijke ongemakken dan spelers op andere posities. De teams weten dat en spelen er op in. Ze kiezen voor een roster met meerdere volwaardige backs en betalen minder per back. Het maakt de kans dat we nog ‘one man shows’ vanuit het backfield gaan zien in de NFL er steeds kleiner op. Erger nog: er eindigen momenteel running back-carrières voor ze überhaupt begonnen zijn.

EXIT-STRATEGIE

Ooit gehoord van Quavaris Crouch? Waarschijnlijk niet. Crouch speelt nu nog voor Harding University High School, maar staat op het punt te kiezen voor één van de grotere universiteiten. De running back is al op bezoek geweest bij Michigan, Florida State en Tennessee, terwijl ook Alabama en Clemson verregaande interesse hebben. Crouch is een beest van 1,90 meter lang en 105 kilo zwaar, en wordt door zijn huidige head coach omschreven als ‘het grootste atletische talent dat hij ooit heeft gezien’. Hij werd vorig seizoen gekozen als ‘Gatorade Player of the Year’ in North Carolina, na een jaar waarin hij in 14 wedstrijden de volgende cijfers noteerde: 287 carries voor 3142 rushing yards en 31 touchdowns.
Het is dus niet verrassend dat alle grote universiteiten in de rij staan voor de diensten van Crouch. Er is alleen één klein probleempje: Crouch wil verhuizen naar de andere kant van de football en een carrière gaan opbouwen als linebacker. Inderdaad: het grootste prospect op running back van dit moment kiest er voor om in de NFL een andere positie te gaan spelen. “Mijn grote passie is running back zijn. Ik houd er van om touchdowns te scoren”, gaf Crouch aan in een verklaring aan The Washington Post. “Ik denk alleen dat linebacker voor mij een meer realistische keuze is.”
Natuurlijk komt dit niet helemaal uit de lucht vallen bij Crouch. Vorig seizoen noteerde hij naast zijn torenhoge cijfers als running back ook 42 tackles en 14 sacks als linebacker. Dat Crouch aan beide kanten van de bal talent heeft, staat dus buiten kijf. Dat hij in de NFL echter niet wil spelen op de positie waar hij het meest van houdt, onderstreept nog maar eens hoe de positie veranderd is.
En niemand die dat beter weet dan de laatste running back die nog een écht dik contract wist te verdienen: Adrian Peterson himself. “Slimme jongen. Als je dominant kan zijn op een andere positie dan running back, zou ik dat zeker aanraden”, verklaarde Peterson in een reactie op de keuze van Crouch om, als ’top prospect’ op de running back positie, toch te kiezen voor een carrière als verdediger. Sterker nog: als Peterson nu de kans kreeg, zou hij hetzelfde doen. “Absoluut. Ik zou wide receiver worden, of wat kilo’s aankomen en linebacker gaan spelen. Als een soort Von Miller”, aldus ‘AP’.
Voor een speler die de optie heeft om op een andere positie te spelen is running back nu de onverstandige keuze, zoveel lijkt duidelijk. De vraag is nu wat voor gevolgen dat gaat hebben voor de toekomst. Als de keuze van Crouch een trend zet, gaan buitengewone talenten wellicht vaker voor een andere positie kiezen, wat de kans opnieuw kleiner maakt dat teams voor een systeem met één dominante running back gaan. Onderaan de streep betekent het wellicht vooral dat dominante seizoenen zoals Peterson, LaDainian Tomlinson en zoveel anderen in het verleden lieten noteren, schaarser en schaarser zullen worden.

Cover photo: Getty Images (archief)