Tot twee keer toe stond hij daar met de Vince Lombardi-trofee. Harald Hasselbach is de enige Nederlander die ooit de Super Bowl wist te winnen. In 1998 en in 1999 was hij met de Denver Broncos de sterkste. Toch deed het hem weinig. “Het hele American football kan me eerlijk gezegd gestolen worden. Ik ben geen fan van mijn eigen sport.”
De in 1967 in Amsterdam geboren Hasselbach is de zoon van een Nederlandse vader en een Surinaamse moeder. Zijn vader is een landbouwkundig ingenieur en om die reden verhuist het gezin regelmatig over de hele wereld. Zo woont Harald in Nederland, Suriname, Kenia en Indonesië voor hij naar Vancouver in Canada verhuist.
Harald is de jongere broer van Ernst-Paul, die een bekende tv-presentator wordt. Zo presenteert hij onder meer Expeditie Robinson en Peking Express, tot hij tijdens de opnames van het programma 71° Noord een auto-ongeluk krijgt. Hij schiet met zijn auto in Noorwegen van de weg en slaat over de kop. De auto belandt op zijn kop in een rivier en Ernst-Paul en productieassistente Leentje Custers komen bij het ongeval om het leven.
TSAWWASSEN SOUTH DELTA
Tijdens zijn trektocht over de wereld komt Harald met diverse sporten in aanraking. Hij speelt onder meer voetbal, cricket en hockey en doet aan atletiek. Op zijn middelbare school in Vancouver is Hasselbach een fanatiek bodybuilder. Zo zeer, dat hij opvalt bij de coaches van de American Football-ploeg.
Hasselbach is namelijk bijna twee meter lang, fysiek sterk en kan door zijn achtergrond met verschillende sporten goed rennen. Voor de coaches van de Tsawwassen South Delta is hij daarmee een ideale verdediger. “Ik was een kop groter dan iedereen. Was sterk, omdat ik veel in de sportschool zat en ik kon goed rennen. Dat zeg ik trouwens niet om op te scheppen, hoor”, vertelde hij in De Volkskrant over zijn stap naar het American Football.
Hij speelt zich hier in de kijker van Amerikaanse universiteiten en krijgt net over de grens een beurs aangeboden. Bij de University of Washington mag hij zijn kunsten vertonen, maar echt uitblinken doet hij niet. Hij wordt dan ook niet gedraft door een NFL-ploeg, maar krijgt wel een contract aangeboden van de Calgary Stampeders. Daar speelt hij van 1990 tot 1993 en wordt daarmee in 1992 kampioen van de CFL.
Denver Broncos
Het spel van de defensive end blijft ook ten zuiden van de Canadese grens niet onopgemerkt. De Denver Broncos tonen interesse en in 1994 waagt hij de overstap naar de ploeg van quarterback John Elway. De ploeg had buiten Elway om geen echte sterren, maar speelde echt als een team. Hasselbach heeft lange tijd geen basisplaats, maar komt wel elke wedstrijd in actie, omdat de verdediging veel rouleert.
In 1998 haalt Hasselbach voor het eerst de Super Bowl. De ploeg komt uit tegen de Green Bay Packers. De Packers zijn favoriet, ook omdat de NFC de voorgaande dertien jaar de Super Bowl heeft gewonnen. Maar Elway flikt het en bezorgt Denver zijn eerste kampioenschap. Hasselbach is die wedstrijd reserve en heeft zo geen grote rol in het duel.
Een jaar later is dat wel anders. De verdediger is uitgegroeid tot basisspeler en mede door zijn inbreng worden de Atlanta Falcons tot negentien punten gehouden. Waaronder twee touchdowns in het vierde kwart toen het duel allang was gespeeld. “Daarom is die tweede specialer”, vertelt hij over zijn basisplaats, “al was de wedstrijd minder spannend.”
“PACKERS SLECHTSTE ERVARING UIT MIJN LEVEN”
Na die wedstrijd belandt Hasselbach bij de Broncos op het tweede plan. De ploeg begint een rebuild omdat Elway een punt achter zijn loopbaan heeft gezet. De defensive end kiest ervoor om naar een andere club te gaan, de Green Bay Packers. Een beslissing waar hij al snel spijt van kreeg. “De slechtste ervaring uit mijn leven”, omschrijft hij zijn tijd in Green Bay. “Ze behandelden me dramatisch. Achteraf hoorde ik dat ze niet eens wisten hoe oud ik was.”
Voor Hasselbach reden om een punt achter zijn loopbaan te zetten. Jarenlang zou hij geen NFL-wedstrijd meer kijken. Tijdens zijn carrière had hij in een interview al laten weten American Football eigenlijk maar niets te vinden. “Het hele American football kan me eerlijk gezegd gestolen worden. Ik ben geen fan van mijn eigen sport. Het enige dat me interesseert is het team waarvan ik deel uitmaak. Daar het maximale uithalen, is de voornaamste drijfveer.”
De Amsterdammer heeft dan ook niets met het leven van de NFL-spelers. Hij kijkt nauwelijks om naar zijn Super Bowl-ringen. “Dat is toch het Nederlandse in mij. Be humble. Spelers die pronken met hun kampioensringen. Walgelijk. Mijn ringen bewaar ik in een zeepbakje en heel af en toe doe ik ze om. Ik kreeg op het vliegveld prompt een upgrade naar first class, een bespottelijk idee eigenlijk. Alsof je zo belangrijk bent.”
IN OVERTIME LEVEN
Inmiddels is Hasselbach toch weer betrokken bij het American Football. Zijn zoon Terran begon op de middelbare school en de voormalig NFL-kampioen werd gevraagd om de verdediging te gaan coachen. “Op dat niveau is alles nog puur. Die jongens spelen uit liefde voor de sport. Ik probeer dat bij ze te cultiveren.” Terran ging naar de universiteit van Colorado, maar Harald bleef de Regis Jesuit High School trouw en is daar nog steeds de assistent-coach.
Toch merkt Hasselbach de gevolgen van NFL-loopbaan wel. In een openhartig interview met De Volkskrant vertelde hij in 2018 al dat hij “in overtime leeft”. Volgens Hasselbach is de gemiddelde levensverwachting voor een speler op zijn positie 50. Hij is vorig jaar 53 geworden.
De Nederlander merkt al jaren de fysieke tol die het spelen in de NFL met zich mee heeft gebracht. Hij heeft concentratie- en geheugenproblemen. Zo vertelt hij dat hij regelmatig voor de koelkast staat en ondertussen vergeten is wat hij ging pakken. Of dat hij halverwege een wandeling zijn bestemming vergeet.
GEEN SPIJT
“Ik heb twaalf jaar professioneel gespeeld, maar er is nooit een hersenschudding bij me vastgesteld. Ik speelde ook nog eens op de meest fysieke positie van het veld”, zo kijkt Hasselbach terug. “Had ik hersenschuddingen? Absoluut. Minstens tien. Tegenwoordig genoeg om het advies te krijgen te stoppen. De populaire term in mijn tijd was: ‘You got your bell rung.’ Je was weleens duizelig, maar daarna ging je het veld weer op. Wie dat niet deed, werd vreemd aangekeken.”
Toch heeft Hasselbach geen spijt van zijn keuze voor de sport. “Dankzij de sport heb ik mijn familie ontmoet en veel geld verdiend.” De twee Super Bowl-overwinningen zou hij dan ook “voor niets” in willen ruilen. Hij heeft zijn lot geaccepteerd. “Ik hoop dat ze iets ontdekken om het proces af te remmen. Want hoe voel ik me op mijn 60e als ik op mijn 50e dit al ervaar? In feite is je brein aan het rotten. Ik heb mijn lichaam altijd getraind om fit te blijven en ben er trots op dat ik dat nog steeds kan doen. Ik kan alleen niets doen om mijn brein te repareren.”
Coverfoto: YouTube still
