Nu het reguliere seizoen voorbij is gaat de focus langzamerhand weer op de NFL Draft. En dus zijn er prospects om te bespreken. De komende twee maanden gaat elke positie onder de loep genomen worden. De drie op papier grootste talenten worden besproken, waarna de rest van de class kort wordt doorgenomen. De tweede positie die aan de beurt is zijn de running backs.
D’ANDRE SWIFT – GEORGIA
Leeftijd: 21 | Lengte: 1.75 m | Gewicht: 97 kg | Junior
De drie running backs die in dit artikel besproken zullen worden ontlopen elkaar eigenlijk amper. D’Andre Swift is van de drie met afstand de minst productieve, maar dit betekent niet dat Swift ook per se de minste is. Want wie naar de beelden kijkt, zal zien dat Swift uit veel meer bestaat dan stats. Zijn attempts per game zijn sinds 2018 (zijn tweede seizoen) omhoog geschoten en sindsdien is hij altijd keurig boven de 1000 rushing yards uitgekomen. Dat komt echter niet in de buurt bij wat Taylor, Dobbins en andere running backs noteerden. Maar ook daar is een simpele reden voor: Swift (196 snaps) moest het backfield bijna altijd delen met een andere running back. Taylor (320 attempts) en Dobbins (301 attempts) zijn de eerste opties en nemen bijna al de snaps van hun universiteit voor hun rekening.
THE GOOD: LICHAAMSBOUW | VERSNELLING | VOETENWERK | BALANS | GEDULDIG
Maar laten we ons niet blind staren op de statistieken, want op basis daarvan zou Swift eigenlijk niet eens in dit artikel voor moeten komen. Waarom wordt Swift dan toch gezien als een van de beste running backs in deze draft? Laten we beginnen met zijn voetenwerk en de balans en het geduld dat daarbij komt kijken. Swift had bij Georgia altijd een goede OL met een fantastische scheme voor zijn neus staan. Het enige wat Swift eigenlijk hoefde te doen, is door de gaten heen rennen. Maar hierbij komt geduld van een running back wel van pas. Er is in deze draft verder niemand die zo goed is qua voetenwerk. Combineer dit met zijn onvoorstelbare versnelling en Swift kan uit het niets ineens een yard of 10 verder zijn.
Zijn lichaamsbouw is ideaal voor een moderne running back. Hij is alles behalve lang, maar naast zijn snelheid, elite voetenwerk en wendbaarheid is Swift ook vrij krachtig. Zeker geen power back (zie ook het minimale aantal touchdowns in het shirt van Georgia), maar ook alles behalve iemand die makkelijk naar de grond is te halen. Naast zijn voetenwerk is zijn eerder geroemde geduld achter zijn OL een andere grote kwaliteit. Hij kent de blocking schemes, weet precies waar hij moet rennen en wanneer hij moet exploderen en maakt op die manier op fantastische wijze gebruik van de gaten die gecreëerd worden. En de balans die hij daar soms bij laat zien is ongekend.
KWALITEITEN ALS RECEIVER
Is Swift een pass catching RB? Niet echt. Georgia gebruikte hem vooral in passes door het midden (vlak voor de line of scrimmage) en aan de zijkanten. Vooral bij die laatste situatie is hij gevaarlijk vanwege zijn snelheid, wendbaarheid en kwaliteiten om verdedigers in het open veld voor schut te zetten. Toch was Swift als ‘receiver’ het meest effectief bij toss play situaties als hieronder. En elk NFL-team kan zo’n running back wel gebruiken voor bepaalde plays.
THE BAD: BLOCKING | RED ZONE THREAT?
Maar er zijn natuurlijk ook mindere punten. Zo is Swift geen elite pass blocker te noemen. Dit komt deels door zijn lengte (en daarbij horende gelimiteerde kracht), maar deels ook door zijn positionering. Vaak gebruikte Georgia hem dan ook als een soort van dump down opties als Jake Fromm de bal nergens anders heen kon gooien. Swift begint dan in het backfield, doet vervolgens alsof hij gaat blocken en vertrekt dan vervolgens voor een korte route naar de zijkant of het midden van het veld. Op deze manier lijkt hij als ‘blocker’ het meest effectief, want blocken zelf is niet zijn kracht.
Daarnaast is Swift ook niet echt een red zone threat gebleken. Georgia gebruikte hem in de redzone voornamelijk als afleiding om andere mensen (zowel in de passing als in de running game) vrij te krijgen.
Dit heeft hem flink wat touchdowns en yards gekost, ondanks het feit dat de offense van Georgia afgelopen jaar (en eigenlijk ook de jaren daarvoor) alles behalve explosief was. De kans is dus vrij aannemelijk dat de statistieken van Swift een verkleurd beeld geven ten opzichte van zijn kwaliteiten, maar in de redzone zal Swift ook in de NFL vooral op deze manier gebruikt gaan worden.
JONATHAN TAYLOR – WISCONSIN
Leeftijd: 21 | Lengte: 1.80 m | Gewicht: 99 kg | Junior
Wie naar statistieken en consistentie kijkt kan maar een conclusie trekken: Jonathan Taylor is de beste running back in de 2020 NFL Draft. Drie jaar lang is hij de starter geweest voor Wisconsin en heeft hij (mede ook dankzij een fantastische OL en schemes met een FB) statistisch gezien fantastische seizoenen neergezet. Elk seizoen kwam hij boven de 2000 scrimmage yards uit en twee van de drie seizoenen rushde hij meer dan 2000 yards (in 2017 1977 yards). Zeker in een sterke conference als de BIG Ten is dit ongekend knap te noemen. Tel daarbij op dat Taylor tijdens 300+ attempts per seizoen ongeveer 6.7 yards per carrie averaged en hij vorig jaar in totaal 26 touchdowns scoorde en je komt tot de conclusie dat Taylor individueel zo’n beetje alles heeft bewezen wat er te bewijzen valt.
THE GOOD: ALLROUND RB | KWALITEITEN ALS RECEIVER | BULLDOZER | VOETENWERK | VOORKOMT NEGATIVE YARD PLAYS
Voordat we moeten gaan zoeken naar eventuele verbeterpunten mogen we eerst los gaan op de fantastische kwaliteiten van Jonathan Taylor. Want noem iets wat een running back in de NFL moet kunnen en hij kan het. Jonathan Taylor is de meest pure running back in deze draft. Hij beschikt over het perfecte lichaam, waardoor hij en snel/wendbaar is en ook nog eens (in tegenstelling tot Swift) op kracht extra yards kan oppikken. Hij is gewoon ongelooflijk lastig tegen te houden als hij eenmaal op snelheid is. Dit is ook een grote reden waarom je Taylor bijna nooit kunt betrappen op negative plays (qua yards). Zoals hieronder tegen Oregon laat hij zien dat hij naast zeer wendbaar ook zeer sterk is en beschikt over bovenbenen waar zelfs Clarence Seedorf jaloers op zou zijn. Woorden als bulldozer en wrecking ball zullen in de NFL dan ook vaak gebruikt gaan worden.
Maar Taylor is veel meer dan dat. We zouden hem daarmee namelijk veel te kort doen. Om Taylor als speler helemaal samen te vatten, is het moment van hieronder vs Iowa wel een geschikte kandidaat. En laten we even niet vergeten dat het moment van hierboven als van hieronder tegen top 20 teams zijn in CFB. Taylor kan, net zoals Swift, moeiteloos zijn OL volgen en wachten (geduld) op het juiste moment om door middel van zijn voetenwerk te exploderen. Wanneer hij dan eenmaal langs de line of scrimmage is, heeft hij (zoals hierboven wordt getoond) zowel de kracht als (zoals hieronder wordt getoond) het atletisch vermogen en snelheid om het voor verdedigers nagenoeg onmogelijk te maken om hem te tackelen.
GOEDE RECEIVER
In zoverre je dat als running back kunt zijn natuurlijk. Taylor is in principe qua passes die hij ontvangt niet veel anders dan Swift, maar zijn voorbereiding is wel degelijk anders. Zoals tijdens het moment hieronder duidelijk zichtbaar is, rent hij routes alsof hij een receiver is. Dit doet hij naast de simpele dump down passes die hij net zoals Swift ook ontvangt. En net zoals Swift doet ook hij soms alsof hij gaat blocken, waarna hij of naar het midden of naar de zijkant van het veld gaat om voor de QB de laatste pass-optie te zijn. Taylor mag echter wel gezien worden als een beter pass blocker dan Swift. En nogmaals: de routes die hij rent zijn alles behalve vanzelfsprekend en makkelijk, zeker voor een running back. Zeker afgelopen seizoen (waarin zijn aantal receptions meer dan verdubbeld werd) heeft hij hierin grote stappen gemaakt.
THE BAD: FUMBLES | WENNEN AAN OL SCHEMES ZONDER FB, MUUR AAN OFFENSIVE LINEMAN
Als we dan vervolgens gaan kijken naar wat er bij Taylor ontbreekt is dat een behoorlijke uitdaging. De fumbles (15 in totaal over 3 seizoenen met meer dan 300 rushing attempts) zijn wel een aandachtspuntje, maar als je 300 attempts per seizoen hebt neemt het aantal fumbles vanzelf wel toe. Op veel negative yards valt hij verder niet te betrappen. Zijn kwaliteiten als receiver zijn zeker nog niet consistent genoeg, maar het is moeilijk om dit (zeker als RB zijnde) als een zwakte te bestempelen. Dus op de speler zelfs valt (a la Burrow) eigenlijk bijna niks aan te merken. Ook de weerstand waar hij drie jaar lang tegen gespeeld heeft (in de BIG Ten) is alles behalve zwak te noemen. Dus ook dat is het probleem niet.
ZONDER FULLBACK EN DEDICATED OL/TE-GROEP OOK SUCCESVOL?
Zijn grootste uitdaging gaat echter zijn om aan een NFL-team te moeten wennen dat hem misschien niet als ‘focal point’ ziet van zijn offense. Bij Wisconsin werden er geregeld een stuk op zes a zeven offensive lineman (die ook nog eens extreem goed waren) en ook nog eens een paar blocking TE’s op het veld gezet om Taylor maar zo goed mogelijk te laten functioneren. In de NFL gebeurt dit (zelfs bij bijvoorbeeld de Cowboys) eigenlijk bijna nooit.
Daarnaast zal hij ook moeten wennen aan plays zonder een fullback. Bij Wisconsin was er bijna elke play wel een fullback die Taylor kon volgen en die een gat voor hem wist te creëren (zier voorbeeld hierboven vs Oregon). Nou is het natuurlijk niet zo dat de fullback niet meer gebruikt wordt, maar Taylor zal ook moeten leren zonder een fullback en een OL/TE-groep die volledig op hem is afgestemd succesvol te zijn. We zeiden toch dat het muggenziften begonnen was…
J.K. DOBBINS – OHIO STATE
Leeftijd: 21 | Lengte: 1.78 m | Gewicht: 98 kg | Junior
Als je J.K. Dobbins en Jonathan Taylor statistisch gezien (2019) naast elkaar zet, krijg je bijna identieke cijfers. Je zou het bijna beangstigend kunnen noemen. Dobbins heeft wat meer yards per carry en wat minder snaps, maar verder zijn alle stats bijna exact hetzelfde. Zeker als je ook nog eens meeneemt dat ze beide drie jaar als de starting running back van hun universiteit in de BIG Ten hebben gefunctioneerd, kun je er eigenlijk niet meer onderuit. Er zijn echter wel twee grote verschillen. J.K. Dobbins fumbled de bal wat minder dan Taylor (15 vs 5 over drie jaar) en Taylor heeft drie jaar lang op een ongekend hoog niveau gepresteerd. JK Dobbins kwam eigenlijk vorig jaar statistisch gezien pas echt bovendrijven.
THE GOOD: SNEL | EXPLOSIEF | VOETENWERK IN OPEN FIELD | PASS BLOCKING
De statistieken daargelaten, is Dobbins qua speler ook hetzelfde als Jonathan Taylor? Qua lengte, leeftijd, conference en gewicht ontlopen ze elkaar niks. Als we dan kijken naar de kenmerken van Dobbins zijn dat veel kenmerken die Taylor ook heeft. Dobbins is echter nog een stukje veelzijdiger dan Taylor. Het begint allemaal bij de ongekende combinatie van snelheid maar vooral explosiviteit op het moment dat hij langs de line of scrimmage is. Over de moves waarover Dobbins als running back in het open veld beschikt, zouden veel andere running backs ook over willen beschikken.
En als je dan naar het moment van hierboven kijkt, ga je vanzelf denken dat Dobbins met zoveel snelheid en zoveel moves niet kan beschikken over veel kracht. Incorrect. Dobbins is alles behalve een power runner, maar heeft meer dan genoeg power om verdedigers wat extra yards mee te nemen voor een first down. Ook in het open veld kan hij (door middel van stiff arms en het verlagen van zijn schouders) verdedigers eigenhandig uitschakelen. Iets wat we Taylor en vooral Swift een stuk minder hebben zien doen.
Het voetenwerk van Dobbins achter zijn offensive line (die, u raad het al, in college behoorlijk goed was), was zeker niet op het niveau van Swift. Echter is Dobbins, net zoals Taylor, wel een grotere redzone threat dan Swift vanwege zijn kracht en inzicht om op het juiste moment te exploderen. Dobbins werd in de redzone dan ook vooral als runner gebruikt.
PASSING GAME EN PASS BLOCKING
Maar we zijn er nog niet. Want zoals we al zeiden: Dobbins is veelzijdig. Net zoals Taylor en Swift heeft hij de kwaliteiten om als receiver te functioneren. Dobbins rent geen ingewikkelde routes (zoals Taylor dat soms wel deed), maar is in het open veld (na de catch) wel extreem succesvol in het vinden van extra yards. Passes zoals deze screen pass vs Clemson zijn de specialiteit van Dobbins, die echter ook gewoon normale passes prima kan vangen.
En dan tot slot zijn pass blocking. Want daar waar Swift alles behalve een goede blocker is en Taylor de degelijkheid zelve is, blonk Dobbins als pass (en zelfs run) blocker bijna iedere wedstrijd uit bij Ohio State. Hij stond dan ook bijna altijd op het veld. Als het niet was voor een carry of een pass, dan was het wel om Fields te beschermen in de passing game of soms zelfs te begeleiden in de running game. En in de meeste gevallen deed hij dit meer dan verdienstelijk. De twee achtereenvolgende voorbeelden van hieronder vs Clemson geven dit goed weer: run blocking, pass blocking.
THE BAD: ?
Zeg het maar. Wij weten het in ieder geval niet. Hij is weinig tot niet geblesseerd geweest, heeft net zoals Swift en Taylor in een sterke conference tegen goede tegenstanders zijn waarde bewezen, is qua lichaamsbouw perfect en heeft alle kenmerken van een moderne running back. Zoals eerder vermeld laat hij amper tot niet de bal vallen (5 fumbles tijdens zijn drie jaar bij Ohio State) en tevens is hij dus een goede pass (en run) blocker. Wat wil een mens nog meer van een running back?
Als we dan toch iets moeten uitkiezen, is het het feit dat Dobbins het eigenlijk nog maar een jaar echt heeft laten zien. Taylor (en in mindere mate Swift) heeft het drie jaar lang op het allerhoogste niveau bewezen, daar waar Dobbins in het derde jaar ineens explodeerde. Niet dat zijn twee jaar daarvoor slecht waren (vergelijkbaar met de statistieken van Swift), maar nogmaals: we moeten de problemen in dit geval een beetje opzoeken. Bij deze.
OVERIGE RB CLASS
Dat dit de drie namen zijn die wellicht in de eerste ronde al van het bord af zouden kunnen zijn, betekent niet dat het dan qua running backs ophoudt. In tegendeel. Misschien wel de meest interessante naam achter deze drie is Zack Moss van Utah. Moss heeft vier jaar doorgebracht bij de Utes, waarvan drie als starting running back. Moss is alles behalve een power back, maar beschikt wel over enorme snelheid en atletisch vermogen. Daarnaast is Moss beter in de passing game dan de drie namen die hierboven genoemd worden en kan hij tevens effectief zijn als kick of punt returner. Maar de eerste (misschien wel twee) rondes lijkt een beetje enthousiast te zijn.
Eno Benjamin (Junior, Arizona State) is wat dat betreft een bijna identieke spelen. Ook een bizarre atleet, iets minder snel maar een stuk sterker dan Moss en tevens een prima receiver. Niet zo goed als Moss, maar meer dan acceptabel. Benjamin heeft twee jaar lang als starter gefungeerd voor de Sun Devils en mag zoals gezegd iets meer als een power back gezien worden. Maar beide running backs zijn alles behalve zekerheidjes vanwege hun inconsistentie die ze hebben laten zien in college.
Wat dat betreft zijn namen als Clyde Edwards-Helaire (Junior, LSU), Cam Akers (Junior, Florida State), Lamical Perine (Senior, Florida) en A.J. Dillon (Junior, Boston College) meer zeker dan de wildcards van hierboven.
OVERIGE OPTIES
Spelers als Anthony McFarland (Senior, Maryland), Ke’Shawn Vaughn (Senior, Vanderbilt), Antonio Gibson (Senior, Memphis) en Reggie Corbin (Senior, Illinois) zijn ook prima opties. Nog wat spelers om tijdens de Draft Combine (vanwege hun atletische vermogen) in de gaten te houden: Joshua Kelley (Senior, UCLA), en Patrick Taylor (Senior, Memphis). Spelers als Zack Moss en Eno Benjamin gaan tijdens deze Draft Combine sowieso uitblinken. De vraag is echter of het genoeg zal zijn om hun naar de tweede ronde of beter te krijgen.
SPORTAM RB RANKING
1: J.K. Dobbins | 2: Jonathan Taylor | 3: D’Andre Swift | 4: Clyde Edwards-Helaire | 5: Zach Moss | 6: Lamical Perine | 7: Eno Benjamin | 8: Joshua Kelley | 9: Cam Akers | 10: A.J. Dillon
(Top/Cover Photo: Jeff Hanisch-USA TODAY Sports)
