Vannacht brachten de Los Angeles Angels naar buiten dat zij afscheid gaan nemen van Albert Pujols. De toekomstig Hall of Famer is, zoals dat zo mooi heet, designated for assignment. Het komt er kortgezegd op neer dat de Dominicaan uit Anaheim vertrekt en als er geen andere club meer voor hem komt, is hiermee een einde gekomen aan zijn illustere carrière.
Geheel onverwacht komt de beslissing van de Angels niet. In Shohei Ohtani beschikt de organisatie al over een speler die het leeuwendeel van Pujols’ slagbeurten als DH moet krijgen en aangezien de fysieke gesteldheid van de grote man het nauwelijks toelaat een veldpositie te spelen, kwam daarmee speeltijd voor de slugger steeds verder in gevaar. Naar verluidt is de beslissing om de samenwerking te beëindigen in goed overleg genomen.
MONSTERCONTRACT
De 41-jarige (or is he?) Pujols wil echter nog niet van een afscheid weten. Hij hoopt dat een andere organisatie hem de kans zal geven om een glansrijker einde aan zijn loopbaan te geven, dan dit tussentijdse vertrek via de achterdeur van Angel Stadium. Of er een club bereid is onderdak te bieden aan een inmiddels ondergemiddelde slagman die niet of nauwelijks in het veld inzetbaar is, lijkt misschien vergezocht, maar hij zou niet de eerste Hall of Fame baseball person zijn die tegen de verwachting nog een contract krijgt aangeboden.
Toen Albert Pujols in 2011 zijn monstercontract ($254 miljoen voor 10 seizoenen) bij de Angels tekende, was hij de meest gewilde speler in de majors; met grote afstand, mogen we wel zeggen. In het tenue van de St. Louis Cardinals had hij dan ook alles gewonnen wat er te winnen viel. Gedurende die tijd wonnen de Cards twee World Series, maar ook persoonlijk viel hij vaak in de prijzen: Rookie of the Year, drievoudig MVP (een zekere Barry Bonds snoepte er een paar van hem af), twee Gold Gloves, tien optredens in de All-Star Game, een batting title en zes Silver Sluggers, om maar wat te noemen.
DOORBRAAK IN ST LOUIS
En toch doe je Pujols daar bijna mee te kort. Weinig spelers zullen zo’n impact gehad hebben in hun eerste tien seizoenen. Het gekke is dat hij betrekkelijk uit het niets kwam. Waar we nu al jaren voor hun eerste slagbeurt of worp op het hoogste niveau spreken over jongens als Vladimir Guerrero Jr. Wander Franco of zelfs nog ongedrafte talenten als Kumar Rocker, was Pujols nog nagenoeg onbekend, toen hij in 2001 debuteerde.
Lang zou die onbekendheid niet duren, want al in zijn eerste seizoen was de Dominicaan van ongekende klasse. Hij sloeg dat jaar 37 homeruns, 47 doubles en kwam tot een slashline van .329/.403/.610/1.013. Het leverde hem zogezegd de Rookie of the Year Award op, maar hij behoorde daarmee ook in een keer tot de absolute elite. Dat hij verre van een eendagsvlieg was, bewees de eerstehonkman in de volgende tien seizoenen in dienst van St. Louis.
‘THE MACHINE’
In zijn elf seizoenen in Missouri hield hij namelijk dat buitenaardse niveau constant vast. Het leverde hem de bijnaam The Machine op en als je zijn cijfers over al die jaren naast die uit dat rookie season legt, snap je waarom. Gemiddeld sloeg hij namelijk per seizoen 40 homeruns, 41 tweehonkslagen en was zijn slashline .328/.420/.617/1.037. Misschien niet identiek, maar het komt eng dicht bij elkaar in de buurt. Pas in zijn laatste jaar bij de Cardinals werd zijn streak van seizoenen met 30 of meer homeruns en doubles, 100 of meer RBI’s en een slaggemiddelde van boven de .300 doorbroken. Pas voor de derde keer in elf jaar viel hij bij de MVP-verkiezing van dat seizoen buiten de top 3.
Achteraf kun je constateren dat toen al voor het eerste wat zand in de machine kwam, want ondanks enkele oplevingen was Pujols nooit meer de oude in Californië. Sinds 2012 doorbrak hij nooit meer de grens van .800 OPS. Hij sloeg in 2015 nog wel 40 homeruns, maar zijn slaggemiddelde kwam geen enkel seizoen meer in de buurt van .300. De slagman die ooit met kop en schouders boven de rest had uitgestoken, was plots weggezakt in de grijze middenmoot. Dat er aan die doorsnee speler een prijskaartje van een kleine $25 miljoen per jaar hing, maakte het er allemaal niet beter op.
SHO-TIME
Bovendien moest hij al snel de rol van tweede viool accepteren, toen in 2011 ene Mike Trout zijn intrede deed. De jongeling overvleugelde vanaf zijn debuut de meester en dat maakte het verval van Pujols misschien wel des te schrijnender. De ene toekomstige Hall of Famer bleek een prijzig blok aan het been van de andere, die nu al zeven jaar wacht op een terugkeer in het postseason. En zo brokkelde beetje bij beetje de reputatie van de gewezen topspeler af.
Toch bleef er tot voor kort altijd ruimte voor Pujols in de lineup van de Angels. Daar kwam verandering in toen Shohei Ohtani werd omgeturnd tot DH. Gezien de Japanners’ dubbele diensten als slagman en werper, en met diens blessures nog vers in het geheugen, kwam de beslissing om hem het veldspel te besparen, nauwelijks als een verrassing. Dat de Angels plots in hun maag zaten met hun oude slugger dus ook niet.
EN NU?
Na meer dan twintig jaar in de majors en met het einde van zijn contract nakende, zal Pujols zelf de bui ook hebben zien hangen. Dat de Dominicaan eerzuchtig is, weten we al lang. Hij heeft zijn hele carrière zijn lage draftpositie (hij werd pas in de 13e ronde gekozen) als motivatie gebruikt om het collectieve ongelijk te bewijzen en zal dus zeker een mooier slothoofdstuk van zijn carrière ambiëren, dan dat van ongebruikte, anonieme bankzitter.
Bovendien gloren er nog enkele milestones aan de horizon. Hij kwam tot dusver tot 5955 total bases en misschien droomt hij wel van de kaap van de 700 homeruns. Dan moet een organisatie hem wel erg graag willen, want met zijn huidige aantal van 667 is hij daar nog minimaal dit en volgend seizoen van verwijderd. Misschien dat de mensen in St. Louis hem wel het afscheid willen geven dat hij verdient. Albert Pujols die afzwaait zoals we hem op zijn best zagen, in een Cardinals-tenue met zijn iconische nummer 5 op de rug. Er zijn slechtere scenario’s denkbaar.
Coverfoto: Rick Osentoski/USA TODAY Sports
