Het is nu bijna niet meer voor te stellen, maar er was een tijd dat voor de Kansas City Royals deelname aan de play-offs eerder regel dan uitzondering was. We moeten daarvoor echter wel bijna 40 jaar terug in de tijd. Vanaf 1976 waren de Royals een factor van betekenis in de American League, maar het lukte de ploeg maar niet om de laatste stap te zetten. Tot 1985. De burenruzie tegen de Cardinals werd beslecht in het voordeel van Kansas City, dat voor het eerst de titel won. Deze That Year In Baseball neemt ons terug naar het jaar 1985, het jaar van Bret Saberhagen, George Brett en Dwight Gooden.
WERELDNIEUWS
België wordt in dit jaar plotseling weer opgeschrikt door de Bende van Nijvel. In 1982 en 1983 hield de groepering ook al huis bij onze zuiderburen, maar met name de overvallen op supermarkten van Delhaize in september en november van dat jaar doet de natie walgen. Bij drie verschillende roofovervallen vonden maar liefst 16 onschuldige mensen de dood. Tot op de dag van vandaag tast men in België in het duister wie er achter de overvallen zat.
In Rusland komt Michail Gorbatsjov aan de macht nadat Konstantin Tsjernenko in maart de strijd tegen zijn ernstige ziekte verloor. Later dat jaar introduceert Gorbatsjov de perestrojka. Hoewel de leider het goed bedoelde, leidde dit uiteindelijk tot de val van het communisme en de Sovjet-Unie. In ons eigen land krijgt Wubbo Ockels aan het einde van ’85 de heldenstatus. De geboren Almeloër is de eerste Nederlander in de ruimte.
SPORT IN 1985
Voor het voetbal was 1985 een inktzwart jaar. Het Heizeldrama staat in het collectieve geheugen gegrift, maar ruim twee weken eerder brandde een houten tribune van Bradford City af. Bij deze ramp kwamen 56 mensen om. Een vreemde overgang, maar voor de schaatsliefhebbers was er dat jaar wel goed nieuws.
Na ruim 20 jaar werd de Elfstedentocht weer eens gereden en gewonnen door Evert van Benthem. Ook de wielerfans werden op hun wenken bediend. Gerrie Knetemann won in april de Amstel Gold Race en Joop Zoetemelk liet zich tot wereldkampioen kronen. Carlos Lopes zorgde in Rotterdam voor een primeur. Tijdens de marathon aldaar duikt hij als eerste onder de grens van de 2:08,00 uur.
HOE HET MLB-SEIZOEN BEGON
Op maandag 8 april begonnen de Detroit Tigers aan het seizoen dat uiteindelijk titelprolongatie moest opleveren. Een jaar eerder stond er geen maat op de Tigers, die met 104 wins met kop en schouders boven de rest uitstaken. In het postseason verloren ze slechts één van de benodigde acht wedstrijden. De ALCS en de NLCS gingen dat jaar, voor het laatst, over maximaal vijf wedstrijden. Die hadden de Tigers niet nodig. Daarvoor was het gezelschap met onder meer Kirk Gibson, Jack Morris en Alan Trammell in de gelederen simpelweg te sterk.
Veel van de spelers uit ’84 keerden in ’85 terug. Toch werd dit jaar anders. Spannender vooral. Niet alleen voor Detroit, maar voor vrijwel alle sterke teams in de MLB. Geen van de betrokkenen was daar in april ’85 van op de hoogte. Alle clubs, zelfs de abominabele Cleveland Indians, droomden van het allerhoogste. Diezelfde Indians waren op Opening Day de tegenstander van Detroit. Ze maakten het de kampioen akelig lastig, maar verloren nipt met 5-4. Het gaf de burger in Cleveland moed. Dat ’t team uiteindelijk slechts 60 van de 162 potjes zou winnen, wist op 8 april nog niemand.
Dat de Royals het (weer) goed zouden gaan doen, was voor aanvang van het seizoen wel een safe bet. Kansas City behoorde al bijna een decennium tot de betere teams, maar slaagde er maar niet in die laatste stap te zetten. In 1980 waren ze erg dichtbij, maar werden in de World Series afgeschminkt door de Phillies. Nieuwe ronde, nieuwe kansen voor het keurkorps van Dick Howser. Ze wonnen in ’84 de AL West, maar waren kansloos tegen Detroit in de ALCS.
General manager John Schuerholz, die later ook nog furore maakte in Atlanta, wist zijn team grotendeels intact te houden en met wat meer ervaring in de rugzak zou het nu misschien wel lukken. De start bood alvast weinig houvast. Slechts één van de eerste vijf wedstrijden werd gewonnen en in de divisie moesten de Royals direct in de achtervolging.
VERRASSING OP DE HEUVEL
Die achtervolging moest worden ingezet op de California Angels. Daar gooiden ze de aloude wijsheid over de jeugd en de toekomst overboord en deden het met voornamelijk dertigers in de line-up. Deze tactiek leek zijn vruchten af te werpen. Halverwege het seizoen genoten de Angels van een vrij ruime voorsprong op de favoriete Royals. Kansas City had een jaar eerder de AL West gewonnen, maar Howser kreeg zijn ploeg aanvankelijk maar niet aan de praat. Dat kwam pas in de tweede seizoenshelft.
George Brett was al jaren in begrip in Kansas City en heel ver daarbuiten, Steve Balboni was de man van de homeruns (36), maar het was in 1985 een jonge pitcher die imponeerde. Bret Saberhagen was nog net 20 toen het seizoen begon en de jonge werper uit Chicago zou een onwaarschijnlijk jaar tegemoet gaan. Het begon allemaal nog niet heel geweldig met een 5-1 nederlaag tegen de Tigers, maar vanaf half mei ging zijn ERA in vliegende vaart naar beneden. Op enig moment stond het op 4.62 , maar Saberhagen zou het reguliere seizoen besluiten met 20 overwinningen, een ERA van 2.87 en zijn eerste van uiteindelijk twee Cy Youngs.
Hoewel de Royals met Brett en Balboni meer dan genoeg power in huis hadden, waren het de pitchers die het team droegen. Charlie Leibrandt was in Cincinnati een leuke werper, maar brak pas door in het uniform van de Royals. En die doorbraak was er met name in ’85. Een jaar waarin de toen 28-jarige Leibrandt 17 zeges boekte en met 2.69 het beste ERA in zijn 14-jarige loopbaan noteerde. Leibrandt was overigens niet de enige southpaw die prima presteerde voor de Royals, want ook de jonge twintiger Danny Jackson deed het met 14 wins en een 3.42 ERA boven verwachting goed.
SPANNENDE JAARGANG
Met de kennis van nu viel het allemaal prachtig op zijn plaats voor Howser en zijn manschappen, maar in werkelijkheid was het vooral billenknijpen. Vrijwel het gehele seizoen keek de ploeg aan tegen een achterstand. Pas in september kregen de Royals wat grip op de divisie en dit hadden ze te danken aan de goede resultaten in de onderlinge wedstrijden tegen de Angels. In een allesbeslissende serie van vier wedstrijden in de laatste week van het seizoen wonnen de Royals drie keer. Daarmee beslisten ze deze divisie voor de zesde keer in tien jaar in hun voordeel. Het verschil met de Angels? Slechts één gewonnen wedstrijd.
De AL West was niet de enige divisie die pas op het laatste moment werd beslist dat jaar. In de NL East herstelden de St. Louis Cardinals zich van twee magere jaren. De buurman van de Royals won in ’82 de World Series, maar moesten daarna even pas op de plaats maken. Onder leiding van een magnifieke John Tudor en een uitstekende Joaquin Andujar wonnen de Cardinals hun divisie, maar ook zij deden dit pas op het allerlaatste moment. De Cards vochten een zenuwslopende strijd uit met de New York Mets. Een voortreffelijk optreden van Tudor in één van de laatste onderlinge duels hielp de Cardinals aan de divisietitel.
In de NLCS troffen de Cards een ander team dat nog iets recht te zetten had. De LA Dodgers noteerden in ’84 onder de legendarische Tommy Lasorda een losing season, maar sloegen hard terug in ’85. De Dodgers waren zelfs de enige club die al voor aanvang van het laatste weekend zeker was van de divisie. De AL East bewees dat het allemaal nog spannender kon. Daar hadden de jonge Blue Jays een heel klein streepje voor op de Tigers, de Orioles en de Yankees. Baltimore haakte als eerste af in de titelstrijd en ook Detroit hield het niet vol. In de laatste dagen van de reguliere competitie bogen ook de Yankees voor het keurkorps van manager Bobby Cox.
THE INCREDIBLE DOC
Voor we overschakelen naar het postseason, dat qua spanning niet onder deed voor het reguliere seizoen, moeten we het eerst hebben over Dwight Gooden. Eerder bespraken we al de prestaties van Tudor, Saberhagen en Andujar, maar geen van deze kwam ook maar in de buurt van de schaduw van Doc. We kunnen er allerlei superlatieven op loslaten, maar zijn cijfers spreken voor zich.
De 20-jarige (!) Gooden won dat jaar 24 wedstrijden, tekende voor een ERA van 1.53 en 268 K’s en stond 276 innings op de heuvel. Hij won zijn eerste, en achteraf enige, Cy Young Award. Hoewel Doc later nog twee keer de World Series zou winnen, kwamen zijn individuele prestaties niet meer in de buurt van zijn fenomenale ’85. Helaas kunnen we dit niet los zien van zijn alcohol- en drugsverslaving.
HITCHCOCK SCHRIJFT VERDER
Drie van de vier divisies werden op het laatste moment beslist, maar daarmee was de thriller van Hitchcock nog niet af. De zenuwen van de fans werden tijdens het postseason nog meer op de proef gesteld. Net als hun incasseringsvermogen overigens. In de ALCS troffen de door de wol geverfde Royals de onervaren Blue Jays. Toch leek het er na vier wedstrijden op dat dit jonge grut de Royals opnieuw een teleurstelling zou bezorgen. De Blue Jays hadden met een verschil van twee wedstrijden op de Yankees hun AL East gewonnen en waren niet van zins te stoppen met stunten.
De eerste twee wedstrijden gingen, de tweede na extra innings, naar de verrassende Blue Jays. In de derde wankelde Bret Saberhagen, maar derdehonkman George Brett stond op als de redder in nood. Met onder meer twee homeruns en vier RBIs loodste hij de Royals naar de zege. Een dag later ging Game 4 echter weer naar de Blue Jays. In Game 5 nam Danny Jackson de heldenrol over van Brett. De werper gooide voortreffelijk en met een shutout hield hij de Royals in leven. Met twee thuiswedstrijden voor de boeg, slaagde Toronto er niet in de voorsprong over de streep te trekken. De verandering van best-of-5 naar best-of-7 kwam voor de Blue Jays net te laat, want de serie ging in zeven wedstrijden alsnog naar de Royals.
In de NLCS schoten de LA Dodgers, mede dankzij een nog betrekkelijk jonge Orel Hershiser, uit de startblokken tegen de Cardinals. In een vloek en een zucht namen de Dodgers een 2-0 voorsprong, maar zo gemakkelijk kwamen ze niet van St. Louis af. In het eigen Busch Stadium werden de volgende drie wedstrijden gewonnen door de Cards. In Game 6 stonden de Dodgers opeens met de rug tegen de muur, maar ook deze serie leek uit te draaien op een Game 7. Met twee honken bezet en twee uit in de negende inning kreeg Jack Clark met één klap Dodger Stadium stil. De eerste honkman sloeg zijn eerste homerun van de serie. Voor de Cardinals kon deze niet op een beter moment komen, want deze bracht hen terug naar de World Series, die drie jaar eerder nog werd gewonnen.
BURENRUZIE IN WORLD SERIES
Bij een seizoen dat toch al bol staat van de spanning mag een zenuwslopende Fall Classic niet ontbreken. De Kansas City Royals keken met jaloerse blikken naar de buren uit St. Louis. Het waren de Royals die steevast in de play-offs stonden, maar telkens tekort kwamen. Eén zeldzame run van de Cardinals had die club in ’82 wél een titel opgeleverd. Dit stak de mensen in Kansas City en ongetwijfeld voelden de pessimisten de bui al hangen. Hun Royals zouden ook nu wel weer het onderspit moeten delven. En heel de VS kon meegenieten, want voor het eerst zouden alle wedstrijden ’s avonds -op primetime- worden gespeeld.
Bij de achterban in Kansas City werd de stemming er niet beter op na de eerste twee wedstrijden van de World Series. In Game 1 viel het aantal hits (8 tegen 7) uit in het voordeel van de thuisspelende Royals. St. Louis toonde zich echter effectiever en sloeg 3 man over de thuisplaat. Danny Jackson gaf zijn manager 7.0 innings, maar moest buigen voor John Tudor en Todd Worrell. Zij hielpen de troepen van manager Whitey Herzog aan een 3-1 overwinning in Game 1.
Na de voor de Royals zo teleurstellende Game 1 volgde een glorieuze Game 2. RBIs van George Brett en Frank White zorgden voor een 2-0 voorsprong in de vierde inning. Charlie Leibrandt deelde vanaf de heuvel de lakens uit en was bijna niet te raken. Tot de negende inning. Leibrandt was op weg naar een complete game shutout, maar Howser liet zien starter één batter te lang staan. Met name Terry Pendleton deed Leibrandt en de Royals ongelooflijk veel pijn. De Royals waren één uit verwijderd van een gelijke stand in de World Series toen Pendleton 3 runs binnensloeg. St. Louis zou uiteindelijk 4 runs scoren in deze inning en het murw gebeukte Kansas City bleef het antwoord schuldig.
PITCHERS RULE!
De Show-Me State Showdown verplaatste zich naar St. Louis en daar pakte Bret Saberhagen zijn moment in Game 3. Opponent Joaquin Andujar wervelde bepaald niet in de NLCS en trok deze lijn door in de World Series. Saberhagen daarentegen werkte een complete game af en stond slechts 6 hits toe. Mede dankzij een homerun van Frank White brachten de Royals middels een 6-1 zege de spanning terug. John Tudor had zijn ogen niet in z’n zak en lette goed op de prestaties van Saberhagen. Hij leverde een soortgelijk optreden af in Game 4. Drie runs van de Cardinals waren genoeg om Tudor de win te schenken en daarmee een voortijdige beslissing te forceren.
Twee complete games op rij. Gelijk verdeeld over de rivalen. De derde en laatste wedstrijd in St. Louis zou opnieuw een complete game opleveren. Dit keer kwam deze op naam van Danny Jackson. De jonge Royals-starter stond met de rug tegen de muur, maar geholpen door wat vroege runs gooide Jackson een formidabele wedstrijd. Slechts 5 hits gaf hij op en mede dankzij 2 RBIs van Willie Wilson trokken de Royals met 6-1 aan het langste eind.
FOUTE CALL VERANDERT ALLES
Dankzij Brian Harper zou Game 6 de laatste wedstrijd van ’t jaar worden. Als pinch hitter sloeg Harper in de achtste inning de eerste run van de wedstrijd binnen en de Cardinals waren nog zes nullen verwijderd van de titel. Weer kwam deze late run op het conto van Charlie Leibrandt, terwijl collega Danny Cox uitstekend stond te pitchen namens St. Louis. Alles leek in kannen en kruiken voor de Cardinals. Tot umpire Don Denkinger gruwelijk in de fout ging. Jorge Orta was duidelijk uit, maar Denkinger haalde de woede van St. Louis op z’n hals door Orta save te callen. Achteraf gezien was dit het kantelpunt in deze World Series.
Het zat de Royals eindelijk eens mee en KC zag de tegenstander vervolgens bezwijken onder druk en frustratie. Defensief klopte het van geen kant meer en een 2-run single van Dane Iorg, een voormalig Cardinal, bezorgde de thuisploeg de zege in de negende inning. Met die klap bleken de Cardinals knock-out te gaan. Game 7 moest de kroon op een waanzinnig seizoen worden, maar de beste John Tudor kwam niet opdagen.
Al in de derde inning moest hij de bal afgeven en hadden de Royals 5 runs gescoord. Zij werden daarbij gesteund door de beste versie van Bret Saberhagen. De starter werkte opnieuw een complete game af en gaf de Cardinals geen schijn van kans. Na vijf innings stond het 11-0 voor KC en kon het feest beginnen. Bret Saberhagen incasseerde in deze beslissende wedstrijd slechts 5 hits, geen enkele run en kreeg meer dan genoeg run support. De Royals hadden ook deze achtervolging succesvol afgerond en hadden in Saberhagen de MVP van deze Fall Classic.
HOE HET VERDER GING
Inmiddels weten we hoe het de rivalen na deze World Series is vergaan. De Kansas City Royals waren destijds een vaste klant in het postseason, maar na hun titel duurde het bijna dertig jaar voor ze zich weer mochten melden voor de play-offs. In 2014 moesten de Royals, die meteen doorstootten naar den World Series, de titel aan de Giants laten. Een jaar later, dertig jaar na het memorabele seizoen in ’85, zegevierde Kansas City opnieuw. De Fall Classic tegen de Mets was dit keer al na vijf wedstrijden in hun voordeel beslist.
Hoe anders ging het bij de Cardinals. In St. Louis moesten ze slechts twee jaar wachten op hun volgende trip naar de World Series. In ’87 bleken de Minnesota Twins over zeven wedstrijden te sterk. Vanaf de tweede helft van de jaren negentig doken de Cardinals vrijwel jaarlijks op in het postseason. Ze waren niet altijd even succesvol, maar in 2006 (tegen de Detroit Tigers) en 2011 (in zeven wedstrijden tegen de Texas Rangers) waren ze dat zeker wel.
Naast deze teams en de hoofdrolspelers op de betreffende rosters viel er nog meer op in 1985. Dwight Gooden kwam in dit verhaal al voorbij en dat was niet voor niets. Na zijn meesterlijke individuele prestaties in ’85 won hij een jaar later met de Mets de World Series. Helaas konden de schouders van Doc de weelde niet dragen en verloor hij zichzelf in cocaïne en alcohol. Het zou hem (in 1995) zelfs een jaar schorsing opleveren, maar op goede dagen was Gooden toch vooral onwaarschijnlijk effectief op de heuvel. In 2000 nam hij, als speler van de Yankees, afscheid met een tweede World Series-titel.
Ozzie Guillen werd in ’85 verkozen als Rookie of the Year in de AL. Voor de kortestop begon daarmee een loopbaan die vijftien jaar zou duren. Het leeuwendeel van die carrière speelde zich af in Chicago, waar hij meer dan een decennium de kleuren van de White Sox verdedigde. Met die club veroverde Guillen in 2005 de wereldtitel en daarmee was de legende uit Venezuela de eerste Latino die dit als manager voor elkaar kreeg.
Coverfoto: Cliff Schiappa/Associated Press
