De Tampa Bay Rays: MLB’s ‘Catch-22’

Al jaren zijn de Tampa Bay Rays één van de meest fascinerende clubs in Major League Baseball. Waar grote clubs als de Yankees, Dodgers, Red Sox en Cubs met gigantische salarishuizen de top hebben bestormd, doen de Rays — met een fractie van die financiële middelen — hetzelfde. Aan de ene kant levert dat de club veel goodwill en positieve vibes van (neutrale) fans op. Successen zijn dus ook mogelijk zónder aan de lopende band honderden miljoenen aan spelers uit te geven. Er zit echter ook een keerzijde aan de medaille, een keerzijde die komende winter al eens op een vervelende manier naar voren kan komen.

Door de jaren heen zijn de Tampa Bay Rays synoniem geworden voor het ‘winnen zonder poen’-fenomeen in de Major League. Samen met Oakland, waar de payroll ook jaarlijks in de onderste regionen blijft hangen, zijn de West-Floridianen jaar in, jaar uit in staat om divisionaire grootmachten als Boston en New York te laten zweten. Ze houden ze in sommige seizoenen zelfs uit de playoffs. Sterker nog, Tampa Bay’s 224 regular season wins sinds de start van 2019 tot heden is het hoogste aantal in de American League en tweede in MLB achter LA’s 237 wins.

PAYROLL-GEGOOCHEL

In 2019 haalden de Rays de play-offs met een bescheiden payroll. Sterker nog, de club had de minste financiële verplichtingen van alle 30: slechts $64 miljoen. De Rays werden uitgeschakeld in de ALDS, door de Houston Astros. Kortom, ondanks dat de club qua financiën niet uit de onderste drie kwam, eindigde de club de laatste twee seizoen in de prijzen.

Ook in 2020, het jaar dat Tampa Bay de World Series bereikte, had de club slechts de 28e payroll in MLB. Alleen de Pittsburgh Pirates ($25 miljoen) en Baltimore Orioles ($23 miljoen) besteedden minder geld aan hun selecties. Ter vergelijking: de tegenstander van de Rays in de eindstrijd, de Los Angeles Dodgers, gaven $107 miljoen uit aan spelers en hadden slechts de Yankees voor zich ($111 miljoen).

(Noot: door het verkorte seizoen 2020 werden de salarissen van spelers bijgesteld en uitbetaald over 60 wedstrijden, niet 162. Uitgespreid over een ‘normaal’ seizoen zou LA dus ruim over de $200 miljoen zijn gegaan en zou Tampa Bay rond de $70 miljoen zijn uitgekomen).

EEN STAPJE VERDER

Dit seizoen hebben de Rays er nog een schepje bovenop gedaan. Niet financieel gezien, want de club staat nog steeds slechts 26e van de 30 als het op de salariskosten aankomt, maar wel sportief gezien. Van de onderste 10 teams in het salarisklassement doen, naast de Rays, alleen de Athletics nog soort-van mee voor de play-offs. Tampa Bay laat er echter geen twijfel over bestaan of ze in de running zijn: de club staat bovenaan in de hele American League.

Dat is nog niet alles. De Tampa Bay Rays staan namelijk… bijna overal bovenaan. Of het nu MLB betreft of één van de Minor League-takken: de Rays-organisatie luidt de klok.

Juist ja: waar je ook kijkt, de Rays staan bovenaan. Geweldig, toch? Ja en nee.

RAGS TO RICHES

Natuurlijk, het is fantastisch om te zien wat een club met weinig geld kan bereiken. Iedereen houdt van dit soort rags to riches-verhalen. De Rays zijn een schoolvoorbeeld van wat je met uitzonderlijk goede (en vergevorderde) scouting, opleiding, coaching en cultuurvorming kunt bereiken, ook als je geen geld, een knetterlelijk stadion en geen fans hebt. Geen fans, inderdaad, want het eigen Tropicana Field staat er om bekend dat er nooit een hond zit.

Tussen het einde van 2014, het jaar dat succesmakers Joe Maddon en Andrew Friedman vertrokken, en 2019 schommelden de Rays rond de 1,2 miljoen verkochte kaartjes per seizoen, oftewel gemiddeld 15.000 per thuiswedstrijd. Tropicana Field heeft bijna 43.000 zitplaatsen. Geen hond, dus. Zonder echte ticketinkomsten bleef de payroll jaar na jaar extreem laag en bleven successen uit. Toch was de ploeg in staat om uit de kelder te klimmen.

ANALYTICS, SCOUTING EN COACHING

De Tampa Bay Rays zijn in staat gebleken om het maximale uit het kleine budget te halen. De ene na de andere gedrafte of internationaal vastgelegde speler bleek over te lopen van het talent. De verregaande analytische scouting van de club en de geoliede opleidingsmachine brachten de Floridianen genoeg talent, zodat in 2019 de play-offs opnieuw werden bereikt. Onder aanvoering van één van de beste managers in de sport, Kevin Cash, wordt ieder seizoen het maximale uit een collectie op het oog willekeurig samengevoegde spelers gehaald.

Neutrale fans zullen het waarschijnlijk toejuichen. De hegemonie van de MLB Buyers Club (Dodgers, Yankees, Red Sox, etc.) wordt eindelijk eens aangevallen door een team dat het zonder al die financiële overvloed aanpakt.

Toch levert het succes van de Rays een probleem op.

GELD BOVEN ALLES

Eén ding voorop gesteld: MLB wil geld verdienen. Zeker sinds commissioner Rob Manfred, een voormalig arbeidsrechtadvocaat en zakenman, het stokje overnam van Bud Selig, lijkt de organisatie alleen maar rijker te worden. Spelerscontracten worden steeds massaler, clubs kunnen min of meer vrij blijven spenderen en het geld stroomt voor alle partijen binnen.

Zolang MLB en de spelersvakbond MLBPA allebei alleen maar rijker worden, zal er weinig veranderen. MLB is blij met de gegenereerde inkomsten en spelers (en dus vakbond) zijn blij met de stevige contracten. Wat de Tampa Bay Rays doen, strookt echter niet helemaal met deze kapitalistische manier van topsport bedrijven. Tampa Bay leunt volop op zelfopgeleid of aangekocht jong (en bovenal goedkoop) talent. En dat werkt.

TRENDSETTERS

Intussen proberen dus steeds meer clubs het (zaken)model van Tampa Bay te kopiëren. Vrijwel alle 30 organisaties zijn dezelfde analytische weg ingeslagen als de Rays. Vergeet ook niet dat de Floridianen de eerste waren die een jonge speler vroeg in zijn carrière langdurig (en goedkoop) aan zich bonden. Latere Rookie of the Year Evan Longoria tekende aan het begin van zijn rookieseizoen in 2008 op 22-jarige leeftijd een negenjarig contract ter waarde van een (achteraf) schamele $17,5 miljoen. De Rays wisten echter wat ze in huis hadden en grepen hun kans.

In 2011 deden ze het nog een keer, nu met werper Matt Moore. Vijf seizoenen, $14 miljoen. Na bijna de volle vijf jaar van hem te hebben geprofiteerd, stuurden de Rays Moore halverwege 2016 naar de Giants — slechts maanden voordat zijn contract afliep en ze (veel) dieper in de buidel hadden moeten tasten om hem te behouden. Ook dit werd de Tampa Bay Way: contracten heel vroeg — en zo goedkoop mogelijk — openbreken en vlak voor het aflopen van de overeenkomsten de speler weer verhandelen in ruil voor nieuw jong talent.

STROOMVERSNELLING

Langzaam maar zeker begonnen meer teams het nut van dit soort constructies te zien. De deal die de Royals in 2012 met een 21-jarige Salvador Perez sloten (vijf jaar, $7 miljoen!), bleek een gouden greep. Later kreeg Perez een sterk verbeterd contract van de club. De vierjarige verlenging die de Astros in 2013 aan Jose Altuve gaven ($17 miljoen) was ook een absolute steal, maar ook Altuve tekende later voor fors mee een nieuw contract.

Na negen jaar aan her en der verspreidde vergelijkbare constructies, werden meer clubs wakker en ontdekte men de trend die de Rays begonnen waren. De Chicago White Sox waren als eerstvolgende over de dam, met kortestop Tim Anderson in 2017. De toen 23-jarige Anderson tekende voor zes jaar en in totaal slechts $25 miljoen bij. De Philadelphia Phillies dachten in 2018 in de toen 23-jarige Scott Kingery hun ster voor de toekomst te hebben en legden hem voor zes jaar en $24 miljoen vast. Kingery flopte overigens.

De Atlanta Braves legden in 2019 al heel vroeg een 21-jarige Ronald Acuna Jr (8 jaar, $100 miljoen) en 22-jarige Ozzie Albies (7 jaar, $35 miljoen) vast. De Houston Astros gaven een 24-jarige Alex Bregman datzelfde seizoen zes jaar en $100 miljoen. Wederom de White Sox volgden dat met deals voor een 22-jarige Eloy Jimenez (zes jaar, $43 miljoen), 25-jarige Yoan Moncada (5 jaar, $70 miljoen) en 22-jarige Luis Robert (zes jaar, $50 miljoen). Ook de Mariners en Evan White (zes jaar, $24 miljoen) vonden elkaar. White, Jimenez en Robert kregen de contracten nog voordat ze ooit een inning op het hoogste niveau hadden gespeeld.

Deze strategie begon op te vallen en websites zoals The Ringer besteedden in 2019 al aandacht aan de eventuele gevolgen van deze nieuwe trend, net als Baseball America. Toen waren deze gevolgen echter allemaal nog toekomstmuziek.

GOEDKOPE STERREN

Bijna alle hierboven genoemde spelers zijn uitgegroeid (of bezig uit te groeien) tot de grootste sterren die de sport rijk is. Teams knijpen zich in de handen met het vooruitzicht dat het product op het veld dusdanig aantrekkelijk is voor fans om massaal te blijven komen, maar slechts een schijntje kost. Waarom zouden ze in de toekomst nog dikke Free Agent-contracten of verlengingen uitdelen?

En daar is MLB’s ‘Catch-22’, het probleem met het kopiëren van de Rays. Als iedereen op dezelfde manier te werk gaat, zullen spelers dus massaal minder geld gaan verdienen. Alleen de clubs zullen rijker en rijker worden. Als dit kwartje gaat vallen bij de spelersvakbond, gaan hier natuurlijk problemen van komen. Komende winter staan de onderhandelingen tussen MLB en MLBPA over de nieuwe CAO op het programma. Voor het eerst in decennia zijn er genoeg redenen om je zorgen te maken over het toenemende stakingsrisico.

FINGERS CROSSED, ADEM INHOUDEN

MLB denkt dus nu al hardop na over het ‘repareren’ van de financiële middenmoot. Het gat tussen de rijke en ‘arme’ clubs is enorm groot. Het nadoen van de Rays, als enige succesverhaal in een zee van (financiële) futiliteit, maakt de verschillen en problemen eigenlijk alleen maar groter. Het eerste (gelekte) voorstel van MLB richting de CAO-onderhandelingen is universeel afgeschoten en staat vol met slechte ideeën — een aantal overigens ook in het ‘nadeel’ van de Rays. De storm lijkt onderweg.

Intussen liggen de Tampa Bay Rays op ramkoers voor de World Series, als beste team in de American League. Dat doen ze met slechts één speler op de loonlijst — Kevin Kiermaier — die meer dan $10 miljoen per seizoen van de Rays krijgt bijgeschreven ($11,6 miljoen). Chris Archer ($6,5 miljoen) en Nelson Cruz ($5,1 miljoen) zijn de enige overige spelers die meer dan $5 miljoen krijgen. Ter vergelijking: de Los Angeles Dodgers betalen dit jaar vier spelers meer dan $20 miljoen (twee daarvan meer dan $30 miljoen) en negen spelers meer dan $12 miljoen.

Het blijft fantastisch om al het talent bij de Rays aan het werk te zien. De hele honkbalwereld volgt de ontwikkeling van de volgende potentiële superster die in St. Petersburg rondloopt. Het is namelijk ook gewoon leuk, zo’n kleine club die dapper weerstand blijft bieden tegen de schatrijke overheersing. Zenuwachtig maakt het echter wel. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Coverfoto: David Butler II – USA TODAY Sports

Jasper Roos
Jasper Roos
Hoofdredacteur. Schrijft voornamelijk over honkbal. Praat regelmatig in een microfoon. Pitch-sequence-aficionado. Shoeless Joe Jackson is een Hall of Famer.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Gerelateerde artikelen