Vorige week speelde hij zogezegd alleen nog maar met de gedachte, maar nu klonk het toch al met wat meer overtuiging: Rick Ankiel heeft zijn zinnen gezet op een terugkeer in de Major League. De 39-jarige gewezen startend werper turned outfield slugger hoopt in 2019 aan te sluiten bij zijn geliefde St. Louis Cardinals als relief pitcher. Mocht hij in zijn missie slagen, dan wordt dit het bizarre slotstuk van een nu al opzienbarende carrière.
BLUEGRASS WORLD SERIES
Terwijl de meeste ogen van honkbalminnend Amerika gericht zijn op de laatste ontwikkelingen rond de trade deadline, worden in Louisville, Kentucky de eerste Bluegrass World Series afgewerkt. Om de sport in de regio te promoten spelen voormalige toppers als Nick Swisher, Jake Peavy en Chipper Jones wedstrijden tegen plaatselijke college teams. Dat richting het eind van een zeer eenzijdige wedstrijd een van de studenten met drie slag naar de dug-out wordt terugverwezen, lijkt op het eerste oog niet heel bijzonder. Ware het niet dat de pitcher in kwestie niemand minder is dan Rick Ankiel, de ooit zo talentvolle werper die al sinds 2004 niet meer op de heuvel heeft gestaan.
Major announcement from @TheeRickAnkiel: He’s planning a comeback as a relief pitcher for the 2019 season! #STLCards pic.twitter.com/eXNuLQHHS5
— FOX Sports Midwest (@FSMidwest) 6 augustus 2018
RICK ANKIEL, STARTING PITCHER
Ankiel is amper twintig jaar oud als hij door de Cardinals wordt overgeheveld naar de Major League. Hij heeft dan al indruk gemaakt in de minors en de organisatie is ervan overtuigd dat zij goud in handen heeft. Die verwachtingen maakt de jonge pitcher volledig waar. Aan het eind van het seizoen is hij dan ook één van de belangrijkste kandidaten in de National League voor de titel van Rookie of the Year.
In de NLDS tegenover de Atlanta Braves mag hij namens de Cards de eerste wedstrijd starten tegen de levende legende Greg Maddux. Als in de eerste inning zijn slagploeg hem een 6-0 voorsprong schenkt, lijkt er geen wolkje aan de lucht, maar dan gaat het mis, gruwelijk mis.
NLDS GAME ONE
Met onze landgenoot Andruw Jones in het slagperk gooit Ankiel een wijdbal laag en aan de binnenkant. De bal is nog niets eens zo heel slecht geworpen, maar toch schiet deze langs de catcher. En ineens is daar een stemmetje in zijn achterhoofd: “Miljoenen mensen hebben je net op televisie een wilde worp zien gooien!” En daar blijft het niet bij: “Je laat je team in de steek, je vrienden, je familie!”
Op de volgende bal is de catcher volkomen kansloos en Andruw mag met vier wijd naar het eerste honk. Nog voor het einde van de inning, en viermaal vier wijd en vier runs verder, eindigt de wedstrijd voor Ankiel. In de series komt hij nog wel in het veld als reliever, maar hij weet geen inning meer vol te maken.
‘YIPS’
Ankiel is niet de eerste die dergelijke symptomen vertoont. Er bestaat zelfs een term voor: de yips. Van het één op het andere moment zijn spelers niet meer in staat de meest routineuze worpen uit te voeren. Zo lukte het Jon Lester jaren later een tijd lang niet om de bal voor een pick off naar het eerste honk te gooien en zijn er catchers die de bal nauwelijks nog terug bij de pitcher krijgen. Na een volkomen mislukte spring training besloten de Cardinals hun zorgenkindje zo ver als mogelijk terug te zetten binnen de eigen organisatie, zodat hij in betrekkelijke rust kon werken aan zijn herstel. Maar wat Ankiel ook probeerde, niks werkte, en na vier jaar worstelen gaf hij er de brui aan.
DE EERSTE COMEBACK
Dezelfde dag nog dat hij zijn pitcherspensioen had aangekondigd, werd Ankiel gebeld door zijn zaakwaarnemer Scott Boras: “Zou je het niet als outfielder willen proberen?” De agent had de pitcher wel eens aan het werk gezien in batting practice en ook in de enkele kansen die hij in wedstrijden had gekregen, had Ankiel laten zien met een knuppel overweg te kunnen. Boras wist de juiste snaar te raken en Ankiel besloot de uitdaging aan te gaan. Na amper een halve dag achter de geraniums begon er al een nieuw honkbalavontuur voor de nog altijd maar 24-jarige ex-werper.
RICK ANKIEL, SLUGGER
Drie jaar nadat hij voor het laatst van een heuvel was afgestapt, keerde Ankiel terug in de majors. Bij zijn eerste slagbeurt ontving hij een indrukwekkende staande ovatie van het thuispubliek in Busch Stadium en zij kregen zelfs nog meer reden tot juichen toen hij een paar innings later de bal over de hekken sloeg voor zijn eerste homerun als veldspeler. Het jongensboek was compleet en er leek een nieuwe nationale held geboren. Hoewel hij pas in augustus was opgeroepen, kwam de slugger tot mooie cijfers: in 172 at-bats sloeg hij 11 homeruns en 39 punten binnen.
‘THE NATURAL’
Het sprookje van zijn comeback viel samen met Barry Bonds’ jacht op het homerunrecord van Hank Aaron. De dopingperikelen rond Bonds bezorgden dit historische moment op zijn zachtst gezegd een bitterzoete bijsmaak en er werd dan ook gretig ingesprongen op het feel good-verhaal van de eens zo talentvolle pitcher die nu alsnog zijn droom kon waarmaken. Eén journalist ging zelfs zover om Ankiel tot The Natural om te dopen, als cynisch antwoord op de chemisch bevorderde prestaties van de verguisde Bonds.
MITCHELL REPORT
De reputatie van Ankiel loopt echter een deuk op als na het seizoen zijn naam opduikt in het Mitchell Report. Hij heeft groeihormonen gebruikt, maar zegt deze op doktersadvies te hebben verkregen en na een gesprek met Commissioner Bud Selig volgen er, wegens gebrek aan bewijs, geen sancties. Daarnaast beginnen Ankiel’s prestaties na een sterk 2008 vanaf het volgende seizoen terug te lopen. Het sprookjeshuwelijk met de organisatie uit St. Louis komt ten einde en hij vertrekt in ’10 naar Kansas City.
BABE RUTH
Voor de Royals slaat hij, ondanks verder enigszins tegenvallende statistieken, wel zijn eerste homerun in de playoffs, waarmee hij na Babe Ruth de eerste speler is die zowel een wedstrijd in het postseason start als werper en een homerun slaat als veldspeler. (Zolang Ohtani nog niet zover is, blijft Ankiel ook met Ruth de enige speler die én tien wedstrijden heeft gewonnen als pitcher én meer dan 50 homeruns heeft geslagen.) Het blijft echter bij één seizoen Kansas City, waarna Ankiel nog een paar seizoenen als honkbalnomade door de MLB trekt, maar mede door blessureleed blijft verder succes uit. In maart 2014 kondigt hij – opnieuw – zijn afscheid aan.
RICK ANKIEL, RELIEF PITCHER
Maar daar komt hij dus mogelijk weer op terug. De yips lijken te zijn verdwenen en, nu het nog kan, zou hij graag onder het toeziend oog van zijn jonge kinderen een wedstrijd willen pitchen op het hoogste niveau. Of hij er ook ditmaal in slaagt om zich terug te vechten, valt te bezien, maar het zou een passend einde vormen van een nu al legendarische carrière en de cirkel volledig rondmaken, mocht hij afscheid kunnen nemen op de heuvel van Busch Stadium.
(Coverfoto: Mike Ehrmann/Getty Images)
