Vin Scully, ’the voice of baseball’, is gisteren op 94-jarige leeftijd overleden. Scully, die zijn gehele carrière voor de Brooklyn en Los Angeles Dodgers werkte, trok maar liefst 67 seizoenen lang elke dag naar het stadion om verslag te doen van de wedstrijden van ‘zijn’ Dodgers. In 2016 kwam er een einde aan zijn carrière, maar dat weerhield de ‘Dichter des Honkballands’ er niet van zo nu en dan op zijn vers in het leven geroepen Twitter-account een filmpje te plaatsen waarin hij poëtisch de sport die hem zo lief was toesprak. Scully laat — naast zijn familie — een ster op de Hollywood Walk of Fame, een plek in de Baseball Hall of Fame en miljoenen fans achter.
Scully begon zijn commentatorcarrière als college football-commentator, maar maakte binnen een jaar de stap naar zijn grote liefde, het honkbal. In 1950 nam de dan 23-jarige Scully het plekje over van een andere latere Hall of Fame-commentator, Ernie Harwell, als onderdeel van het mediateam van de Brooklyn Dodgers.
Vanaf 1954 was Scully de ‘hoofdcommentator’ van de club. Hij callde wedstrijden waarin Jackie Robinson speelde en bracht op die manier belangrijke maatschappelijke ontwikkelingen bij het grote publiek.
LOS ANGELES ALS NIEUW THUIS
In 1958 verhuisden de Dodgers van Brooklyn naar Los Angeles. Als ‘stem van de club’ kon Scully niet achterblijven, dus toog de 31-jarige commentator mee naar de Westkust. LA, op dat moment een stad zonder enige affiniteit of geschiedenis met honkbal, hing vanaf dag één aan zijn lippen. Scully’s rustige spreekritme, warme stemgeluid, ongelooflijke kennis van de sport en (dan al) uitpuilende koffer met verhalen over spelers en clubs van weleer, maakten hem de ideale persoon om het publiek in LA te onderwijzen in de pracht van het honkbal.
Het publiek omarmde Scully’s uitzendingen, die als gesproken schilderijen door de ether reisden. Als geen ander verweefde de commentator verhalen met zijn play-by-play observaties. Eindeloze, schitterende beschrijvingen van hetgeen er op het veld gebeurde, gekoppeld aan wereldnieuws, honkbalgeschiedenis, persoonlijke ervaringen: Scully’s stijl romantiseerde de sport nog meer dan al het geval was. Het beroep van honkbalcommentator kreeg ineens een cachet dat niet eerder gevoeld was.
In 1964 verscheen in Sports Illustrated al een artikel over Scully’s raketreis naar de top van de honkbalwereld in Los Angeles. Honkbalfans luisterden zó graag naar zijn verhalen, dat ze masssaal transistorradio’s meenamen naar het stadion om niets te hoeven missen van de radio-uitzending. Het resultaat: storing in de uitzendingen, omdat Scully’s stem via al die radio’s door het Coliseum en later Chavez Ravine galmde en door de microfoons weer opgepikt werd.
Scully’s status groeide met de spelers die hij becommentarieerde in Zuidelijk Californië. Van Jackie Robinson tot Sandy Koufax, van Fernando Valenzuela tot Kirk Gibson, van Mike Piazza tot Clayton Kershaw: Vin Scully heeft ze allemaal meegemaakt en bleef de Dodgers trouw. Zelfs een aanbieding in de 1960’s om Mel Allen op te volgen als stem van de New York Yankees was niet genoeg om de commentator uit Los Angeles te krijgen.
SOLO MAAR TOCH NIET
Het unieke aan Scully’s stijl was het feit dat hij de wedstrijden ‘solo’ deed. Althans, in tegenstelling tot laatste paar generaties aan commentatoren, die in duo’s gezamenlijk kletsend de wedstrijd doorkomen, was er in Scully’s booths altijd maar één commentator tegelijk aan het woord. Scully en zijn partners (Jerry Doggett van ’56-’87 en Ross Porter van ’77-’04) wisselden elkaar om de inning af. Scully werkte ook nog met Don Drysdale, die in 1993 in zijn hotelkamer aan een hartaanval overleed, en Rick Monday, de ex-outfielder die vooral bekend staat om het ‘redden van een Amerikaanse vlag’, een televisiemoment waarbij Scully (hoe kan het ook anders) de commentator was.
DE STEM VAN EEN SPORT
Dat fenomeen, het terughoren van Scully’s stem bij zo’n beetje alle grote honkbalmomenten uit de geschiedenis, geeft aan hoe belangrijk de commentator is geweest en voor hoeveel mensen hij daadwerkelijk de stem van een sport was. Hoewel Scully de Dodgers zijn hele carrière trouw bleef, maakt hij wel uitstapjes naar de landelijke broadcasts van NBC en CBS, waardoor zijn stem een nog groter bereik kreeg.
Of het nu gaat om zijn call van de iconische recordbrekende 715e homerun van Hank Aaron (“What a marvelous moment for baseball, what a marvelous moment for Atlanta and the state of Georgia, what a marvelous moment for the country and the world: a black man is getting a standing ovation in the Deep South for breaking the record of an all-time baseball idol!”), de walk-off homerun van Kirk Gibson (“In a year that has been so improbable, the impossible has happened”) of de bal door de benen van Bill Buckner (“Behind the bag! It gets through Buckner! Here comes Knight and the Mets win it!”): Scully lijkt bij ieder historisch honkbalmoment van de laatste 70 jaar aanwezig te zijn geweest.
Een prachtig voorbeeld van Scully’s schilderende manier van een wedstrijd verslaan, is zijn werk rond de perfect game van Sandy Koufax in 1965. Er zijn geen televisiebeelden van deze wedstrijd en qua audio is alleen de laatste inning bewaard gebleven (dankzij Scully, die voorafgaand aan de laatste inning tegen zijn producer zei dat hij die inning moest opnemen, voor het geval dat), maar in die ruim acht bewaarde minuten trekt Scully de luisteraar naar het stadion, naar een plek op de tribune, als onderdeel van een historische dag.
AFSCHEID VAN EEN LEGENDE
In 2016 kondigde Vin Scully zijn afscheid aan. Op 88-jarige leeftijd vond hij het mooi geweest. Op dat moment had de commentator zijn programma al dusdanig verlicht dat hij niet meer altijd meereisde naar uitwedstrijden van de Dodgers. Hij deed regelmatig alleen nog de eerste en laatste drie innings van een wedstrijd en ‘limiteerde’ zijn programma tot zo’n 100 wedstrijden per seizoen.
Vin Scully werd tijdens zijn carrière al geëerd met een plek in de Hall of Fame middels de Ford C. Frick Award (1982). Ook ontving hij de Commissioner’s Historic Achievement Award (2014), de Presidential Medal of Freedom uit handen van president Obama (2016), een ster op de Hollywood Walk of Fame, zijn naam op het commentaarhok bij de Dodgers en zijn microfoon tussen de ‘retired jersey numbers’ van de Dodgers, naast het rugnummer 53 van zijn voormalige commentaarpartner, de te vroeg overleden Don Drysdale.
Op 2 oktober 2016 kwam er een einde aan de carrière van Vin Scully. Hoewel er in latere jaren nog gelobby’d werd om hem voor Dodgerwedstrijden in de World Series terug te halen, bedankte hij altijd voor de eer. “Ik heb er genoeg gedaan“, zo zei hij. Na 67 jaar in de booth, drie perfect games, 21 no-hitters, 25 World Series en 12 All-Star Games had hij daar misschien wel gelijk in.
Coverfoto: video still MLB.com
