Ook dit jaar vullen meerdere SportAmerika MLB-redacteuren hun Hall of Fame-ballot in. Met het van de ballot verdwijnen van meerdere PED-gebruikers (Bonds, Clemens, etc) en met de toevoeging van weinig échte Hall of Fame-namen, kan dit jaar wel eens een herhaling van zetten ten opzichte van 2022 worden. Net als altijd gebruiken we het stembiljetformat van Ryan Thibodaux (@MrTibbs op Twitter), de officiële Hall of Fame-tracker van het internet.
Vandaag op het hakblok: redacteur Mick van der Nat.
ZIJ DIE TERUGKEERDEN
Dit jaar zijn acht van de negen namen op mijn lijst spelers waarop ik al één keer eerder heb gestemd. Vier van die spelers stonden ook om mijn Ballot van vorig jaar. Hieronder de lijst, in alfabetische volgorde.
MARK BUEHRLE
Ieder jaar is het de vraag of Mark Buehrle de benodigde stemmen haalt om ook volgend jaar weer op het Ballot te staan. In mijn ogen zou de linkshandige pitcher op een veel hoger percentage moeten pollen dan zijn 10% van nu. De redenatie erachter is simpel en toch ook zeer duidelijk.
Hij gooide een perfect game, de snelste wedstrijd in de geschiedenis met 99 minuten, een no-hitter, won een World Series ring (Chicago White Sox 2005), won vier Gold Gloves en werd geslecteerd voor vijf All-Star Games. Het enige wat hij mist is een Cy Young award, maar in mijn ogen is het een zekere zaak. Mark Buehrle hoort thuis in Cooperstown.
ANDY PETTITTE
Klopt, het is waar dat Andy Pettitte een gebruiker was van verboden middelen, maar dat was in 2002 en 2004. Beide jaren zijn echter totaal niet noemenswaardig in de rijke carrière van de pitcher. In totaal won hij vijf World Series-ringen in zijn achttien jaar durende carrière en hij pitchte in totaal 267.2 innings in de playoffs.
Pettite is daarmee leider van alle pitchers aller tijden. Tevens sloot hij de 44 wedstrijden die hij startte in het postseason negentien keer winnend af. Ook hiermee is hij nummer één in MLB’s geschiedenis. De man geboren in Baton Rouge, Louisiana was altijd de beste versie van zichzelf als het aankwam op October Baseball en verdient mede daardoor mijn stem.
ALEX RODRIGUEZ
Bijna alle dopingzondaars zijn van het Ballot af. Barry Bonds en Roger Clemens behaalden vorig jaar allebei niet genoeg stemmen en de veelbesproken Curt Schilling staat ook niet meer op de lijst. Dat betekent dat de schijnwerpers zich nu op Alex Rodriguez richten. In mijn ogen hoort A-Rod thuis in de Hall of Fame, want iemand die zoveel gewonnen heeft en zoveel voor de sport heeft betekend kan je niet uit de Hall of Fame houden; ook al biechtte hij in 2009 zijn steroïdengebruik gedurende drie seizoenen in 2001-2004 op en testte hij in 2013 positief.
De kortestop won drie MVP’s (2003, 2005 en 2007), één World Series (2009), twee Gold Gloves (2002 en 2003), tien Silver Slugger Awards (1996, 1998-2003, 2005 en 2007-2008), één Batting Title (1996) en hij werd veertien keer uitgeroepen als All-Star (1996-1998, 2000-2008 en 2010-2011).
Naast die waslijst aan prijzen heeft A-Rod ook nog eens statistieken waar menig honkballer watertandend naar zal kijken. In 22 seizoenen had hij 10566 slagbeurten (.295 slaggemiddelde), 2021 runs, 2086 RBI, 696 homeruns, 329 gestolen honken, een OPS+ van 140 en 177.5 WAR. Op de JAWS lijst voor kortestops staat hij op de tweede plaats aller tijden, waarbij alleen de legendarische Honus Wagner hoger staat. In totaal laat hij op die JAWS lijst 27 Hall of Famers achter zich. In mijn ogen is er maar één conclusie: Alex Rodriguez is een Hall of Famer.
BILLY WAGNER
Met een beruchte fastball, die vaak 100 mph aantikte, terroriseerde Billy Wagner zestien jaar lang slagmensen in MLB. Hij pitchte in 853 wedstrijden, maakte hiervan 703 wedstrijden af als closer en schreef 422 saves op zijn naam. Zijn 422 saves maken hem de zesde closer aller tijden. Hij moet alleen Mariano Rivera (652), Trevor Hoffman (601), Lee Smith (478), Francisco Rodriguez (437) en John Franco (424). Wel zitten Craig Kimbrel (394) en Kenley Jansen (391) bijna op de hielen.
‘The Kid’, zoals zijn bijnaam luidde, had tijdens zijn carrière een 11.9 strikeouts per 9 innings pitched ratio (K/9). De hoogste ooit voor een Major League pitcher met meer dan 750 innings in de boeken. Alleen de beste closers horen thuis in Cooperstown en tot die groep hoort Billy ‘The Kid’ Wagner.
OPNIEUW OP DE LIJST
Vorig jaar vielen vier spelers van mijn gekozen Ballot af. Ik schreef toen dat ik, ballot-ruimte willende, opnieuw op hen zou stemmen. Voor alle vier was dit jaar ruimte nadat Barry Bonds, Roger Clemens, Prince Fielder, Tim Lincecum en Mark Teixeira van het Ballot af vielen. Daarbij werd ‘Big Papi’ David Ortiz wel verkozen tot Cooperstown. Hierbij dus de vier terugkerende gezichten in alfabetische volgorde.
BOBBY ABREU
Bobby Abreu was een machine. Weinig spelers speelden zoveel wedstrijden als hij deed. Dertien seizoenen lang speelde hij minstens 150 wedstrijden. Daarnaast was hij ook een expert in het op de honken komen. In zijn piekjaren van 1998 tot 2004 stond Abreu 1966 keer op de honken, sloeg hij 286 keer een tweehonkslag, kreeg hij 739 keer vier wijd en stal hij 203 keer een honk. Dit deed de rechtsvelder allemaal in de tijd dat de steroïdengebruikers domineerden in MLB. Bobby Abreu was altijd consistent en leverde altijd en daarom hoort hij thuis in de Hall.
TODD HELTON
Zeventien jaar lang droeg hij het uniform van de Colorado Rockies. Hij speelde 2247 wedstrijden, sloeg 369 homeruns, werd vijf keer uitverkozen tot All-Star (2000-2004), won vier Silver Sluggers en drie Gold Gloves. Todd Helton is een van de beste eerstehonkspelers die in de Majors heeft rondgelopen.
Wie zegt dat zijn statistieken beter zijn door Coors Field kijkt verkeerd. Buiten zijn thuisstadion had hij een OBP van .386 en een OPS van .855. Naast zijn fantastische slagstatistieken had Helton ook een WAR van 61.2 over zijn gehele carrière. Hiermee staat hok vijftiende onder alle eerstehonkspelers uit de geschiedenis. Voor hem staan tien Hall of Famers en drie toekomstige leden van Cooperstown (Albert Pujols, Miguel Cabrera en Joey Votto).
MANNY RAMIREZ
Er zijn weinig spelers zo bijzonder als Manny Ramirez. Terwijl er duidelijke regelgeving was over wat wel en niet kon rondom steroïdegebruik, besloot hij toch aan de verboden middelen te gaan. In 2009 werd hij voor vijftig wedstrijden geschorst na een positieve test en twee jaar later was het weer raak. Ramirez besloot toen echter te stoppen met honkballen nadat hij tegen een honderd wedstrijd durende schorsing aankeek.
Toch verdiend de buitenvelder een plekje in Cooperstown. Hij sloeg 555 homeruns in 19 jaar tijd. Ramirez had daarbij een slashline van .312/.411/.585, een WAR van 69.2 en een OPS van .996. Daarbij is hij nog altijd de leider als het gaat om homeruns in het Postseason met 29. Jose Altuve (23 HR) komt steeds dichter bij zijn kroon als homerunkoning van oktober. Laat Altuve Ramirez maar passeren als hij vanuit Cooperstown toekijkt.
GARY SHEFFIELD
De laatste terugkeerder en tevens ook laatste gebruiker op de lijst. Eigenlijk is het verhaal van Gary Sheffield in grote lijnen ter vergelijken met het verhaal van Barry Bonds. Beide spelers begonnen pas op late leeftijd aan prestatieverhogende middelen — Sheffield begon zelfs op aanbeveling van Bonds. Toch was ook ‘The Natural’ voor zijn PED’s tijdperk een Hall of Famer.
Zijn loopbaan begon in 1988 in de Majors bij de Milwaukee Brewers. In zijn eerste ‘schone’ tien jaar van 1988 tot 1998 werd hij vier keer benoemd tot All-Star en won hij twee Silver Sluggers. Daarbij eindigde hij in 1992 als derde in de MVP stemming en in 1996 werd hij zesde. ‘Sheff’ sloeg in zijn eerste decennium 202 homeruns en had een OPS+ van 140. Het einde van zijn carrière was niet clean, maar toch hoort Gary Sheffield in de Hall of Fame.
VERS BLOED
Het is nu de derde keer dat ik mijn Ballot mag opgeven voor SportAmerika. Beide keren hiervoor koos ik ervoor Andruw Jones niet te kiezen. Toch ben ik nu veranderd van mening en hieronder is te lezen waarom.
ANDRUW JONES
Soms moet je toegeven waneer je er naast zat. In mijn geval is dat de case Andruw Jones. Tijdens mijn werkzaamheden bij de afgelopen Honkbalweek sprak ik met veel mensen die meer kennis hebben van het spelletje dan ik. Een ieder vond de Curaçaoënaar een Hall of Fame-waardige speler en dat leidde er toe dat ik nogmaals in zijn carrière ben gedoken.
Mijn argument voor het niet selecteren van Jones waren de laatste vijf jaar van zijn carrière. Echter was zijn tijd in Atlanta bij de Braves de twaalf jaar ervoor wel uitstekend. Tien Gold gloves, vijf All-Star Games en één Silver Slugger Award maken van hem toch wel een ster. ‘The Curaçao Kid’ ligt op koers om het dit jaar wel te redden naar Cooperstown en dit keer heeft hij ook mijn zegen.
ZIJ DIE DE LIJST NIET HAALDEN
Op alfabetische volgorde de afvallers die mijn lijstje net niet haalden:
- Bronson Arroyo: Eén All-Star Game en één Gold Glove, niet goed genoeg voor Cooperstown.
- Carlos Beltran: Kijken of hij volgend jaar nog op het Ballot staat, misschien krijgt hij dan mijn stem.
- Matt Cain: Heel kort, heel goed, maar geen Hall of Famer.
- R.A. Dickey: Was bijna keuze tien door zijn knuckleballs, maar had maar één topjaar (2012). Verder was hij erg slecht bij ‘mijn’ Texas Rangers.
- Jacoby Ellsbury: Veel potentie, die er maar weinig uitkwam.
- Andre Ethier: Klom rustig omhoog in Los Angeles, maar viel sneller af.
- J.J. Hardy: Op geen enkel vlak een Hall of Famer.
- Torii Hunter: Goed, maar net niet goed genoeg.
- Jeff Kent: Defensief niet goed genoeg als tweedehonkman.
- John Lackey: Nope.
- Mike Napoli: Zie J.J. Hardy.
- Jhonny Peralta: Nope.
- Francisco Rodriguez: Fantastische closer die waarschijnlijk volgend jaar wel mijn stem krijgt.
- Scott Rolen: Hall of Very Good.
- Jimmy Rollins: Fantastische carrière, alleen net niet goed genoeg.
- Huston Street: Nooit een vervolg kunnen geven aan zijn rookie seizoen.
- Omar Vizquel: Slaat vrouwen en wordt verdacht van het misbruiken van een autistische bat boy, hoort daardoor niet thuis op het ballot.
- Jered Weaver: Drie jaar heel goed (2010-2012), toch niet goed genoeg voor Cooperstown.
- Jayson Werth: Baard is Hall of Fame waardig, helaas is dat geen criterium.
Coverfoto: Hall of Fame
