Big Papi retires, Boston is nu someone else's city

Na de laatste uit van Game 3 tussen de Cleveland Indians en de Boston Red Sox is officieel een nieuw tijdperk begonnen. Het tijdperk van een Big Papi-loze MLB. Zoals David Ortiz voor het seizoen al aankondigde gaat hij namelijk vanaf nu genieten van zijn sportmanspensioen. Hij laat zijn Boston Red Sox echter wel iets na. Een hernieuwd vertrouwen in zichzelf.
Het fascinerende aan honkbal is dat gebeurtenissen naast de diamond vaak net zoveel impact hebben als de dingen die erop gebeuren. Denk maar aan die eerste dagen na 11 september 2001. Dagen die volgens velen nog altijd tot de meest indrukwekkende honkbalmomenten van de eenentwintigste eeuw behoren. In Boston grijpt men echter steevast naar handvol andere gebeurtenissen als het over kippenvelmomenten van de afgelopen vijftien jaar gaat. En zonder uitzondering draaien ze om hun held, David ‘Big Papi’ Ortiz.
2004: the curse is lifted
Nadat Ortiz in 2003 verhuisde van Minnesota naar Boston leek men eerst een kat in de zak te hebben binnengehaald. Spring Training, gevolgd door de maanden april en mei, ze gingen allemaal voorbij zonder dat Ortiz daadwerkelijk iets kon toevoegen aan de ploeg. Net op het moment dat de kritieken begonnen te klinken bleek de stroeve start slechts stilte voor de storm. Vanaf 1 juni kwam hij op stoom en wist uiteindelijk 31 homeruns te slaan. Papi was los en Boston stond aan de vooravond van een nieuw honkballeven.
Zijn sterke tweede helft van 2003 bleek namelijk de opmaat voor misschien wel het allerbelangrijkste moment in de geschiedenis van de Red Sox. Ortiz jaagde namelijk eigenhandig het spook van Babe Ruth na bijna een eeuw van ellende uit Fenway Park. Het was namelijk de verkoop van Ruth geweest die van de topclub die Boston in tussen 1910 en 1920 was geweest de middenmoter die het in de 86 jaar daarna was maakte. Tenminste, zo klonk de legende. Papi maakte echter korte metten met de verhaaltjes. Zijn aanpak is min om meer samen te vatten in één woord walk-off.

Met Ortiz als grote roerganger werd The Curse of the Bambino, zoals de naam voor het Babe Ruth-bijgeloof luidde, definitief op grootse wijze verbroken. Van de comeback tegen de grote rivaal uit New York tot de dominatie in de World Series, Boston-fans schreven er boeken vol over. Ook voor Ortiz persoonlijk was het een periode die hem maakte tot wat hij was. In twee seizoenen Red Sox sloeg hij anderhalf maal zoveel homeruns als hij in de zes voorgaande seizoenen bij elkaar bij de Twins had gedaan. Zijn reputatie als homerun-koning op beslissende momenten was gevestigd.
2013: Our f***ing city
Hoewel Big Papi weldegelijk een rol had in het heroveren van de World Series-titel in 2007 was zijn stempel toch wat minder groot aan het worden dan in zijn beginjaren. Ortiz worstelde lang met blessures en geruchten rond vermeend dopinggebruik en dat was terug te zien in zijn spel. Tussen 2007 en 2012 was hij zelden echt dominant en de Red Sox presteerden dan ook een stuk minder goed.
Pas in 2013 vond hij de vorm van zijn topdagen weer terug. Daar was wel een geluk bij een ongeluk voor nodig. Zoals eerder in 2004 al was gebleken is Ortiz sterk als hij de rol van leider op zich kan nemen en zijn volgelingen door donkere wegen naar het licht kan leiden. In Boston waren de wegen zelden donkerder dan in april van dat jaar. Het waren de dagen na de aanslagen tijdens de Boston Marathon. De stad leefde in angst. Totdat Ortiz zich als een Dark Knight opwierp en als een soort hypeman de fans opzweepte. “Op dit shirt staat niet Red Sox, er staat Boston, onze f***king stad”, was zijn boodschap.

Het bleek een belangrijk keerpunt in het seizoen. Zowel voor hem (zijn vijfhonderdste homerun en tweeduizendste hit volgden niet veel later), als voor de Red Sox, dat zijn derde titel in negen jaar greep. En dan te bedenken dat Ortiz dat seizoen nog geen minuut had gespeeld. Hij had immers sinds augustus 2012 geblesseerd aan de kant gezeten. Ortiz had opnieuw een stad met zelfbeeldproblemen de schouders laten rechten.
2016: Het icoon
De laatste woorden van de korte toespraak in april 2013 zijn achteraf haast profetisch te noemen. Stay strong, was zijn boodschap aan de inwoners van Boston. Zelf gaf hij daarin het goede voorbeeld. Waar andere iconen van dit tijdperk met meer of minder roem met pensioen gingen, daar leek hij ieder jaar net iets sterker te worden.
Zijn afscheidsjaar werd een farewell-tour gevuld met rake klappen. Met 626 plate appearances kwam hij vaker op het toneel dan hij in acht seizoenen had gedaan. Sterker nog, in heel zijn loopbaan waren er slechts vijf seizoenen waarin hij vaker tegenover de verschillende pitchers verscheen. Met 38 homers sloeg hij er meer dan hij in elk seizoen sinds 2006 had gedaan, inclusief de kampioensjaren 2007 en 2013. Iets wat ook geldt voor zijn seizoenstotaal van 127 RBI’s.
Ortiz had geen woorden nodig bij zijn afscheid. Hij tilde zijn cap op en keek de fans op de tribune één voor één in de ogen. Daarna verdween hij in de catacomben. Boston is de stad van iemand anders vanaf nu.

Foto: Getty Images/Archief