NHL Power Play Friday: binnen twee minuten alle ‘ins en outs’

Het leek deze week af en toe op een aflevering van M*A*S*H* in de National Hockey League. Met name in Columbus is de ziekenboeg aardig gevuld en helaas voor de Blue Jackets gaat het daarbij niet om modale spelers. In Toronto werden zes nieuwe namen aan de rijkelijk gevulde Hall of Fame toegevoegd, staan we wederom stil bij een aantal noemenswaardige toppers en floppers en was John Tortorella weer de John Tortorella zoals wij die kennen.

Door Dennis Bakker en Hans Mulder

BLESSURENIEUWS

PECHDUIVEL BEZOEKT COLUMBUS

Het is bepaald nog niet het seizoen van de Columbus Blue Jackets. De ploeg houdt zich op in de onderste regionen van de Eastern Conference, maar dat is momenteel niet eens de grootste zorg in Ohio. De ene na de andere valt daar geblesseerd uit en deze week waren het niet de minsten. Patrik Laine kampt met een enkelblessure en is ongeveer een maand niet beschikbaar. Het is al de tweede keer dit seizoen dat de Finse sniper in de ziekenboeg beland. Eerder dit seizoen werd hij geplaagd door zijn elleboog. Dit slechte nieuws kwam een paar dagen nadat ook Jakub Voracek al op de IR werd geplaatst.

Het is vervelend dat Columbus Laine en Voracek moet missen, maar defensief is de ploeg er veel slechter aan toe. Zach Werenski, misschien wel de belangrijkste speler, verliet vorige week geblesseerd het duel met de Flyers. De blueliner liep een zware blessure aan de schouder op en keert niet terug in 2022-2023. Nick Blankenburg, die zich ook ontwikkelde tot een belangrijke kracht op de blauwe lijn, heeft zijn enkel gebroken en zal ook een maand of twee uit de roulatie zijn.

HERSENSCHUDDING VOOR CHABOT

Ook in Ottawa viel een sterkhouder weg. Afgelopen zaterdag maakten de Flyers en Senators er een ouderwetse matpartij van en tijdens dat duel liep de Senators-verdediger een hersenschudding op. Chabot staat daardoor minimaal een week buitenspel. De Senators, die na een 7-game losing streak eindelijk weer wat wedstrijden wisten te winnen deze week, hopen hun belangrijke kracht in de loop van volgende week weer op het ijs te zien.

MUZZIN LANG UIT DE ROULATIE

Ook in Toronto zijn er zorgen om een verdediger. Jake Muzzin raakte op 17 oktober, in de wedstrijd tegen de Coyotes, geblesseerd maar pas deze week drong de ernst van die kwetsuur door. De ervaren blueliner kwam in de tweede periode van dat duel in botsing met Clayton Keller en hield daar een zware nekblessure aan over. De Maple Leafs lieten weinig los over de klachten, maar maakten deze week bekend dat de situatie van Muzzin pas in februari opnieuw bekeken zal worden. Het lijkt aannemelijk dat de 33-jarige blueliner dit seizoen niet meer in actie komt.

Muzzin wordt de laatste maanden achtervolgd door fysiek ongemak. Zo speelde al vroeg in de voorbereiding zijn rug op en liep hij in de laatste maand van vorig seizoen twee keer tegen een hersenschudding aan. Jake Muzzin heeft bij de Maple Leafs, dat ook T.J. Brodie even moet missen vanwege een buikspierblessure, nog een contract tot de zomer van 2024. De voormalig speler van Los Angeles verdient jaarlijks ruim $ 5.6 miljoen.

WILD EVEN ZONDER FLEURY

Lichtelijke paniek in de Amerikaanse State of Hockey. Helemaal crescendo gaat het nog niet met de Minnesota Wild, maar de prestaties van Marc-Andre Fleury vertoonden de laatste wedstrijden in elk geval een stijgende lijn. Des te vervelender is het dan ook dat Flower nu minimaal een week moet toekijken met een zogenaamde upper-body injury. De veteraan onder de lat liep de blessure afgelopen dinsdag op in het met 1-2 verloren duel met de Nashville Predators.

Een blessure komt altijd ongelegen, maar zeker Dean Evason kan het even niet gebruiken. De 24-jarige Filip Gustavsson heeft zich nog geen solide starter getoond en het AHL-filiaal in Iowa biedt ook geen oplossing voor de lange termijn. Mede door de aanwezigheid van Kirill Kaprizov werd er veel van de Wild verwacht dit seizoen, maar voorlopig beweegt de ploeg zich in de grijze middenmoot van de Western Conference. Zo wist Minnesota dit seizoen nog geen streak van meer dan twee gewonnen wedstrijden te fabriceren, maar heeft het geluk dat ook de concurrentie in de Central erg wisselvallig is.

CANADIENS MOETEN DROUIN WEER MISSEN

Jonathan Drouin slaagt er maar niet in een volledig seizoen fit te blijven. In 2018-2019 speelde de voormalig third overall weliswaar 81 wedstrijden, maar in elk van zijn andere seizoenen miste de technisch vaardige Drouin door verschillende blessures (veel) wedstrijden. Ook in 2022-2023 zal Drouin weer de nodige duels missen. Deze week werd bekend dat de winger op 5 november, zijn Candiens speelden tegen de Knights die dag, een upper-body injury heeft opgelopen. Ruim een week later is Drouin door de club op de IR geplaatst. Hij zal vier tot zes weken buitenspel staan.

De nu 27-jarige Jonathan Drouin is bezig aan zijn negende seizoen in de NHL en moet eigenlijk nog altijd zijn belofte inlossen. In de draft van 2013 werd hij na Nathan MacKinnon en Aleksander Barkov als derde gekozen, maar waar de andere twee uitgroeiden tot supersterren daar worstelt Drouin vooral met zichzelf en zijn lichaam.

In 439 wedstrijden voor Tampa Bay en Montreal scoorde de forward 75 goals. Dit staat in schril contrast met de 246 goals van MacKinnon of de 224 van Barkov. Overigens loopt het contract van Drouin na dit seizoen af. Hij staat nu voor $ 5.5 miljoen op de loonlijst, maar de kans is groot dat hij bij een nieuw contract water bij de wijn moet doen.

HALL OF FAME

Afgelopen maandag was het wederom tijd voor de jaarlijkse inauguratie van de nieuwe Hockey Hall of Famers. Henrik Sedin, Daniel Sedin, Roberto Luongo, Daniel Alfredsson, Herb Carnegie en Riikka Sallinen kregen allen een plekje in de ijshockey eeuwigheid.

Dat er dit jaar een flinke scheut Vancouversaus over de HoF zou worden gegooid, was reeds bekend. De gebroeders Sedin en Roberto Luongo zijn één van de meest toonaangevende Canucks spelers aller tijden. Gedurende het eerste decennium van deze eeuw droegen ze de Canadese franchise op de schouders en wonnen zes divisietitels, back-to-back Presidents’ Trophies (2011 en 2012) en kwamen tot op één schamele overwinning van de Stanley Cup in het seizoen 2010 – 2011.

RECORDS, RECORDS, RECORDS

De gebroeders Sedin werden als tweede en derde overall in 1999 door Vancouver opgepikt en speelden beide hun zeventienjarige carrière in het shirt van de Canucks. Na de eerste vijf jaar in de luwte gerijpt te zijn, braken ze vanaf het seizoen 2006 – 2007 definitief door. Met de piekjaren rond 2010 — Henrik won zowel de Hart Memorial Trophy als de Ted Lindsay Award in 2009 – 2010 — sloten de Zweedse forwards hun carrières af met zo’n beetje ieder franchiserecord. In zowel het aantal goals (Daniel – 393), punten (Henrik – 1070), wedstrijden (Henrik – 1330) en assists (Henrik 1330) prijkt de naam Sedin bovenaan de lijst. Om de cirkel rond te maken kregen de broers de HoF plaquettes uit handen van voormalig Canucks GM Brian Burke, die de broers in 1999 in de Draft oppikte.

Roberto Luongo kwam eveneens uit de Canucks koker. De voormalig goalie werd in 2006 in een trade met Florida Panthers betrokken en spendeerde acht seizoenen in Vancouver. Mede met Luongo onder de lat groeide de franchise van grijze muis tot contender uit. Net als de gebroeders Sedin, heeft ook Luongo een aantal franchiserecords op zijn naam staan. Zo prijkt zijn naam bovenaan het klassement wins (252) en shutouts (38). Bovendien won de Canadees — samen met backup Cory Schneider — in het seizoen 2010 – 2011 de Jennings Trophy voor het beste sv% van de NHL. Als grondlegger van de Butterfly techniek, kreeg Luongo uit handen van Dominik Hasek zijn plaquette.

CARNEGIE, SALLINEN EN ALFREDSSON EVENEENS ‘HALLIES’

Herb Carnegie krijgt post mortem zijn welverdiende uitverkiezing in de Hall of Fame. Vanaf zijn pensioen in 1954 tot aan zijn laatste adem in 2012 gaat hij de boeken in als een voorvechter voor acceptatie en diversiteit (van donkere spelers) in de ijshockeywereld. Bovendien stond Carnegie in de jaren ’40 en begin jaren ’50 zelf ook op het ijs en staat hij bekend als één van de beste spelers aller tijden, die nooit in de NHL uit kwam.

Riika Sallinen is op het gebied van het vrouwen ijshockey over de breedte gesproken één van de beste Europese speelsters aller tijden. In de Finse Elite League noteerde ze 514 punten (240 goals, 274 assists) en is ze bovendien de eerste vrouwelijke speelster uit Europa, die in de Hockey Hall of Fame is opgenomen.

Daniel Alfredsson is eveneens een Canadese legende, maar dan één in Ottawa. In zijn achttienjarige carrière was hij dertien jaar als captain van de Senators actief. Ondanks dat hij na zijn laatste jaar in de NHL als speler van Detroit Red Wings afzwaaide, ging de Zweed als franchiseleider in goals (426), assists (682) en punten (1108) met pensioen.

VOLGEND JAAR DRIE ‘NEWBY’S IN TOWN

Voor de ‘Class of 23’ zullen er drie nieuwe namen op de lijst verschijnen. Corey Crawford, Henrik Lundqvist en Justin Williams zijn verkiesbaar en lijken bij het grote publiek ook alle drie no brainers te worden. Goalies Crawford en Lundqvist maakten furore in respectievelijk Chicago en New York en Justin Williams staat in de geschiedenisboeken bekend als ‘Mister Game 7’. Het record van Williams in Games 7 is 8-1 en heeft daarin de meeste punten en goals van allemaal bij elkaar gespeeld (vijftien punten, zeven goals).

STREAKS

SYMPATHY FOR THE DEVILS

Voor het eerst in vijf jaar wisten de New Jersey Devils weer eens te winnen in Toronto. Yegor Shartangovich kroonde zich donderdagavond tot matchwinner door in OT de winnende 3-2 achter de teruggekeerde Matt Murray te schieten. De Maple Leafs hadden vijf van hun laatste zeven duels gewonnen, maar waren niet opgewassen tegen de jonge garde van coach Lindy Ruff.

Hij zag zijn Devils voor de elfde keer op rij winnen. Voor de New Jersey Devils, die hun laatste nederlaag leden op 24 oktober tegen de Capitals, is ’t de langste winning streak sinds 2005-2006. Met 22 punten is Jesper Bratt nog altijd de grote man, maar Jack Hughes zit ’m met 19 punten op de hielen.

Met 28 punten doen de Devils het uitstekend, maar in de Eastern Conference is er altijd nog baas boven baas. De Boston Bruins wonnen donderdag met 4-1 van de Philadelphia Flyers en voor de B’s was dit de vijfde zege op rij. En hun twaalfde overwinning in de laatste dertien wedstrijden. Mede dankzij een ontketende David Pastrnak (9G, 17A) hebben de Bruins een meer dan uitstekend 15-2-0 record. Op dit moment het beste in de NHL.

In de St. Louis Blues hebben we een team dat wekelijks in deze rubriek opduikt. Zowel in positieve, als in negatieve zin. Craig Berube zag zijn team het seizoen openen met een 3-game winning streak, vervolgens werden er acht op rij verloren, maar na de 5-4 zege op Washington staat de teller alweer op vijf overwinningen op rij. Het was overigens ook de tweede wedstrijd op rij dat de Blues vijf keer de weg naar het doel vonden. En de derde keer in deze reeks. Niet slecht voor een team dat tot voor kort zo moeilijk tot scoren kwam.

FLYERS EN SABRES TERUG OP AARDE

Ook voor de lange losing streaks moeten we in het oosten zijn. De Philadelphia Flyers verrasten vriend en vijand door vijf van de eerste zeven wedstrijden te winnen, maar de laatste weken voldoen ze aan het beeld wat de volgers van hen hadden. De troepen van John Tortorella verloren hun laatste vijf duels en scoorden daarin slechts 10 goals. Vier daarvan in de met 4-5 verloren wedstrijd tegen de Blue Jackets. Na de pikstart zitten de Flyers nu even in de bekende hoek van de klappen, maar juist op die momenten stelt hun coach nooit teleur.

Vijf op rij verliezen is vervelend, maar het kan altijd nog beroerder. Het is algemeen bekend dat de Buffalo Sabres in een overgangsfase zitten en dat gaat met vallen en opstaan. De laatste tijd wordt er echter voornamelijk gevallen. Buffalo opende deze jaargang met zeven zeges in de eerste tien wedstrijden, maar daarna leed de ploeg van Don Granato louter nederlagen. Eén van de jongste rosters in de NHL is nu bezig aan een 7-game losing streak. Tijdens deze serie scoorden de Sabres slechts 17 goals. Dat ’t anders kan, bewezen ze in die eerste tien duels. Daarin vonden ze in totaal 43 keer het net.

Cover photo: Bob DeChiara/USA TODAY Sports

Dennis Bakker
Dennis Bakker
Honkbal en ijshockey zijn de sporten waar zijn hart sneller van gaat kloppen. Heeft na MLB 1999 en NHL 2000 op de PS1 Chicago als sportstad geadopteerd. Go White Sox, Blackhawks, Bears en Bulls! Heeft daarnaast bovengemiddelde liefde voor Colorado Rockies, Winnipeg Jets en Vancouver Canucks en schaamt zich hier niet voor!

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Gerelateerde artikelen