Met de officiële opening van de Free Agency-periode op 7 november en de start van de GM Meetings in Carlsbad, Californië op 9 november is het MLB-off-season inmiddels in volle gang. In tegenstelling tot voorgaande jaren hangt er echter een donkere wolk boven de Amerikaanse honkbalcompetitie; een wolk die een grote invloed kan hebben op de komende weken, de hele winter of misschien wel de start van het nieuwe seizoen. Waarom zijn de nieuwe CBA-onderhandelingen in Major League Baseball zo gevaarlijk?
Al ruim een jaar hangt het als een zwaard van Damokles boven het hoofd van Major League Baseball en de Major League Baseball Player Association (MLBPA): op 1 december om één minuut voor middernacht verloopt de Collective Bargaining Agreement (CBA). Deze ‘honkbal-cao’, die sinds 1968 om de zoveel jaar herzien wordt, is meer dan ooit een punt van contentie in een ingewikkeld topsportarbeidslandschap — en dat terwijl MLB en de spelers vrijwel elke onderhandelingsperiode over elkaar heen rollen.
GOED BEGIN, HALF WERK
Nieuwere honkbalvolgers zullen zich de omvang van dit probleem mogelijk niet realiseren, want de laatste onderhandelingen van eind 2016 verliepen tenslotte uiterst soepel. De decennia aan wantrouwen waar MLB en MLBPA mee te maken hebben gehad, zijn echter niet zomaar weggepoetst. De nieuwe CBA uit 2017 was namelijk pas de tweede arbeidsovereenkomst uit de geschiedenis van de sport die werd getekend voordat de oude verlopen was.
In 1968 is het allemaal nog koek en ei. MLB wordt de eerste professionele sportorganisatie in Amerika die een cao instelt. MLB Commissioner William Eckert en MLBPA President Marvin Miller leiden de beide kampen naar een tweejarige overeenkomst waarin de macht van clubeigenaren wordt beperkt, minimumsalarissen omhoog gaan en de arbitragecommissie het levenslicht zien.
De seizoenen ’68 en ’69 verlopen zonder problemen. De daaropvolgende onderhandelingen zetten echter de toon voor een cultuur van wantrouwen en onhebbelijkheid tussen baseball’s belangrijkste organen.
1970: DE EERSTE SCHEUREN
Het seizoen ’70 begint zonder overeengekomen CBA, maar de spelers zijn bereid tijdens de onderhandelingen te blijven honkballen. Eind mei 1970 is er eindelijk witte rook. Commissioner Bowie Kuhn en zijn co-onderhandelaar Miller zetten de benodigde handtekeningen onder een CBA die tot het einde van het seizoen 1972 geldig zou moeten zijn. Grootste veranderingen: spelers mogen agents inhuren voor hulp bij contractonderhandelingen en ontslagvergoedingen worden verhoogd. De belangrijkste spelerseis — verbeterde pensioenen — wordt echter niet ingewilligd.
In april 1972 zijn de spelers het zat en de eerste staking in het professionele honkbal is een feit. MLB gelast 86 wedstrijden af en teams spelen dat seizoen ‘slechts’ 155 wedstrijden. Het conflict duurt voort tot na het seizoen. Spring Training 1973 begint 17 dagen later dan gepland en er is van beide kanten wel een bak water bij de wijn nodig om het seizoen tijdig te laten beginnen. De spelers krijgen gedeeltelijk hun zin: het pensioenplan wordt herzien en salarisarbitrage ingevoerd. De derde grote eis van de spelers, Free Agency, wordt echter op de plank gelegd.
1976: KRAKEND FUNDAMENT
In 1976 gaat het opnieuw fout. Kort na het verlopen van de vorige (driejarige) overeenkomst, moet er een federale rechtbank aan te pas komen om een paar zaken vast te leggen. De eigenaren, die een rechtszaak over spelersrechten verliezen, trekken de stekker opnieuw uit Spring Training. Na 17 dagen is commissioner Kuhn het zat en beveelt hij de start van het voorseizoen.
De spelers gaan akkoord met het starten van het seizoen zonder CBA. Na maanden van gesteggel, tekenen Kuhn en Miller op 12 juli 1976 een vierjarig contract. Free Agency is een feit, net als clubcompensatie voor het verlies van een speler. Minimumsalarissen stijgen opnieuw, salarisarbitrage wordt verbeterd, het pensioensfonds krijgt een enorme boost en spelers krijgen het recht hun verkoop af te dwingen. Kortom: de CBA is een enorme win voor de spelersvakbond.
1980: DERDE SPRING TRAINING-STAKING OP RIJ
Ook na het seizoen 1979, onderweg naar de volgende CBA, is er gedonder. Lange tijd lijken spelers en bond het niet eens te worden. Een acht dagen durende staking in Spring Training is het gevolg; de derde voorjaarsstaking in een onderhandelingsjaar op rij. Het seizoen begint echter op de afgesproken datum en eind mei 1980 lijken de beide partijen er voor de seizoenen ’80-’83 toch uit te komen. Er wordt wel één duidelijke voorwaarde gesteld: het hete hangijzer (aanpassing van Free Agency) komt begin 1981 opnieuw op de agenda.
Na een radiostille winter en geen intentie van MLB om deze afspraak te honoreren, meldt de spelersvakbond op 21 februari 1981 dat de spelers het werk op 29 mei zullen neerleggen. Deze datum wordt later nog bijgesteld tot 12 juni, maar tevergeefs. MLB en MLBPA komen er niet uit en de spelers staken. Na 50 dagen zonder honkbal en in totaal 712 afgelaste wedstrijden komen de partijen er alsnog uit. MLB splitst het seizoen vervolgens in twee delen en de nieuwe cao, die nu van 1981 tot en met 1984 zal lopen, vervangt de oude.
1984 EN 1989: ONVREDE GROEIT, BOM ONTPLOFT
Na het aflopen van de CBA in 1984 blijft het opnieuw lang stil. De spelers zijn echter huiverig om opnieuw te dreigen met een staking. Pas in augustus 1985, na maanden van onderhandelen tussen nieuwe commissioner Peter Ueberroth en MLBPA Director Donald Fehr, is er witte rook. Een tweedaagse spelersstaking trekt de boel vlot en een nieuw contract wordt gesloten. Belangrijkste verandering is het opheffen van de Free Agency draft, wat spelers de kans geeft bij iedere club te kunnen tekenen. De CBA zou geldig zijn van 1985 tot en met het seizoen 1989.
Nog voordat deze CBA verloopt, in 1988 om precies te zijn, ontploft de relatie tussen MLB en MLBPA. In 1988 beschuldigen de spelers commissioner Ueberroth van samenzwering met de clubs in 1985, 1986 en 1987 op het gebied van Free Agency. Spelers claimen meer dan $100 miljoen te zijn misgelopen door het niet naleven van de CBA door MLB. De spelers worden uiteindelijk op alle gronden in het gelijk gesteld, maar een nieuwe lockout tijdens Spring Training 1990 is onvermijdelijk.
Met een nieuwe commissioner in de persoon van Fay Vincent en met Donald Fehr nu definitief als hoogste spelersbaas van dienst, volgt er in maart van dat jaar toch een overeenkomst. Als in november de eigenaren met ruim $280 miljoen over de brug komen om hun samenzweringsveroordeling af te kopen, lijkt de weg vrij voor een herstel tussen MLBPA en MLB.
Niets is echter minder waar…
1994: HONKBAL AAN DE BEADEMING
Eind 1993 verloopt de CBA opnieuw en wederom duren de onderhandelingen eindeloos. Acting MLB Commissioner Bud Selig, die tijdens de vorige onderhandelingen nog fungeerde als baas van MLB’s Players Relations Committee, krijgt het direct zwaar te verduren. Het seizoen 1994 begint zonder CBA, maar op 12 augustus van dat jaar zijn de spelers het zat. Ondanks aanmoedigingen van fans om toch door te spelen, is de grootste staking uit de geschiedenis van de sport een feit.
Een maand na de start van de staking annuleert Selig de rest van het seizoen en de World Series. Voor het eerst in 90 jaar zal er in Major League Baseball geen kampioen worden uitgeroepen. Torenhoge favorieten Montreal Expos, Chicago White Sox en regerend kampioen Toronto Blue Jays zien de kansen op een titel als sneeuw voor de zon verdwijnen. Wat volgt is een regelrechte oorlogswinter.
TOT HET BITTERE EIND
Begin december legt clubonderhandelaar Richard Ravitch zijn taken neer. Een week later worden de onderhandelingen helemaal gestaakt. Eind december nemen de eigenaren het unilaterale besluit om een salarisplafond in te stellen, tot woede van de spelers. Als reactie verklaart Donald Fehr begin januari 1995 alle 895 contractloze spelers Free Agents. De eigenaren knipperen niet met hun ogen, maar keuren de inzet van ‘replacement players’ voor het aankomende seizoen goed.
Begin februari trekken de eigenaren hun salarisplafond terug, maar schrappen ze eenzijdig een hele reeks afspraken uit de vorige CBA. Salarisarbitrage, anti-samenzweringsregels en individuele onderhandelingen tussen spelers en clubs zijn in één klap weer van de baan. De spelersvakbond is buiten zinnen en schakelt de Amerikaanse National Labor Relations Board in. De NLRB spant een rechtszaak aan tegen de clubeigenaren en wint deze. Federale rechter (en latere Supreme Court Judge) Sonia Sotomayor herstelt de vorige (verlopen) CBA in ere. De spelers beëindigen hun staking en op 27 april 1995 start het nieuwe seizoen, dat 144 wedstrijden duurt.
1996 EN 2002: (IETS) RUSTIGER VAARWATER
De sport krijgt een gigantische trap na van het openlijke geruzie en de stakingen. Fans beginnen hun interesse in de sport te verliezen en MLB stevent op een crisis af. Er is de sport dan ook veel aan gelegen om in rustiger vaarwater te belanden. Dit lukt eind 1996, als ‘al’ op 27 november het tweede spelersvoorstel wordt goedgekeurd door de eigenaren. Er verandert dan ook weinig: revenue sharing en de luxury tax zijn de enige nieuwe elementen. Met de goedkeuring op zak tekenen de vakbond en de clubs in maart 1997 de nieuwe CBA. Tot 2000 is de sport weer onder de pannen. De spelersvakbond krijgt zelfs de mogelijkheid om een eenzijdige optie te lichten voor het seizoen 2001. Het orgaan doet dat uiteindelijk ook.
Toch gaat het in 2002 weer bijna fout. Na bijna een heel seizoen zonder CBA te hebben gespeeld, dreigen de spelers in augustus opnieuw met een staking. Met slechts een paar uur te gaan voor deadline, kiezen Bud Selig (samen met zijn nieuwe rechterhand en latere commissioner Rob Manfred) en Donald Fehr eieren voor hun geld. Naast wat salarisverhogingen, pensioensverhogingen en andere financiële aanpassingen verandert er weinig. All-season interleague play — het hele jaar door wedstrijden tussen teams uit beide Leagues — is de enige concrete sportwijziging. Arbitrage, Free Agency en Draft blijven ongewijzigd.
2006 EN 2011: HET ONMOGELIJKE MOGELIJK
Dan, eind oktober 2006 en met nog twee maanden te gaan voor de CBA verloopt, gebeurt het onmogelijk geachte. MLB en de spelersvakbond kondigen aan dat er een nieuwe overeenkomst klaar ligt die de periode 2007 t/m 2011 moet overbruggen. Het is voor het eerst in de geschiedenis dat clubs en spelers een nieuwe overeenkomst tekenen voordat de oude officieel is verlopen. Bud Selig en Donald Fehr proosten zowel op 3 november, wanneer de clubs de overeenkomst goedkeuren, als op 6 december, wanneer de spelers hetzelfde doen.
Er verandert, naast de loonsverhogingen en de invoering van de Rule 5 Draft, weinig. Wel opvallend: als onderdeel van de overeenkomst betalen de eigenaren $12 miljoen om hun rol in een nieuw samenzweringscomplot tegen spelers af te kopen. Niemand bekent overigens ooit schuld in deze zaak.
Ook na het seizoen 2011 volgt er snel een nieuwe cao. Nieuwe MLBPA-leider Michael Weiner en commissioner Selig tekenen een overeenkomst die onder meer een tweede wildcardteam aan de playoffs toevoegt. Ook verhuizen de Astros naar de American League, worden draftregels aangepast en dopingcontroles versterkt.
2016: NIEUWE COMMISSIONER, NIEUWE MLBPA DIRECTOR
Het vertrek van Selig als commissioner opent de deur voor zijn opvolger en vertrouweling Rob Manfred. In tegenstelling tot Selig heeft Manfred geen honkbalachtergrond, maar een juridisch-financiële. Hij is het zakelijke brein achter het menselijke gezicht van MLB dat Bud Selig altijd was. Manfred heeft geluk, want hij krijgt ook een nieuw gezicht tegenover zich. Oud-speler Tony Clark neemt het stokje over van Weiner.
Het tweetal doet, voor het eerst in de geschiedenis, de onderhandelingen solo. Geen van beide nemen adviseurs mee naar de onderhandeltafel. Het tweetal is ogenschijnlijk bang om voor hun eerste grote examen te zakken, dus komt er in november 2016 een vrijwel ongewijzigd cao-voorstel op tafel. Er verandert in essentie helemaal niets. Voor de tweede keer in de geschiedenis sluiten MLB en MLBPA een nieuwe overeenkomst voordat de oude officieel verloopt. De nieuwe CBA loopt tot december 2021. “Wie dan leeft, dan zorgt” lijkt het mantra.
DONKERE WOLKEN
Die einddatum komt nu met rasse schreden dichterbij. Al ruim twee jaar rommelt het op de achtergrond. Manfred is één van de minst populaire commissioners ooit. Fans zien hem vaak als een robot die alleen maar geld wil verdienen en geen liefde voor de sport heeft. Clark staat in eigen gelederen bekend als een zwak onderhandelaar met te weinig ruggengraat om tegen het juridische geweld van Manfred op te kunnen.
In een tijd waarin spelers veel meer van zich laten horen dan in het verleden en Clark met regelmaat op het matje wordt geroepen, lijkt het onderhandelingspad onderhand meer op een lijdensweg. De eigenaren (bij monde van MLB) en de vakbond liggen mijlenver uit elkaar. De eerste voorstellen voor een nieuwe CBA werden door beide partijen gelijk afgeschoten.
Meerdere pogingen om nader tot elkaar te komen liepen op niets uit. Sterker nog, er is momenteel zo weinig beweging dat de grote bazen (Manfred en Clark) het nog niet de moeite vinden zelf aan de onderhandelingstafel plaats te nemen. MLB Deputy Commissioner Dan Halem zwaait al enige tijd de vlag voor de clubs. MLBPA senior legal officer Bruce Meyer zit namens de vakbond aan tafel.
HANGIJZERS
De grootste problemen lijken te liggen bij de eisen van de spelers en de onwillendheid van de clubs om naar de toekomst te kijken. MLB wil het liefst zoveel mogelijk op de oude voet verder (m.u.v. het invoeren van een DH in de National League), maar de spelers willen zo ongeveer op elk gebied veranderingen zien. ‘Tanken’, het opzettelijk verliezen om geld te sparen en draft picks te verzamelen, is een doorn in het oog van de spelers. Het waarborgen van competitieve integriteit is cruciaal, aldus MLBPA. Hoe meer teams tenslotte geld uitgeven om beter te worden, hoe gunstiger dat is voor de spelers.
Daarnaast wil de vakbond hogere financiële compensaties voor jongere spelers. Terwijl spelers op steeds jongere leeftijd debuteren en belangrijk zijn voor hun clubs, beloont het huidige systeem ze pas veel later in hun carrière, met alle blessurerisico’s van dien.
Service-time manipulatie (het opzettelijk in de minors houden van jonge spelers om hun minimumcontracttijd te verlengen) en de zesjarige periode voordat een speler Free Agent wordt, staan voor de MLBPA hoog op de agenda. MLB’s suggestie voor een harde salarisvloer en dito -plafond, in plaats van de huidige luxury tax, is door de vakbond ook rigoureus van tafel geveegd.
WINTER IS COMING
Met al die verschillen is één ding duidelijk: winter is coming voor de honkbalsport, zowel letterlijk al figuurlijk. Het kunnen zomaar de moeilijkste wintermaanden sinds 1994 worden voor Major League Baseball. Tot het moment dat er duidelijkheid is over de richting die de sport op gaat, zullen er weinig spelers geneigd zijn nieuwe contracten te tekenen. Hetzelfde geldt natuurlijk voor de clubs. Waarom nú een speler onder de oude regels vastleggen, als de nieuwe regels misschien gunstiger uitvallen?
MLB en MLBPA hebben nog tot 1 december om alle onduidelijkheid weg te nemen. Als deze datum komt en gaat zonder witte (of zelfs grijze) rook, zal het moddergooien tot aan Spring Training doorgaan. Van 6 tot 9 december zijn de GM Meetings in Orlando, Florida. Op 14 januari is de deadline voor teams en arbitration eligible spelers om nieuwe contractbedragen uit te wisselen. Op 31 januari beginnen de arbitragezaken. Dat kunnen er op dit moment zomaar heel veel gaan worden.
Spring Training begint half februari, maar een nieuwe lock-out behoort tot de mogelijkheden. Na jaren waarin de sport langzaam weer aan populariteit begon te winnen, zou een nieuw arbeidsconflict funest kunnen zijn.
Coverfoto: Uncredited/ESPN
