Three up, three down: vallen en opstaan

Foto: getty Images/ Archief

Vorig jaar keken we nog wekelijks naar de vorm van alle dertig teams in de SportAmerika MLB Power Ranking, maar dit jaar pakken we het anders aan. Daarvoor hebben we een nieuwe rubriek in het leven geroepen. Iedere week bespreken we de zes meest opvallende teams van de afgelopen week en gaan we dieper in op de drie snelste stijgers en drie hardste dalers. Three up, three down.

Up

Los Angeles Dodgers

Vaak zijn er in winnende of verliezende seizoenen specifieke momenten aan te geven die exemplarisch zijn voor wat er gaande is. Het is goed mogelijk dat de Los Angeles Dodgers dat moment afgelopen zondag tegen de Cincinnati Reds meemaakten. Goede ploegen worden immers pas kampioenen op het moment dat zij zich ook op de zwakke momenten kunnen onderscheiden. Een 3-7 achterstand in eigen huis, tegen een laagvlieger, laat in de wedstrijd is een voorbeeld van zo’n zwak moment. Wanneer je als ploeg in zo’n situatie zit, dan is het niet aantrekkelijk om tegenover een closer (Raisel Iglesias) te staan die tot op dat moment al twaalf saves op zijn naam heeft en met een ERA van 0.57 rondloopt. Een closer die bovendien al sinds 23 april geen run meer tegen had gehad.
Het is zeker niet aantrekkelijk wanneer jouw slagmensen (Cody Bellinger, Corey Seager) nog niet vaak in zo’n situatie hebben gezeten. Om juist op dat moment de eerste grand slam van je carrière te slaan geeft misschien wel juist aan hoe ver de Dodgers dit jaar weleens zouden kunnen reiken. Let ook op de manier waarop Seager de bal raakt. In het huidige Statcast-tijdperk zijn exit velocity en launch angle sleutelwoorden, wat zoveel betekent als raak de bal van laag naar hoog om hem zo hard en ver mogelijk te laten vliegen. Seager raakt hem min of meer op schouderhoogte zonder scheppende beweging. Als het meezit…

Texas Rangers

Veel succesvolle streaks vallen of staan met het succes van de pitcher. Dit is bijvoorbeeld het geval wanneer gekeken wordt naar twee recente momenten in het seizoen van de Texas Rangers. Kijkt men terug naar het begin van deze maand, dan is een reeks van 2-8 uit de laatste tien te zien op 2 juni, de dag waarop de Texanen met maar liefst 7-1 vernederd worden door de staatgenoot uit Houston. Yu Darvish zet die dag de zwakste prestatie van het seizoen neer, zeven hits en drie runs in minder dan vijf innings.
Spoelt men voorwaarts naar deze week, 12 juni om specifiek te zijn, dan zijn diezelfde Rangers ineens terug te vinden op 5-5 na een verpletterende overwinning over de recentelijk nog ongenaakbaar geachte Astros uit Houston. Waarbij vooral het optreden van de startende pitcher van dienst (inderdaad, Darvish) opvalt. Eén hit, één run, zeven innings. Omdat een dag later opnieuw gewonnen werd in Houston zijn de Rangers in ieder geval uit de zorgen en weer volledig terug in de wild card-race. Darvish mocht bovendien deze week ook nog eens zijn negenhonderdste strike-out noteren.

Pittsburgh Pirates

Het is de laatste jaren al vaker gebleken, maar het wordt steeds interessanter om het verband eens wat nader te onderzoeken. In steden waar gewonnen wordt, daar lijken ook de andere professionele sportteams op te leven. Sinds de Pittsburgh Penguins de NHL Play-offs domineerden zijn namelijk ook de Pirates weer gaan draaien. Waar het in de eerste twee maanden kommer en kwel was lijkt nu elke wedstrijd in een soort hitting clinic te veranderen.
Een man die daar, zoals van zijn status eigenlijk verwacht mag worden, veel aan bijdraagt is Andrew McCutchen. Sinds de outfielder van plek drie naar plek zes in de slagvolgorde is gegaan op 26 mei wist hij .396, vier home runs en dertien RBI’s te produceren. In de afgelopen week was zijn slaggemiddelde zelfs .444. Zet dit eens af tegen .206 en 5 home runs in de gehele maand mei. Andere mannen waarvoor gelijke ontwikkelingen gelden zijn Jason Jaso en pitcher Gerrit Cole.

Down

Philadelphia Phillies

Toegegeven, het heeft de Phillies niet meegezeten de afgelopen dagen. Verliezen na twaalf innings op dinsdag, na elf innings op maandag en met slechts één run verschil op zondag had met een beetje goede wil net zo goed een reeks van W3 kunnen zijn. Dat is het echter niet en daardoor zijn de Phillies die zich vorige week nog leken te herstellen weer terug bij af.
De opleving die de slagploeg van Philadelphia vorige week kende is alleen doorgezet door Aaron Altherr. De Phillies hebben zich deze week dan ook vooral bezig gehouden met wat er in de draft gebeurde en wat er op prospect-gebied gaande was. De jonge Ben Lively was bijvoorbeeld toe aan zijn derde start in zijn carrière en zorgde voor de derde maal op rij dat het aantal earned runs onder de drie bleef. Geen enkele Phillies-pitcher sinds Bill Champion in 1969 kreeg dit voor elkaar. Misschien moeten de Phillies 2017 maar snel vergeten en hopen op 2018 en verder.

Baltimore Orioles

De vliegende start van de Orioles lijkt alweer een artifact uit lang vervlogen tijden. Inmiddels is de ploeg sinds de nacht van dinsdag op woensdag onder .500 gezakt na een 1-6 nederlaag tegen de Chicago White Sox. Het is voor het eerst sinds 2015 dat de Orioles meer dan de helft van de wedstrijden verloren. Een reden daarvoor kan zijn dat manager Buck Showalter eens te meer besloot om opvallende pitching-beslissingen te nemen. Iets wat de Orioles vorig jaar uitschakeling in de play-offs kostte. Ditmaal liet hij starter Alec Asher toch nog maar iets langer staan, tegen beter weten in.
Toch is pitching niet perse het probleem in Baltimore. De Orioles scoren namelijk geen runs meer. Of in ieder geval niet zo veel meer als enkele weken geleden. Met 3.9 runs gemiddeld per wedstrijd staan de Orioles bij de onderste drie teams van de MLB. Dit is vooral opvallend omdat het cumulatieve slaggemiddelde van de ploeg in juni .246 is. Niet geweldig, maar goed genoeg voor de middenmoot. Een reden hiervoor is dat de line-up te wisselvallig is, waar de ene loper op de honken komt brengt de volgende hem niet verder. Daardoor is het vlees noch vis aan slag in Baltimore. Of eigenlijk vooral buiten Baltimore. De nederlaag tegen Chicago was de elfde on the road op rij.

Cincinnati Reds

Het enige wat er in Cincinnati te vieren viel deze week was de opvallend goede vangst op de eerste dag van de draft. Met Hunter Greene, Jeter Downs en ook Stuart Fairchild kreeg de ploeg precies de namen waarop het gehoopt had voor de toekomst. De toekomst kan voor de Reds dan ook niet snel genoeg voor de deur staan.
Het is namelijk een geest uit het verleden die de Reds momenteel behoorlijk dwars zit. Dit seizoen werd de veertig jaar oude cultheld Bronson Arroyo (meer dan twee keer zo oud als alle draftpicks) namelijk van achter de geraniums weggeplukt om nog eenmaal zijn kunsten te vertonen. Wanneer die kunsten dan precies vertoond gaan worden is vooralsnog niet bekend. De cijfers van Arroyo tot op heden liegen er namelijk niet om: twintig home runs tegen (career high) en een ERA van 6.25. Tegen de San Diego Padres op dinsdagavond kreeg hij daar in minder dan vijf innings nog eens twee home runs en negen runs bovenop.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Gerelateerde artikelen