Dinsdagavond werd bekend dat de oudste nog levende Major Leaguer, Eddie Robinson, op 4 oktober is overleden. Robinson was ruim 65 jaar lang werkzaam binnen MLB; als speler, general manager en scout. Hij werd 100 jaar en 293 dagen oud.
Eddie Robinson werd op 15 december 1920 in Paris, Texas werd middenin het tijdperk van de Great Depression geboren. Hij speelde vier seizoenen in de Minor Leagues voor de Cleveland Indians en maakte aan het einde van 1942 zijn debuut in MLB. Echter werd hij kort na het einde van het seizoen opgeroepen voor de Marine, om mee te vechten in de tweede wereldoorlog. Hij liep een beenblessure op tijdens het dienen en een mislukte operatie kostte hem bijna zijn carrière. Uiteindelijk kon hij zijn honkballoopbaan na een tweede operatie vervolgen in 1946.
CLEVELAND INDIANS
Robinson speelde bij zijn terugkomst weer in de Minor Leagues. Hij deed dit bij de Baltimore Orioles of the International League, het Triple-A team van de Indians. Hij had een enorm succesvol seizoen met 34 homeruns en 123 RBI. Hiermee werd hij verkozen tot International League MVP en eindigde hiermee voor Jackie Robinson en Bobby Brown.
In 1947 werd hij weer opgeroepen door de Indians en deelde hij de eerstehonkmanpositie met Les Fleming. Hij sloeg .245 in 95 wedstrijden met veertien homeruns, tien doubles, één triple en 52 RBI. Het geluk zat hem alleen niet mee, want eind augustus sloeg hij een bal tegen zijn eigen enkel, die daardoor brak. Robinson bracht zes weken door met zijn voet in het gips en mistte het einde van het seizoen 1947 door deze blessure.
Het jaar na zijn rookieseizoen benoemden de Indians hem tot everyday starter en hij verbeterde zijn slaggemiddelde naar .254 in 134 wedstrijden. De Indians wonnen de American League pennant en hadden het beste record in MLB. De World Series die volgden, tegen de Boston Braves, wonnen de Indians met 4-2.
Tijdens de zes wedstrijden sloeg hij .300 in twintig slagbeurten met één RBI. Alleen Larry Doby sloeg een hoger gemiddelde met .318 in 22 slagbeurten. De World Series-overwinning van de 1948 Cleveland Indians is nog altijd de laatste Fall Classic die de organisatie won. Robinson was de laatst overgebleven speler van de Indians die zichzelf een World Series-kampioen kon noemen.
ALL-STAR
Door een conflict met Indians manager Lou Boudreau over zijn speeltijd werd Robinson getraded naar de Washington Senators. Hij begon sterk bij zijn nieuwe team en werd uitgeroepen tot All-Star eerstehonkman in het jaar 1949. Aan het einde van het seizoen eindigde hij met een slashline van .294/.381/.459, achttien homeruns, 27 doubles, drie triples en 78 RBI. Tevens was hij leider in de American League in Hit By Pitches met zeven. Hij eindigde door zijn prestaties achttiende in de MVP stemming en dat bij een Senators team dat slechts vijftig wedstrijden won.
In de All-Star Game van 1949, die Ebbets Field in Brooklyn als decor kende en de thuishaven was van de Brooklyn Dodgers, sloeg Robertson één hit in vijf slagbeurten. Zijn enige hit kwam tijdens zijn eerste slagbeurt. Met Warren Spahn op de heuvel sloeg de eerstehonkman een single in het rechtsveld en Joe DiMaggio scoorde. De American League All-Stars wonnen uiteindelijk ook de wedstrijd met 11-7, onder andere dus door de RBI van Eddie Robinson.
TOPJAREN
Robinson speelde in 1950 36 wedstrijden voor de Washington Senators, waarna hij weer getraded werd. De Senators stuurde hem naar de Chicago White Sox en hij speelde 119 wedstrijden voor zijn nieuwe club. In totaal speelde hij dus 155 wedstrijden in 1950 en sloeg daarin .295 met 21 homeruns en 86 RBI. Hij stal in die 155 wedstrijden geen enkel honk en werd daarmee de speler die de meeste wedstrijden speelde zonder honk te stelen in de geschiedenis van MLB.
De drie seizoenen na 1950 waren de beste jaren van de dan dertig jarige Robinson. Hij werd in alle drie de seizoenen uitgeroepen als All-Star en eindigde in 1951 24e in de MVP verkiezing en in 1952 als 11e. Zijn slaggemiddelde over deze drie seizoenen was .275 met 84 doubles, tien triples, 73 homeruns, 210 vrije lopen, 323 RBI en hij leidde in 1952 de American League in Intentional Bases on Balls met zestien. Zijn OPS+, een statistiek waarbij rekening gehouden wordt met het jaar van spelen en de verschillende stadions, was 120. In de periode van 1951 tot 1953 was Robinson dus beter dan 20% van MLB spelers. Gedurende deze periode presteerde hij wel goed, maar de teams waarbij hij speelde niet en dus haalde hij tot 1955 de World Series niet meer.
EINDE CARRIÈRE
In 1955 haalde Robinson de World Series nog één keer, in het uniform van de New York Yankees. Na 1953 werd hij van de Philadelphia Athletics naar de Bronx Bombers gestuurd. Hij speelde hier niet veel, mede doordat de Yankees al beschikten over Joe Collins en veelbelovende rookie Bill Skowron op het eerste honk. Als Robinson speelde, deed hij dit als pinch-hitter. In 1955 behaalden de Yankees de World Series. De Yankees verloren met 4-3 van de Brooklyn Dodgers, maar ondanks weinig speeltijd zette Robinson wel een nieuw record neer. Hij sloeg zestien homeruns in 173 slagbeurten en zette hiermee een nieuw home-run-to-at-bat ratio record.
Door de overbevolking op het eerste honk stuurden de Yankees hem naar de Kansas City Athletics in 1956. Het bleek het einde carrière voor hem, want na nog een korte zwerftocht langs de Detroit Tigers, Cleveland Indians en Baltimore Orioles zette hij op 36-jarige leeftijd een punt achter zijn loopbaan. In totaal speelde hij dertien jaar lang. Hierin speelde hij in vier All-Star games en kwam hij voor zeven van de acht originele American League organisaties uit. Robinson speelde alleen niet bij de Boston Red Sox.
NIEUWE FUNCTIE
Na zijn carrière als speler haalde Paul Richards hem naar de Orioles. Robinson werd coach en scout in het Minor League-systeem van de club. In 1961 werd Richards naar de nieuwe franchise van MLB, de Houston Colt .45s (later de Houston Astros), gehaald als general manager. Robinson ging met hem mee en werd assistant general manager. Na zes jaar in Houston vertrok hij naar Kansas City om daar als assistant general manager aan de slag te gaan. Het avontuur duurde niet lang en na één jaar trok Robinson naar de Atlanta Braves. Hij werd daar farm director
In 1972 kozen de Braves ervoor om Robinson te benoemen tot General Manager. Twee jaar later maakte een 40-jarige Hank Aaron aan hem duidelijk dat hij echt wilde vertrekken uit Atlanta. Hierdoor was Eddie Robinson de general manager die Hammerin’ Hank na negen seizoenen liet vertrekken uit Atlanta. Onder zijn leiding behaalden de Braves tussen 1972-1976 de playoffs nul keer en toch wilde nieuwe eigenaar Ted Turner hem aan het roer houden. Hij besloot echter in te gaan op het aanbod van de Texas Rangers, waardoor hij terug kon naar de staat waar hij geboren was en na het seizoen 1976 nam hij zijn positie in als general manager.
TEXAS RANGERS
Zijn eerste jaar als general manager van de Texas Rangers, was misschien wel een van de meest tumultueuze seizoen uit de historie van de organisatie. Het begon met een aanval van speler Lenny Randle op manager Frank Lucchesi. Het begin van het seizoen was slecht en dus besloot hij Lucchesi van de hand te doen. Nieuwe manager Eddie Stanky stopte alleen na één wedstrijd, waardoor de Rangers opnieuw op zoek moesten naar iemand die met de scepter wilde zwaaien. Billy Hunter werd de nieuwe manager en tot midden augustus stonden de Rangers op de eerste plaats in de divisie. De Royals gingen er uiteindelijk met de divisie winst vandoor, waardoor de Rangers met lege handen stonden.
In de jaren die volgden was Robinson met de Rangers nog een paar keer dichtbij de playoffs, maar hij zou ze nooit behalen als general manager. In 1982, na een moeilijke seizoenstart ontsloegen de Rangers hem. Kort hierna boden de Yankees Robinson de positie van general manager aan. Hij wees deze af om zo in Texas te kunnen blijven.
SCOUT
Tot aan het jaar 2004 werkte Robinson nog als scout. De Houston Astros, Minnesota Twins, Philadelphia Phillies, San Francisco Giants, Cincinnati Reds, Montreal Expos, Boston Red Sox, Seattle Mariners, Atlanta Braves en New York Yankees deden allemaal een beroep op hem. Hij was als scout onderdeel van drie World Series winnende teams (1987 Twins, 1991 Twins en 1990 Reds).
Na 2004 zette hij officieel een punt achter zijn officiële carrière binnen het honkbal. Hij had tot dan op de loonstrook van zestien verschillende organisaties gestaan. Bovendien stond de teller op gewerkte jaren binnen het professionele honkbal op 65.
PODCAST
Kort na zijn honderdste verjaardag werd Robinson de hoofdpersoon in de podcast The Golden Age of Baseball. Hierin vertelde hij over zijn ervaringen binnen de honkbalindustrie. Zo ontving hij de laatste knuppel die Babe Ruth gebruikte op de dag dat zijn rugnummer aan de wilgen werd gehangen in Yankee Stadium. Mickey Mantle schonk hem ooit een honkbal en hij was General Manager van de Atlanta Braves op het moment dat Hank Aaron het homerun =record van Babe Ruth brak. Er waren genoeg anekdotes die hij kon vertellen.
Met het overlijden van Eddie Robinson, de oudste nog levende MLB speler, is er ook een (nieuwe) oudste nog levende speler. Deze eer verhuist nu naar George Elder met 100 jaar en 209 dagen. Elder speelde één seizoen in 1949 voor de St. Louis Browns.
Coverfoto: National Baseball Hall of Fame
