Het vechtsportjaar 2018 is nog maar nauwelijks begonnen, maar de topgevechten staan alweer voor de deur. In de UFC wordt de stand opgemaakt in de twee zwaarste gewichtsklassen. Dat de lichtzwaargewichtdivisie eindelijk duidelijkheid krijg, zoveel is wel zeker. Dat die kans in de zwaargewichtdivisie ook aardig groot is, daar durven ook aardig wat liefhebbers hun geld op te zetten. Wie kan wat en waarom: een preview op UFC 220.
In het Moneyfight-tijdperk zijn grote gevechten de norm geworden. Zo ook op UFC 220. Alsof een treffen tussen zwaargewichten Stipe Miocic en Francis Ngannou nog niet genoeg fans aan de buis zou kluisteren dachten de matchmakers van de UFC: “Weet je wat? Cormier vs Oezdemir, dat is wel een lekker licht voorafje”. Nog maar zes maanden geleden zou een toe-2-toe waarbij Cormier betrokken was een card makkelijk kunnen headlinen. In de eerste maanden van 2018 is alles echter anders.
DE MAN MET DE SLOOPHAMER
Vergelijkingen in de vechtsport worden graag gemaakt, maar gaan meestal mank. Dat neemt niet weg dat er toch wel een ‘Mike Tyson-achtig aura’ rondom Francis Ngannou hangt. De Kameroener heeft bijvoorbeeld een vergelijkbaar vernietigende uppercut in huis. Waar boks-badboy Tyson zich in de jaren tachtig met een reeks kaakslagen naar de wereldtitel snelde, daardoet Ngannou nu hetzelfde in de zwaargewichtdivisie van de UFC. Alistair Overeem kan erover meepraten.
De UFC-volgers weten allang wat Ngannou zo speciaal maakt. Binnen de UFC weet men dat echter ook, al vindt men daar zijn aantrekkingskracht in een flink andere kwaliteit. Nu Ronda Rousey voorde WWE-dollars lijkt te kiezen. Conor McGregor boksringen, Bellator-kooien en Rita Ora voorlopig interessanter vindt dan UFC events en Jon Jones voornamelijk met leugendetectieprogramma’s om zijn onschuld in een dopingkwestie te bewijzen niet de weer is zoekt de top MMA-organisatie naarstig naar nieuwe franchisegezichten. Ngannou kan zo’n gezicht zijn. Het is dus ook niet gek dat de UFC slechts 46 dagen nodig had om hem van een kooi in Detroit tegen de nummer 2, naar een kooi in Boston tegen de kampioen te brengen. Wat twee jaartjes met vuisten als sloophamers zwaaien al niet voor een mens kan doen.
DE UNDERDOG-KAMPIOEN
Door de hype rond Ngannou zou men bijna vergeten dat de echte kampioen vooralsnog gewoon naar de naam Stipe Miocic luistert. Dat is ook niet vreemd, want zelfs Miocic liet begin januari in podcast ‘The MMA Hour’ optekenen het gevoel te hebben dat de UFC liever de man uit Kameroen als kampioen heeft. Om er vervolgens aan toe te voegen:
I’m comforable being the underdog. Everytime I’m the underdog, I win.
Daarin schuilt misschien ook wel de tegenstrijdigheid die altijd rondom Miocic heeft gehangen. Wie kijkt naar zijn professional record kan niet anders dan respect hebben voor zijn prestaties. Alleen al op dit moment staat hij op een win streak van vijf met daarin onder andere de scalpen van Overeem, Junior Dos Santos en Mark Hunt. Tegelijkertijd zal een highlightvideo zelden de man uit Cleveland in de hoofdrol hebben. Miocic mocht dan de kampioen zijn, The baddest man on the planet werd hij nooit. Als er een kans was om dat recht te zetten, dan is dat dit gevecht wel.
MAAR NU ECHT
Voordat de twee zwaargewichten aan het werk gaan, komen eerst de mannen die ergens tussen de tien en twintig kilo lichter zijn uitmaken wie de Belt om mag. Die gordel zit nu om het middel van Daniel Cormier. Dat het kleinood daar zit is het resultaat van één de meest dramatische storylines van 2017. De langverwachte rematch van Cormier tegen Jon Jones bracht alles wat de wereld ervan verwacht had en dan nog een beetje meer. Totdat eens te meer bleek dat de winnaar van de avond, Jones, het toch wel heel erg lastig had om op het rechte pad te blijven. Cormier werd als vanzelf terug op de troon gezet.
Door een No Contest-beslissing is Cormier daarom nog altijd de man die de dienst uitmaakt. Eigenlijk is daar ook niets mis mee. 8-1 in de UFC, 19-1-1 in de MMA-sport als geheel, olympisch worstelaar, brons op de wereldkampioenschappen freestyle worstelen, de man uit Californië heeft zijn sporen wel verdiend. Omdat zijn tipping point gezien zijn leeftijd (38) steeds dichterbij komt, is het dan ook niet vreemd dat hij al in januari zijn teruggekregen titel mag verdedigen. Al mist ook hij, net als Miocic, soms de uitstraling van een topkampioen.
IN DE SCHADUW
In veel opzichten zijn er dan ook parallellen te trekken tussen de twee titelgevechten. Ook Cormier komt namelijk een man tegen die, net als Ngannou, in 2017 als een wervelwind door de UFC vloog. Drie overwinningen later staat Volkan Oezdemier al tegenover de kampioen. Een plek waar hij twaalf maanden geleden alleen nog maar van kon dromen.
Ook Oezdemir is het type vechter waar de fans voor op de banken gaan. Waar Cormier zwaar leunt op zijn worstelachtergrond, daar is zijn tegenstrever geschoold in kickboksland Nederland en Thaiboksnatie Thailand. Trappen en stoten vormen de belangrijkste wapens in zijn arsenaal en hij is niet bang om ze in elke situatie tevoorschijn te trekken. Dat neemt niet weg dat het een hele klus zal worden om van de vloer weg te blijven en Cormier van een langer verblijf op de troon te houden.
Cover photo: Flickr The Commons
