Van 25 naar 40 naar 48 naar 53 wins, daar zouden veel teams voor tekenen, maar No. 1 seeds en divisiebanners tellen niet in Boston. Alleen wat de Celtics doen in de playoffs, telt. En ik denk niet dat iemand een kampioenschap verwachtte dit jaar, maar het mag wel een pak meer zijn dan dit.
Amper een paar dagen geleden was alles nog rozengeur en maneschijn voor de Boston Celtics: amper in Year 3 van hun rebuild kaapten ze als outsider het No. 1 seed weg in de Eastern Conference, met ‘King of the Fourth’/killer scorer Isaiah Thomas en Wunderkind coach Brad Stevens lag elke W binnen handbereik, en alsoft dat nog niet genoeg was, zat ook de No. 1 spot in de NBA Draft lottery in hun achterzak.
Life was good als een fan van de Celts.
Fast forward naar vandaag: het team staat 0-2 achter tegen de Bulls, die zich pas op de laatste dag van het seizoen naar het No. 8 seed wisten te slepen, Thomas is zichzelf niet na de dood van zijn jongere zus Chyna, en Stevens heeft met een 2-12 playoff een wel erg droevig record te pakken.
Met een sweep aan de horizon moet het ‘worst No. 1 seed in NBA history‘ als een zielig lottery team hopen dat de pingpongballen gunstig vallen op 16 mei.
Het was nooit frustrerender om een Celtics-fan te zijn. Deze troepen van GM Danny Ainge kunnen hoge toppen scheren, maar net zo goed door diepe dallen gaan. En dat ligt niet aan een speler: iedereen deelt in de schuld, van de spelers tot de coaches tot het management.
Akkoord, Boston heeft hard gewerkt dit jaar en heeft zijn succes te danken aan inzet en niet aan geluk, zoals ze zelf graag zeggen, maar aan de start van de playoffs staat het voor iedereen terug 0-0. Dat geldt ook voor de Bulls, die op de schouders van Jimmy Butler (die nota bene een Celtic had kunnen zijn!!!), ‘Playoff Rondo’, Robin Lopez en Dwyane Wade bewijzen dat het niet uitmaakt hoe je in de playoffs komt, zolang je maar alles geeft als je er eenmaal bent.
De Celtics gingen zogezegd “all-in” dit seizoen. Ze lieten spelers als Butler, Paul George en DeMarcus Cousins aan zich voorbijgaan, omdat ze hoopten dat je met Thomas, Al Horford en spare parts het beloofde land kunt bereiken.
Nu, je hoeft Crowder, Avery Bradley en Marcus Smart niet aan mij te verkopen, maar het is misplaatst om te denken dat je (A) deze core kunt samenhouden in de eerste plaats, en (B) er systematisch LeBron James en de Cavaliers het vuur aan de schenen kunt leggen.
Als de Celts zich opzij laten zetten in Game 3 en Game 4 in Chicago, vliegt Boston voor het derde jaar op rij er uit in de eerste ronde.
In Game 1 werden ze volledig opzij gezet. De wedstrijd leek close, maar maak je geen illusies: Jimmy Butler en de zijnen zaten stevig in het zadel en legden de pijnpunten van het team uit Massachusetts vakkundig bloot. Alle offense die door Isaiah Thomas loopt, het onvermogen van de grote jongens om te rebounden, de bank die het maar niet krijgt klaargespeeld… Het klinkt je onwaarschijnlijk bekend in de oren.
Het antwoord van de Celtics in Game 2? Een 97-111 stinker en lichaamstaal die doet vermoeden dat er geen ommekeer komt.
Ex-Celtic Rajon Rondo bracht het zelfs onder woorden:
Yeah, they gave up.
Een geoliede Bulls-machine beukte van alle kanten in op de voorspelbare Celts: Rondo had al 8-7-9 in de eerst helft (en zou eindigen met 11-9-14 en 5 steals), Wade registreerde 22 punten en do-it-all Butler deed zijn beste LBJ-imitatie met 22-8-8. Tel daarbij belangrijke bijdragen van Robin Lopez en Paul Zipser, 50-40 percentages als team, en het wordt pijnlijk duidelijk dat ze in Boston tekortschieten. Het team van coach Stevens converteerde amper 10 driepunters op 33 pogingen, droeg de bal 16 keer over en lijkt op het slechts denkbare moment een identiteitscrisis door te maken.
Game 3 wordt gespeeld op donderdag in Chicago.
