De Miami Marlins wonnen de World Series voor het eerst in 1997. Ze zouden dat kunstje herhalen in 2003 en dat terwijl de ploeg eigenlijk wilde gaan rebuilden. Het was één van de vele bijzondere momenten van het honkbalseizoen 2003, een jaar dat je gerust een wild ride kan noemen.
WAT GING VOORAF?
Het seizoen 2002 was onder andere het jaar van de Oakland Athletics. Zij eindigden bovenaan in de American League West met een record van 103-59. Wat het jaar nog specialer maakte voor de A’s, was de reeks van twintig wedstrijden die de ploeg op rij won; een streak die nog niet eerder in de 103-jarige Major League-geschiedenis was voorgekomen. In 2011 kwam de verfilming van het boek Moneyball uit, waarin de streak terugkomt, met Brad Pitt in de hoofdrol als Billy Beane en de memorabele homerun van Scott Hatteberg als toetje.
Toch waren het niet de Oakland Athletics of de New York Yankees (103-58) die de American League vertegenwoordigden in de World Series, maar de (toen geheten) Anaheim Angels. Door de Yankees (3-1) en de Minnesota Twins (4-1) te verslaan in de playoffs speelden zij in de Fall Classic tegen de San Francisco Giants. In een bloedstollende serie, die alle zeven wedstrijden nodig had om tot een winnaar te komen, kwamen de Angels als winnaars uit de strijd.
De winst betekende de eerste (en nog steeds enige) World Series-overwinning voor de Angels. Troy Glaus werd uitgeroepen als World Series MVP, terwijl Barry Bonds (NL) en Miguel Tejada (AL) er met de MVP’s van het reguliere seizoen vandoor gingen. De Cy Young Award in de National League ging naar Randy Johnson en Barry Zito won de Award in de American League.
OFFSEASON
Het offseason van 2003 kende een grote strijd tussen twee aartsrivalen. Zowel de New York Yankees als de Boston Red Sox zaten achter de handtekening van rechtshandige werper Jose Contreras aan. De Cubaan ontsnapte in oktober 2002 van het eiland, tijdens een trip met het nationale elftal naar Saltillo, Mexico voor de Americas Series. Niet veel later, op 26 december, wonnen de Bronx Bombers de race van de BoSox en tekende Contreras een deal voor vier jaar en $32 miljoen.
De Cubaanse werper was echter niet de enige toevoeging aan het roster van de Yankees. Wederom zocht de franchise buiten de Amerikaanse markt; ook de Japanse slugger Hideki Matsui tekende een contract. Godzilla, zoals zijn bijnaam luidde, zette zijn krabbel onder een contract van drie jaar en $21 miljoen. Verder tekende Jeff Kent bij de Houston Astros (2 jaar, $19,9 miljoen), Jim Thome bij de Philadelphia Phillies (6 jaar, $85 miljoen) en vertrok Tom Glavine naar de New York Mets (4 jaar, $42,5 miljoen). Ook verloren de Texas Rangers Ivan Rodriguez aan de Florida Marlins (1 jaar, $10 miljoen).
NL EAST: MACHTIGE BRAVES
Richting het nieuwe seizoen werden de Atlanta Braves wederom de sterkste geacht in de National League East. Er was dan wel afscheid genomen van Tom Glavine, maar Greg Maddux was nog altijd aanwezig. Hij werd in 2003 bijgestaan door Mike Hampton, Russ Ortiz, Shane Reynolds en rookie Horacio Ramirez. De Braves hadden een record van 101 overwinningen en 61 verliespartijen. Hiermee had de franchise het beste record in de National League. O
p offensief gebied was 2003 het beste jaar ooit in de geschiedenis van de club. Dit kwam mede door de 235 homeruns die de club noteerde. Catcher Javy Lopez (43 HR), rechtsvelder Gary Sheffield (39 HR) en midvelder Andruw Jones (36 HR) droegen hun steentje meer dan bij. Sheffield eindigde aan het einde van het seizoen in de top vijf voor de National League MVP.
De Florida Marlins eindigden 10.0 wedstrijden achter de Braves in de divisie, maar bereikten ondanks dat toch de playoffs. Het team won 91 wedstrijden en verloor 71 keer, maar tot ver in het seizoen leek het er niet op alsof er playoffs in het verschiet lagen. Jeff Torborg werd na een start van 16-22 ontslagen en vervangen door de 72-jarige Jack McKeon. Daarbij maakte Miguel Cabrera ook zijn debuut voor de franchise in 2003. Dat alles ging vooraf aan een magische World Series-overwinning.
NL CENTRAL: CUBS PAKKEN CONTROLE
In de National League Central wonnen de Chicago Cubs, voor de eerste keer sinds de aanpassing van de divisies, de titel. Het was tevens hun eerste divisietitel sinds 1989, toen de club nog in de NL East speelde. Onder hun gloednieuwe manager Dusty Baker eindigde de club 1.0 wedstrijd voor de Astros en 3.0 wedstrijden voor de Cardinals. Hiermee was de NL Central veruit de spannendste divisie in Major League Baseball.
Vooral Cubs-pitchers Mark Prior en Kerry Wood kregen veel lof. Prior won 18 wedstrijden en verloor er zes. Hij gooide 211.1 innings en 245 strikeouts. Wood gooide 211.0 innings en had daarbij een record van 14-11. Hij leidde de Cubs in strikeouts met 266 en werd mede daardoor verkozen tot de All-Star Game.
BEGIN VAN HET EINDE VOOR SOSA
Grote ster bij de Chicago Cubs op offensief gebied was nog altijd de toen 34-jarige Sammy Sosa. 2003 was echter het begin van het einde voor de Dominicaan. Hij voerde voor het eerst sinds 1997 in geen enkele statistiek de league aan, scoorde minder dan honderd runs en sloeg minder dan 45 homeruns. Daarbij raakte hij ook voor het eerst sinds 1996 geblesseerd en werd hij voor zeven wedstrijden geschorst voor het gebruiken van een illegale knuppel. In een wedstrijd met de Tampa Bay Rays brak zijn knuppel en deze bleek bewerkt te zijn.
NL WEST: DE SAN FRANCISCO BARRY BONDSES
Voor de San Francisco Giants was geen enkele ploeg in de National League West partij. Met 15.5 wedstrijden voorsprong op nummer twee Los Angeles Dodgers was er geen vuiltje aan de lucht voor de Bay Area Bombers. Wie anders dan Barry Bonds was de grote man bij de Giants. In 2003 sloeg hij 45 homeruns, met een slashline van .341/.529/.749 en een OPS van 1.278. Tevens stal de toen 38-jarige Bonds, in een wedstrijd tegen de Los Angeles Dodgers, zijn 500e honk. Hiermee werd hij de eerste speler in de geschiedenis van de sport die 500 homeruns en 500 gestolen honken op zijn naam bracht
Op pitchinggebied presteerde Jason Schmidt in 2003 uitzonderlijk. Hij leidde de Majors in shutouts (3) en WHIP (0.953) en de National League in Win-Loss% (.773), ERA (2.34), en ERA+ (180). Dit alles leverde Schmidt een tweede plaats op in de Cy Young Award en een verkiezing tot de All-Star Game.
AL EAST: YANKEES VS RED SOX, DEEL ZOVEEL
De New York Yankees waren tijdens het offseason al in de clinch geraakt met hun oude rivaal de Boston Red Sox, maar tijdens het seizoen bleken de Carmines ook de enige die de Bombers konden volgen. Onder manager Joe Torre hielden de Yankees het gat met Boston tot het einde op 6.0 wedstrijden. De Yankees wonnen uiteindelijk 101 wedstrijden en verloren er 61.
Nieuwe aanwinst Hideki Matsui aardde goed in zijn eerste seizoen in de majors. Hij sloeg uiteindelijk 16 homeruns, 42 doubles, 106 RBI’s en had een .287 slaggemiddelde. Ook werd hij verkozen tot de All-Star Game. Godzilla voegde hiermee wederom een offensieve kracht toe aan een al vrij complete Yankees lineup. Vooral de eerste vier namen van de slagvolgorde bleken een probleem voor veel tegenstanders. Jorge Posada, Jason Giambi, Alfonso Soriano en Derek Jeter waren bij elkaar goed voor 623 hits, 119 homeruns, 351 RBI en 303 walks.
NUMMER 4000 VOOR CLEMENS
De startende rotatie van de Yankees was ook niet om over te klagen: Mike Mussina, David Wells, Roger Clemens, Andy Pettitte en Jeff Weaver. Clemens kreeg het zelfs voor elkaar om zich in 2003 bij een exclusief gezelschap te voegen. Hij gooide op 13 juni 2003 tegen de St. Louis Cardinals 6.2 innings en verzamelde daarbij niet alleen zijn 300e overwinning, maar ook zijn 4000e strikeout. Na Nolan Ryan (5714 K’s) en Steve Carlton (4136 K’s) was Clemens pas de derde werper die dat plateau bereikte.
AL CENTRAL: TWINS PAKKEN DIVISIE
In de American League Central ging de strijd om de bovenste plaats het gehele seizoen tussen de Minnesota Twins en Chicago White Sox. De Twins versloegen ten slotte de White Sox en eindigden na 162 wedstrijden met 4.0 wedstrijden voorsprong bovenaan. Dit bleek echter over het gehele seizoen niet een vanzelfsprekende uitslag. Na een stroeve start begon de ploeg van manager Ron Gardenhire mei met een record van 12-14. De maanden die volgden tot aan de Trade Deadline bleken zeer wisselvallig en dus zochten de Twins naar nieuw elan.
Op 16 juli vond de franchise dat nieuwe elan in linksvelder Shannon Stewart. In een deal met de Toronto Blue Jays kwam de 29-jarige outfielder naar de Twins en maakte rechtsvelder Bobby Kielty andersom de oversteek. Met een record van 71 winstpartijen en 65 verloren wedstrijden was er genoeg werk aan de winkel in de laatste maand van het seizoen. Aan de hand van Stewart was september de maand waarin de Twins schitterden. Er werd 19 keer gewonnen (met een streak van 11) en slechts zeven keer verloren. De divisietitel ging naar Minnesota; de Yankees stonden op het programma in de playoffs.
Oh, 2003 was ook het jaar dat de Detroit Tigers 119 wedstrijden verloren en een record evenaarden, maar daar zullen we het niet over hebben.
AL WEST: OAKLAND TEGEN DE REST
De American League West werd in 2003 gewonnen door de Oakland Athletics. Vooral in thuiswedstrijden waren de A’s vrijwel onverslaanbaar; 57-24, terwijl het uit-record van de ploeg 39-42 was. Drie Athletics kregen in 2003 AL MVP-stemmen. Miguel Tejada eindigde op de 11e plaats, Keith Foulke op de 15e en Eric Chavez op de 17e plek. Ze eindigden wel allemaal op eerbiedige afstand van MVP-winnaar Alex Rodriguez van de Texas Rangers.
Rodriguez was ongenaakbaar in 2003 en ondanks dat de Rangers stijf onderaan eindigden in de divisie, voerde hij MLB aan in homeruns. Daarnaast was de toen 27-jarige kortestop ook de nummer één in runs (124) en slugging (.600).
De American League West was dan ook hofleverancier van het All-Star Game roster van 2003. 14 van de 34 geselecteerde spelers speelden in de AL West. De Seattle Mariners leverden de meeste spelers met vijf: Ichiro Suzuki, Edgar Martinez, Bret Boone, Shigetoshi Hasegawa en Jamie Moyer. Vier Athletics (Ramon Hernandez, Keith Foulke, Mark Mulder en Barry Zito), drie Angels (Garret Anderson, Troy Glaus en Brendan Donnelly) en twee Texas Rangers (Alex Rodriguez en Hank Blalock) completeerden het AL West-veld.
MONEYBALL
In 2003, nog voor de Athletics feestvierden na de gewonnen divisietitel, verscheen het boek ‘Moneyball’. Journalist Michael Lewis beschreef hierin de bijzondere manier van handelen van de Oakland Athletics. General Manager Billy Beane keek namelijk op een andere manier naar honkbal dan clubs tot dan toe deden. Met een grotere focus op de analytische kant van het honkballen probeerde hij ‘de teams met het grote geld’ aan te vallen. Dit alles met succes, want in 2002 was het verschil tussen de salarispot van de A’s ($44 miljoen) en de Yankees ($125 miljoen) gigantisch, maar toch reikten de Athletics tot de playoffs.
Het boek dat Lewis schreef over zijn jaar in het front office van de A’s maakte veel los in de honkbalwereld. Tot op de dag van vandaag zijn de verschillen in wat teams te besteden hebben enorm, maar jaren van het handelen volgens het Moneyball-principe hebben genoeg interessante playoffs opgeleverd voor de ‘armere’ teams.
FANTASTISCHE GAGNE
De Oakland Athletics kregen veel aandacht in 2003, toch was er ook iemand die de gemoederen bezighield in Los Angeles. Eric Gagne won in 2003 als closer de National League Cy Young Award. De Canadees was het gehele seizoen onklopbaar en tekende voor 55 saves. Hij was hiermee leider van MLB, maar kwam ook gelijk met John Smoltz voor meeste saves in een seizoen. Het magische getal 55 betekende voor hem ook dat hij de enige closer was die meer dan 50 saves in meerdere seizoenen had gegooid en dat hij de snelste closer ooit was die meer dan 100 saves achter zijn naam had.
Met ‘Welcome to the Jungle’ van Guns N’ Roses knallend uit de speakers van Dodger Stadium maakte bijna geen enkele tegenstander kans. Dit bleek ook uit de bizarre statistieken die Gagne optekende in 2003: 1.20 ERA, 137 K’s, 0.692 WHIP en 337 ERA+ in 82.1 IP. Tevens lag zijn strikeoutperentage in 2003 op 55%. Dit alles leidde tot een contractverlenging waarin zijn salaris bijna vertienvoudigd werd en hij van $550.000 in 2003 naar $5 miljoen in 2004 ging.
DIVISIONAL SERIES
In de American League Divisional Series namen de New York Yankees het op tegen de Minnesota Twins en de Boston Red Sox tegen de Oakland Athletics. De als eerste geplaatste Yankees verloren alleen de eerste wedstrijd van de Twins en zouden daarna de drie daaropvolgende wedstrijden gemakkelijk winnen. Hiermee boekten de Bronx Bombers wederom hun ticket naar de ALCS, maar de vraag was of zij daarin weer hun aartsrivalen de Red Sox zouden tegenkomen.
Het werd een bloedstollende series tussen de BoSox en de A’s. Er was zelfs een beslissende vijfde wedstrijd nodig om te bepalen wie er tegen de Yankees mocht spelen. De Red Sox wonnen uiteindelijk met 3-4 en konden zich gaan opmaken voor een klassieke ALCS tegen de Yankees.
De National League Divisional Series stonden bol van verrassingen. De San Francisco Giants verloren verrassend met 3-1 van de Florida Marlins en de als eerste geplaatste Atlanta Braves verloren in vijf wedstrijden van de Chicago Cubs. Het was de eerste keer voor de Cubs sinds 1989 dat de NLCS gehaald werden.
AMERICAN LEAGUE CHAMPIONSHIP SERIES
Aan spektakel geen gebrek in de American League Championship series tussen de tweede oude rivalen. De Red Sox wonnen wedstrijd één in Yankee Stadium met 5-2 en de Yankees zouden een dag later de stand weer gelijk trekken door met 6-2 te winnen. Hiermee vertrokken beide ploegen naar Boston voor een zeer belangrijke wedstrijd drie. In deze wedstrijd vond misschien wel de meest bekende vechtpartij uit de geschiedenis van de sport plaats.
Nadat Pedro Martinez Karim Garcia met een pitch raakte, liepen de emoties op. Yankees-starter Roger Clemens gooide vervolgens een pitch over het hoofd van Manny Ramirez en de bom ontplofte. Coach Don Zimmer liep tijdens het gesteggel op Pedro Martinez af en deze gooide de 72-jarige Zimmer op de grond. Het werd één van de meest iconische beelden van het jaar 2003 en staat synoniem voor de rivaliteit tussen beide teams.
De wedstrijd werd uiteindelijk gewonnen door de Yankees en dus was er werk aan de winkel voor de BoSox. Deze dwongen op hun beurt een alles beslissende wedstrijd zeven af in Yankee Stadium. In die wedstrijd zeven waren er elf innings nodig, maar toen sloeg Aaron Boone de dromen van de Red Sox fans aan duigen. Een walkoff-homerun bracht de Yankees terug naar de World Series.
NATIONAL LEAGUE CHAMPIONSHIP SERIES
Er gebeurde genoeg in de ALDS, maar over de National League Championship Series valt ook een boek te schrijven. Door de hogere plaatsing van de Cubs werden wedstrijd één en twee op Wrigley Field gespeeld. Beide teams stapten één keer winnend het veld af.
De tweede wedstrijd, waarin de Cubs-aanval explodeerde, leek de club vleugels te hebben gegeven, want in Pro Player Stadium in Miami werd twee keer achter elkaar gewonnen. Wedstrijd drie ging met 5-4 in extra innings gewonnen en wedstrijd vier gaven de Cubs de Marlins met 8-3 het nakijken. Met het terugverplaatsen van de series terug naar Chicago, na de vierde wedstrijd, leek de eerste Fall Classic sinds 1945 wel heel dichtbij te komen voor de Cubs. Niets bleek minder waar, want de Marlins zouden wedstrijd vijf op hun naam geven en in wedstrijd zes zou een iconisch postseason moment plaatsvinden.
HET STEVE BARTMAN-INCIDENT
Met een 3-0 voorsprong in de zesde inning leek er geen vuiltje aan de lucht voor de Cubs, zeker aangezien ace Mark Prior nog altijd op de heuvel stond. Met één man op de honken en één uit sloeg Luis Castillo een bal richting het linksveld. Alles duidde erop dat Moises Alou de bal kon vangen en de tweede nul op het scorebord kon zetten, Cubs-fan Steve Bartman ving de bal door over de railing te leunen en daardoor kreeg Castillo een nieuwe kans. Ditmaal kreeg hij een vrije loop en daarna zouden de Marlins acht keer scoren.
De klap die de Cubs in wedstrijd zes hadden ontvangen, bleek de knockout. In wedstrijd zeven gingen de Marlins er met de series-overwinning vandoor. Kerry Wood kreeg in de eerste inning al drie runs tegen. De Marlins zouden daarna in innings vijf, zes en zeven nogmaals scoren. Closer Ugueth Urbina zette nog één speler van de Cubs op de honken met, maar bleef verder foutloos.
De Marlins wonnen met 9-6 en vertrokken voor de tweede keer sinds het ontstaan van de club in 1997 naar de World Series. In Chicago was men furieus en gaf men Steve Bartman de schuld van het verlies. Hij was genoodzaakt jaren in de anonimiteit te leven en wees alle verzoeken tot interviews af. Het eerste teken van leven gaf hij pas weer in 2016 via een statement. Na de gewonnen World Series van de Cubs ontving hij een World Series-ring.
DE VERRASSING VAN DE MARLINS
De Fall Classic van 2003 zou dus gaan tussen de Florida Marlins en New York Yankees. Het was de zesde keer in acht jaar tijd dat de Bronx Bombers de World Series hadden gehaald. Toch lukte het, net als in 2001, niet om te winnen.
De Marlins verrasten de Yankees door Game 1 in Yankee Stadium te winnen. Wedstrijd twee en drie vielen ten prooi aan de Yankees, maar daarna zouden de Marlins niet meer verliezen. Drie keer op rij versloegen zij de favoriet (4-3, 6-4, 2-0), waardoor op 25 oktober de Marlins voor de tweede keer in de geschiedenis de Commissioner’s Trophy omhoog hielden. Startende werper Josh Beckett werd uitgeroepen tot World Series MVP, mede door zijn 16.1 gegooide innings. Beckett had een 1.10 ERA, met negentien keer drie slag. Daarmee kwam er een einde aan het honkbaljaar 2003: een wild ride, die voor vele fans lang in het geheugen is blijven hangen.
Coverfoto: Al Bello/Getty Images
