In het jaar dat Larry Page en Sergey Brin vanuit hun garage Google oprichtten, Frankrijk wereldkampioen voetbal werd door Brazilië te verslaan en het Goedevrijdagakkoord werd getekend voor de vrede in Noord-Ierland, was MLB in de greep van een homerun-race tussen Mark McGwire en Sammy Sosa. Uiteindelijk bleek het één van de vele memorabele momenten uit een magisch seizoen.
WAT GING ER VOORAF?
Het seizoen 1997 kende vele memorabele momenten. Zo werden voor het eerst in de geschiedenis, buiten de playoffs om, wedstrijden tussen de National League en American League gespeeld. Dit fenomeen, ook wel interleague play genoemd, werd in dat jaar geïntroduceerd. Verder veranderden de California Angels hun naam naar de Anaheim Angels, de naam die in 2005 door eigenaar Arte Moreno omgezet werd naar Los Angeles Angels of Anaheim en inmiddels Los Angeles Angels.
De uiteindelijke World Series-kampioen van het jaar 1997 waren de Florida Marlins. Zij versloegen aan de hand van een walk-off hit van Edgar Renteria de Cleveland Indians met 4-3. Hiermee kroonden de Marlins zich in pas hun vijfde bestaansseizoen, als eerste Wild Card team ooit, tot World Series kampioen. Pitcher Liván Hernández mocht zich na de zeven wedstrijden durende Fall Classic World Series MVP noemen en het Ken Griffey Jr. (AL) / Larry Walker (NL) kreeg American League en National League MVP Awards, respectievelijk.
NIEUWE GEZICHTEN
In 1995 maakte MLB bekend dat in 1998 twee nieuwe franchises toe zouden treden tot de league. De Arizona Diamondbacks werden een nieuwe toevoeging in de National League en de Tampa Bay Devil Rays werden het nieuwe gezicht in de American League. Voorafgaand aan het seizoen werd voor beide teams een Expension Draft georganiseerd. Hierin selecteerden de twee clubs in drie ronden 35 spelers. De Floridianen selecteerden in de zesde ronde Bobby Abreu, maar stuurden hem via een trade later naar de Philadelphia Phillies — geen beste deal, als je de lijstjes van slechtste trades ooit bekijkt.
NL EAST
De NL East kende vanaf de start maar één favoriet, namelijk de Atlanta Braves. Voor het vierde jaar op rij wonnen de Braves het jaar ervoor de National League East. Uiteindelijk lieten zij de New York Mets achttien wedstrijden achter zich. Het team leverde zes spelers (Walt Weiss, Chipper Jones, Andres Galarraga, Javy Lopez, Tom Glavine en Greg Maddux) af voor de All-Star Game van dat jaar op Coors Field in Colorado.
Offensief werd het team geleid door Chipper Jones (34 HR, 107 RBI en .313 slaggemiddelde), Javy Lopez (34 HR, 106 RBI en .284 slaggemiddelde) en Andres Galarraga (44 HR, 121 RBI en .305 slaggemiddelde). Op pitchinggebied hadden de Braves misschien wel de beste pitching rotation aller tijden. Maddux, Glavine, John Smoltz, Denny Neagle en Kevin Millwood leidden samen MLB in 1998 in de categorieën ERA (3.25), strikeouts (1232), WHIP (1.22), shutouts (14) en ERA+ (128). Hiermee werd deze rotation de eerste in de geschiedenis van MLB waarbij alle vijf startende werpers meer dan 150 strikeouts hadden in één seizoen.
Tom Glavine ging er aan het einde van het seizoen vandoor met de Cy Young Award, terwijl Maddux en Smoltz op een gedeelde vierde plek eindigden. Mede door de geweldige selectie worden de 1998 Atlanta Braves als een van de beste teams ooit gezien die geen World Series-titel wonnen.
NL CENTRAL
Net als in de NL East kende de NL Central ook een grote favoriet in 1998. De Houston Astros domineerden de divisie en eindigden dan ook met 102 overwinningen en 12,5 wedstrijd voorsprong op de Chicago Cubs. De behaalde overwinningen waren een franchise record tot 2018. In dat jaar wonnen de Houston Astros 103 wedstrijden. Toch zou het seizoen in de NL Central memorabel worden door een aantal gebeurtenissen.
DE START VAN DE HOMERUN RACE
Als eerste was daar de homerun race tussen Mark McGwire (St. Louis Cardinals) en Sammy Sosa (Chicago Cubs). In de jaren vóór 1998 kwamen steeds meer spelers — al dan niet met behulp van prestatiebevorderende middelen — dicht in de buurt van het homerunrecord van Roger Maris. Maris sloeg in 1961 een ongelooflijke 61 homeruns en was daarmee jaren lang recordhouder voor meeste homeruns in één seizoen. Door de spelersstaking van 1994 was de populariteit van honkbal onder fans naar het nulpunt gezakt. MLB zocht daarom naar een manier fans weer terug de stadions in te krijgen en in Spring Training werd het verhaal over de race om het homerun record te verbreken steeds populairder.
De twee namen die als grootste kanshebbers werden gezien, waren midvelder Ken Griffey Jr. en eerstehonkman Mark McGwire. Toch bleken meer powerhitters hun zinnen gezet te hebben op een plekje in de geschiedenisboeken.
DE SLUGGERS
McGwire nam het initiatief door in zijn eerste vier wedstrijden van het seizoen een homerun te slaan. Eind mei had Big Mac al 27 big fly’s achter zijn naam staan. Pre-season- favoriet Griffey Jr. stond op na twee maanden al 19, net als Colorado’s Vinnie Castilla. De homerunteller van de Mexicaan stokte na de maand mei een beetje. Ondanks 12 homeruns in juli bleef Castilla uiteindelijk steken op 46 round-trippers.
Greg Vaughn kwam na een oninspirerende eerste maand (5 homeruns) in mei op stoom. Hij sloeg in mei, juni en juli 33 homeruns, maar ook de op leeftijd rakende San Diego Padre zakte weer iets weg en eindigde het seizoen met 50 bommen.
Chicago White Sox-outfielder Albert Belle liet, in de nadagen van zijn carrière, ook nog even van zich spreken. Hij sloeg 49 ballen over de hekken, maar deed dat vooral dankzij een sterk midden van het seizoen.
McGwire’s voormalige Bash Brother Jose Canseco mepte in zijn eerste seizoen als lid van de Toronto Blue Jays 46 ballen over de muur, waarvan 17 in de eerste twee maanden. Canseco kwam echter geen enkele maand boven de 10 en speelde uiteindelijk geen rol in de race.
DE OUTSIDER
Wie wel ineens een rol speelde, was outsider Sammy Sosa. Niemand sprak voor het seizoen over de kansen van Sosa om mee te doen in de race. De rechtsvelder van de Chicago Cubs begon zijn seizoen met ‘slechts’ 13 homeruns in april en mei, maar in juni joeg Slammin’ Sammy ineens 20 ballen het stadion uit; een record dat tot de dag van vandaag staat. Na de historische maand van Sosa was de stand bij het ingaan van juli 37 homeruns voor McGwire en 33 homeruns voor Sosa en Griffey Jr..
RECORD BINNEN HANDBEREIK
Na een maand augustus waarin Griffey Jr. steeds verder wegzakte, stonden Sosa en McGwire gelijk: 55 homeruns. Augustus was niet de beste maand voor McGwire. Hij bereikte in de maand zijn langste periode zonder homerun, acht wedstrijden, en kwam zelfs uit onder het gemiddelde dat nodig was om het record van Maris te breken. Hij herstelde zich op het juiste moment en vond zijn ritme terug. Het homerunrecord leek echt in gevaar te gaan komen en heel Amerika voelde zich als nooit tevoren terug aangetrokken tot het national pastime.
McGwire sloeg in de eerste series van september tegen de Florida Marlins vier homeruns in zijn eerste twee wedstrijden. Hiermee kwam hij op een 59-56 voorsprong. Op 5 september sloeg de eerstehonkman zijn zestigste homerun van het seizoen tegen de Cincinnati Reds. De series die volgde was tegen… Sosa en zijn Chicago Cubs. Twee dagen na zijn zestigste bom in de stoelen te hebben geparkeerd, sloeg McGwire zijn 61e, waarmee hij op gelijke hoogte kwam met Roger Maris. De dag erna was het record voor hem. Op het werpen van Steve Trachsel sloeg McGwire zijn minst verre homerun van dat jaar was genoeg om het 37 jaar oude record te verbreken.
Een uitgelaten McGwire rent zijn rondje om de honken, daarbij nog bijna vergetend het eerste honk aan te raken. Een high-five van Cubs eerstehonkman Mark Grace, tweedehonkman Mickey Morandini en kortestop Jose Hernandez werden gevolgd door omhelzingen van derdehonkman Gary Gaetti en catcher Scott Servais. Het feest op de thuisplaat barste los. Baseball was back en de ellende van vier jaar eerder was vergeven en vergeten. De enige vraag die bleef, was: waar gaat de race eindigen?
NIEUW RECORD
Het duurde na zijn 62e homerun overigens zes wedstrijden voordat McGwire opnieuw een homerun sloeg. In de tussentijd kon Sosa terugkomen in de homerunstrijd en na vier homeruns in drie wedstrijden tegen de Milwaukee Brewers stonden beide slagmannen weer gelijk op 62 homeruns. In de laatste series van het seizoen namen de St. Louis Cardinals het op tegen de Montreal Expos en de Chicago Cubs speelden tegen de Houston Astros. De stand voor de series was 65 – 65. Sammy Sosa sloeg tijdens zijn laatste wedstrijden van het reguliere seizoen nog één homerun en eindigde daarmee op 66 homeruns. McGwire sloeg echter vijf homeruns tegen vijf verschillende pitchers van de Expos en zette daarmee het MLB single season homerun record neer op zeventig homeruns.
DE TWINTIG VAN WOOD
Hoewel de homerunrace de spotlights domineerden, was het natuurlijk niet het enige waar MLB-seizoen 1998 om draaide. Kerry Wood speelde in 1998 als rookie in MLB en op 6 mei 1998 gooide hij één van de beste wedstrijden ooit op pitching gebied in de Majors. De Houston Astros kwamen op die beste dag op bezoek bij de Chicago Cubs en kregen twintig strikeouts om de oren. Hiermee kwam Wood gelijk met het strikeoutrecord van Roger Clemens. Clemens zette dertien jaar eerder, op 29 april 1986, het record neer met twintig strikeouts tegen de Seattle Mariners. De pitcher van de Cubs brak wel het record van meeste strikeouts door een rookie in één wedstrijd. Wood zou ook vervolg geven aan zijn geweldige prestatie door uiteindelijk Rookie of the Year te winnen.
NL WEST
De National League West kende net als de andere divisies in de National League één grote favoriet in 1998. De San Diego Padres wonnen uiteindelijk 98 wedstrijden en verloren er 64, waarmee de Padres een franchise record neerzette. Alleen de New York Yankees (114 overwinningen), Atlanta Braves (106 overwinningen) en Houston Astros (102 overwinningen) hadden een beter record dan de Swinging Fryers aan het einde van het reguliere seizoen.
Er waren vijf grote namen voor de Padres in 1998. Dit waren buitenvelders Tony Gwynn en Greg Vaughn, die het team offensief leidden en pitchers Andy Ashby, Kevin Brown en Trevor Hoffman. Vaughn beleefde in 1998 het beste seizoen uit zijn carrière. Hij eindigde het seizoen met vijftig homeruns, 119 RBI, een slaggemiddelde van .272 en een OPS+ van 156. Hiermee werd hij aan het einde van het seizoen bekroond met een Silver Slugger Award en de Comeback Player of the Year Award.
Closer Trevor Hoffman was het absolute slot op de deur bij de Padres in 1998 en won de Rolaids Relief Award. Dit kwam mede door zijn 53 saves, 86 strikeouts in 73.0 gegooide innings, 265 OPS+ en 61 afgemaakte wedstrijden van 66 gespeelde wedstrijden. Naast de drie awards voor de twee Swinging Fryers werden de twee samen met Gwynn, Ashby en Brown verkozen tot All-Star.
BARRY BONDS
Terwijl Mark McGwire en Sammy Sosa het uitvochten wie het homerun record verbrak, was één man vanuit San Francisco wat stil. Barry Bonds sloeg slechts 37 homeruns, wat hem op de achttiende plaats van het homerunklassement plaatste. Toch sloeg Bonds 122 RBI en had hij een OPS+ van 178. Dit maakte hem nog altijd 78% beter dan de gemiddelde MLB-speler. Hij sloeg in dat seizoen ook zijn 400e homerun van zijn carrière. De linksvelder werd hiermee de 27e speler in de geschiedenis van MLB die 400 homeruns sloeg. Later zou dit getal stijgen naar 762 homeruns. Daarmee is hij nog altijd aanvoerder in het homerunklassement van MLB. Bonds zou later aangeven dat hij zó jaloers was op de aandacht voor McGwire en Sosa, dat hij daarom volop naar doping zou grijpen om de records te verpletteren.
Misschien wel het bijzonderste moment van het seizoen of van de carrière van Bonds kwam ook in 1998. In een wedstrijd tegen de Arizona Diamondbacks kwam de slagman aan slag in de negende inning met een 8-6 achterstand en twee uit. Alle drie de honken stonden bezet en aan pitcher Gregg Olson van de D-Backs was de taak Bonds uit te krijgen. De dan 31-jarige Olson besloot echter dat het beter was om Bonds een intentionele vrije loop te geven. Hiermee kwamen de Giants terug tot 8-7 en de druk kwam daardoor bij San Francisco Giants catcher Brent Mayne. Mayne sloeg vervolgens de bal direct naar de rechtsvelder van de Diamondbacks en zo werkte het plan van Olson en manager Buck Showalter en wonnen de Diamondbacks.
AL EAST
De New York Yankees konden in 1997 hun World Series-winst uit 1996 niet prolongeren. Het team eindigde zelfs niet bovenaan in de divisie. Dat veranderde in 1998. De Bronx Bombers waren verreweg het beste team in de AL East, maar ook in de gehele American League. Er werden 114 wedstrijden gewonnen, een franchise record dat tot de dag van vandaag staat. Behalve linksvelder Chad Curtis hadden alle acht overgebleven Yankees veldspelers een OPS+ boven de 100. Beste spelers voor de Yankees waren midvelder Bernie Williams (.339 slaggemiddelde en 160 OPS+), eerstehonkman Tino Martinez (28 HR en 123 RBI) en kortestop Derek Jeter (203 hits en 127 OPS+).
DAVID WELLS GOOIT VIJFTIENDE PERFECT GAME
Naast de offensieve kracht van de Yankees hadden de Bronx Bombers ook een fantastische pitching rotation. Orlando Hernandez, David Wells, David Cone, Hideki Irabu en Andy Pettitte wonnen gezamenlijk 79 wedstrijden en verloren maar 35 wedstrijden. De bullpen onder leiding van Mariano Riviera stelde ook niet teleur met een 28-9 record. Riviera eindigde het seizoen zelfs met een 1.91 ERA en 36 saves.
Als kers op de taart gooide pitcher David Wells ook nog een perfect game. Op zondag 17 mei kwamen de Minnesota Twins op bezoek in Yankee Stadium. Twee uur, veertig minuten en 27 nullen op rij later had Wells zijn perfecto te pakken. Het was de vijftiende perfect game in de geschiedenis van MLB. Voor de New York Yankees organisatie was het de eerste keer dat een pitcher een perfect game gooide sinds Don Larsen in 1956 en de tweede in de geschiedenis van de franchise.
EINDE VAN DE STREAK VAN CAL RIPKEN JR
Er was naast de fantastische prestaties van de Yankees ook nog een bijzonder moment in een wedstrijd waarin de Yankees speelden. Op 20 september 1998, zeven dagen voor de laatste wedstrijd van het reguliere seizoen gingen de Bronx Bombers op bezoek bij de Baltimore Orioles. Aan de kant van de O’s speelde Cal Ripken Jr., iets wat hij zijn hele carrière zou doen en op de desbetreffende datum maakte hij een eind aan de langstlopende streak in gespeelde wedstrijden.
Hij besloot niet te spelen tegen de Yankees en zette daarmee een punt achter 2632 opeenvolgende gespeelde wedstrijden. Drie jaar eerder greep Ripken al het record na zijn 2131e wedstrijd. Dat record stond eerder op naam van Lou Gehrig. Pas na de eerste pitch en een staande ovatie van de Yankees bank hadden de meeste supporters pas door wat er speelde. Een lange staande ovatie volgde en een nieuw record werd in de boeken geschreven.
AL CENTRAL
Waar in alle andere divisies veel memorabele momenten plaatsvonden, was het in de American League Central vrij stil. De Cleveland Indians wonnen voor de vierde maal op rij de divisie. Alleen de Chicago White Sox konden een beetje in het spoor blijven van de Indians, maar de club eindigde op negen wedstrijden achterstand. Rechtsvelder Manny Ramirez en eerstehonkman Jim Thome produceerden de meeste offensieve kracht voor de Indians. Ramirez sloeg in 571 slagbeurten 168 hits, waarvan 45 homeruns. Verder sloeg hij 145 RBI over de plaat met een .294/.377/.599 slash line. Thome kwam tot 129 hits in 440 slagbeurten, met dertig homeruns en 85 RBI. Zijn slash line stond aan het einde van het seizoen op .293/.413/.584.
AL WEST
De Texas Rangers kende een lange strijd samen met de Anaheim Angels voor AL West divisie. De Rangers trokken uiteindelijk aan het langste eind en met drie wedstrijden voorsprong claimden zij de American League West. Het was pas de tweede keer in de geschiedenis dat de organisatie zich winnaar van de divisie mocht noemen. Het lukte de franchise eerder in 1996.
Juan Gonzalez was de belangrijkste man aan de kant van de Texanen. Hij eindigde het seizoen met 50 doubles en 157 RBI. Hiermee leidde hij de American League en tevens waren het de hoogste totalen uit zijn carrière. Verder sloeg de slugger geboren in Puerto Rico nog 45 homeruns en had hij een .319 slaggemiddelde. Naast de rechtsvelder hadden de Rangers ook nog twee andere aanvallende krachten. Ook Rusty Greer (.306 slaggemiddelde en 108 RBI) en Will Clark (.305 slaggemiddelde en 102 RBI) hadden beide een slaggemiddelde boven de .300 en meer dan 100 RBI.
DIVISION SERIES
In de Divisional Series van 1998 stonden in National League de Atlanta Braves tegenover de Chicago Cubs en speelden de Houston Astros tegen de San Diego Padres. De Cubs die zich na een tiebreak wedstrijd tegen de San Francisco Giants plaatsten voor de playoffs konden geen potten breken in de series tegen de Braves. Na drie wedstrijden was het kwaad al geschied en waren de Cubs gesweept door de Braves.
In de andere series tussen de Astros en Padres was één wedstrijd meer nodig om de uiteindelijke winnaar te bepalen. De Swinging Fryers wonnen de eerste wedstrijd, maar verloren de tweede. De series verplaatste zich daarna naar het Qualcomm Stadium, de thuishaven van de Padres. Daar wonnen zij twee opeenvolgende wedstrijden en schakelde daarmee de Astros uit.
Aan de andere kant in de American League maakten de New York Yankees korte metten met de Texas Rangers. Net als de als eerste geplaatste Braves sweepten zij hun tegenstander en boekte hun plaats in de American League Championship Series. De andere ALDS series ging tussen de Cleveland Indians en Boston Red Sox. De Red Sox wonnen de eerste wedstrijd, maar zouden daarna drie keer op rij verliezen. Hiermee plaatsten de Indians zich voor het tweede jaar op rij voor de ALCS.
CHAMPIONSHIP SERIES
De Cleveland Indians plaatsten zich dus samen met de Yankees voor de American League Championship Series. Op 6 oktober begon de series in Yankee Stadium en wonnen de Yankees de drieëneenhalf uur durende eerste wedstrijd. Vervolgens zouden de Indians twee keer op rij winnen, waarbij in de tweede wedstrijd twaalf innings benodigd waren. De Yankees, die in het reguliere seizoen het beste team waren, keken dus tegen een 2-1 achterstand aan. De Bronx Bombers vonden echter een tweede adem en wonnen drie wedstrijden achter elkaar (4-0, 5-3 en 5-9). Hierdoor wonnen de Yankees voor de 35ste keer de American League pennant en namen zij revanche voor een jaar eerder toen de Indians de Yankees in de ALDS met 3-2 de baas waren.
Waar het beste team van de American League zich herstelde in de series, lukte dat het beste team van de National League niet. De Atlanta Braves keken na drie wedstrijden tegen een 3-0 achterstand aan. Het was in de geschiedenis van MLB nog nooit een team gelukt om van een 3-0 series achterstand terug te komen. Toch kwamen de Braves dichtbij want Game 4 en Game 5 werden gewonnen. Uiteindelijk bleek Game 6 dan toch het Waterloo voor de Braves. Een twee hit shutout en vijf runs in de zesde inning waren genoeg voor de Padres om de wedstrijd 5-0 te winnen. Het was de tweede keer in de geschiedenis van de franchise dat de NL pennant gewonnen werd.
YANKEES VERUIT DE BESTE
Met 114 overwinningen in het reguliere seizoen en maar twee verloren wedstrijden in het postseason waren de Yankees groot favoriet voor de World Series overwinning. Die favorieten rol maakten de Bronx Bombers ook meer dan waar. Vier wedstrijden waren genoeg om de San Diego Padres te sweepen en de 27ste World Series titel voor de franchise binnen te slepen. Derdehonkman Scott Brosius ging naar huis met de World Series MVP trofee. Hij sloeg in zeventien slagbeurten acht hits wat gelijk stond aan een .471 slaggemiddelde. Van die acht hits sloeg hij twee homeruns met zes RBI en veertien total bases. Het was de tweede Fall Classic overwinning in drie jaar tijd voor de Yankees, die ook de titel zouden pakken in 1999 en 2000.
STEROIDS
Het MLB-seizoen van 1998 was een jaar vol fantastische momenten. Er is echter wel een kanttekening die geplaatst moet worden naast alle behaalde prestaties, zeker op offensief gebied. Van de dertien spelers die in 1998 meer dan veertig homeruns sloegen, hebben acht spelers toegegeven doping te hebben gebruikt. Belangrijke spelers die hieronder vallen zijn Mark McGwire en Barry Bonds. Toch maakten ook pitchers zich schuldig aan het gebruik van Performance Enhancing Drugs. Zo gebruikten ook Roger Clemens en Andy Pettitte PED’s en met hen nog vele anderen.
De periode van 1994 tot 2004 die omgedoopt is tot de ‘Steroid Era’ binnen het honkbal is een periode waar niemand binnen MLB trots op is. Toch is 1998 het jaar dat veel supporters na de staking van 1994 weer terug naar de sport trok. Er zal dan ook altijd met een schuin hoofd gekeken moeten worden naar de statistieken van die seizoenen. Toch is de schoonheid van de vele memorabele momenten tijdens 1998 iets wat altijd herinnert moet worden
Coverfoto: John Zich/AFP
