Een van ons Koninkrijks grootste sporthelden aller tijden heeft aangekondigd te zullen stoppen met honkbal. Andruw Jones zal binnenkort naar alle waarschijnlijkheid bekend maken een punt achter zijn indrukwekkende loopbaan te zetten. De 38-jarige Jones hoopte zich via deelname aan de Premier 12 met Team Kingdom of the Netherlands nog in de kijker te spelen voor een Major League contract, maar het lijkt er niet op dat het zover zal komen.
‘Curacao Kid’
Jones kan terugkijken op een prachtige loopbaan. Al op 19-jarige leeftijd debuteerde hij voor de Atlanta Braves in de hoofdmacht. De Braves, die een jaar eerder nog de World Series gewonnen hadden door de Indians met 4-2 te verslaan in de best-of-seven, beschikten toen over een waar sterrenensemble met daarin onder anderen Greg Maddux, Tom Glavine, John Smoltz, Chipper Jones en Fredd McGriff. Op 16 augustus maakte Andruw zijn debuut en al snel werd duidelijk dat hij zijn status als toptalent waar kon maken. Hij sloot naadloos aan in het rijtje bovengenoemde supersterren en sloeg in zijn eerste 106 slagbeurten gelijk vijf homeruns.
De Braves domineerden in de jaren negentig de National League Eastern Division en plaatsten zich jaarlijks voor de play-offs. Zo ook in 1996 en Jones maakte als rookie deel uit van het play-off roster van Atlanta. Aanvankelijk was de negentienjarige Curacaoenaar voornamelijk invaller, maar hoe verder de Braves reikten in het naseizoen, hoe groter de rol van Andruw werd. In de National League Championship Series speelde hij een grote rol in de beslissende Game 7 tegen de Cardinals. Als linksvelder sloeg hij twee uit vier met drie RBI en een homerun in de met 15-0 gewonnen clincher. In zijn eerste seizoen bereikte Jones met de Braves gelijk de World Series. En dankzij zijn goede spel eerder in het naseizoen had hij zichzelf inmiddels verzekerd van een basisplaats in elke wedstrijd van de World Series.
Het zou een legendarische Fall Classic worden tussen de Atlanta Braves en de New York Yankees. De twee beste teams van de jaren negentig tegen elkaar en ze trapten de World Series af in het epicentrum van de honkbalwereld: ‘The House that Ruth built’ oftewel Yankee Stadium. Terwijl de hele wereld toekeek zette een negentienjarige Jones zichzelf en zijn geboorte-eiland Curacao met twee fantastische swings op de kaart:
Het schijnt dat de jonge Jones zijn prestaties in de eerste wedstrijd tijdens een etentje met onze huidige bondscoach en de eerste Curacaose honkballer in de MLB Hensley Meulens aan de vooravond van de World Series al aangekondigd heeft. Dat zou betekenen dat Babe Ruth niet langer de enige honkballer in de geschiedenis van de World Series met een aangekondigde homerun is (Ruth zou in 1932 in de World Series tegen de Cubs gewezen hebben naar de plek waar hij de bal over de hekken zou slaan. Dit incident staat bekend als ‘The called shot‘). Vanaf deze Game 1 van de World Series in 1996 wist de honkbalwereld wie Andruw Jones was en stond hij bekend als ‘The Curacao Kid’. Deze jongen zou de harten van honkballiefhebbers nog veel vaker sneller doen kloppen.
Gold Glove-verzamelaar
De World Series van 1996 werden ondanks de goede prestaties van Jones (.400 met 2 HR, 6 RBI en 4 runs) een prooi voor de Yankees, die aan het begin stonden van hun dynasty. Een dynasty die Jones en de Braves ook in 1999 nog eens in de weg zouden staan op weg naar een mogelijke titel. Ondanks tien postseasons op rij met de Braves tussen 1996 en 2005 en nog eens een met de Yankees in 2011 wist Andruw Jones helaas nooit de World Series te winnen. Ook zonder een World Series titel heeft Andruw nog genoeg eremetaal bij elkaar gespeeld. Vanaf 1998 was hij de vaste center fielder van de Atlanta Braves en niet geheel toevallig begon er toen een lange reeks van seizoenen waarin hij de Gold Glove voor beste verdedigende center fielder in de National League won. Ook met de knuppel werd Andruw een vaste waarde in het hart van de lineup van de Atlanta Braves. Samen met zijn naamgenoot Chipper en natuurlijk een van de beste pitching rotations aller tijden loodste hij de Braves jaar in, jaar uit naar de play-offs.
Aan beide kanten van de bal was Jones een ware superster. Aanvallend zorgde hij voor homeruns, RBI, gestolen honken en verdedigend maakte hij de ene spectaculaire vangbal na de andere. Gedurende zijn piek (tussen 1998 en 2007) was hij zonder meer een van de beste spelers in de Major League. In die periode was hij gemiddeld goed voor 158 wedstrijden per seizoen (van de 162 die elk team er elk jaar speelt), een slaggemiddelde van .266, 34 homeruns, 103 RBI, 97 runs en 12 gestolen honken (in 1998 stal hij er nog 27). Op het gebied van Wins Above Replacement was dat goed voor gemiddeld 5.8 per jaar. Baseball Reference geeft aan dat een WAR van boven de 5 All-Star-waardig is. Dat bleek ook wel, want Jones mocht de National League in die periode vijf keer vertegenwoordigen in de Midsummer Classic. In 2005 won hij de Silver Slugger Award en eindigde hij achter Albert Pujols op de tweede plaats in de NL MVP voting. Hij sloeg dat jaar maarliefst 51 homeruns en voerde daarmee de National League aan dat seizoen. Zijn beste seizoen beleefde hij echter al in 2000: .303 slaggemiddelde, 199 hits, 36 homeruns, 36 doubles, 21 gestolen honken, 104 RBI en 122 runs. Goed voor een WAR van 8.2 en dat is een WAR dat volgens Baseball Reference goed zou moeten zijn voor de MVP Award, het was ook het hoogste WAR in de National League dat seizoen, maar Jones eindigde achter winnaar Jeff Kent en onder meer Barry Bonds en Vladimir Guerrero op de achtste plaats.
Verdedigend kon werkelijk niemand aan Andruw tippen in die jaren. Hij maakte vangballen als deze:
En deze:
Jones had een ongekend bereik als midvelder en pakte werkelijk alles wat voor hem, naast hem en vooral achter hem dreigde te vallen. Vanwege zijn snelheid en bereik durfde hij vrij ‘shallow’ (ver naar voren) te spelen. Dat zorgde ervoor dat hij zachte balletjes die andere outfielders vaak als honkslag voor zich zagen vallen, kon vangen en toch ook op ballen die hard over hem heen geslagen werden nog een kans had om ze te pakken. Zijn fenomenale athletisch vermogen leverde hem in zijn piekjaren tien Gold Gloves op rij op. Op de ranglijst van beste defensieve spelers aller tijden staat hij volgens Fangraphs op de achtste plaats tussen namen als Ivan Rodriguez, Brooks Robinson en Ozzie Smith.
LA, New York en Japan
Zijn loopbaan kreeg na een geweldige piek niet het einde dat Jones verdiend had. Na zijn bijna MVP seizoen in 2005 sloeg hij in 2006 nog eens 41 homeruns, maar in zijn laatste jaar voordat hij free agent werd, sloeg Andruw nog maar .222 met slechts 26 homeruns (zijn laagste aantal sinds 1999). Toch kon hij bij de Los Angeles Dodgers een lucratief contract tekenen. De ploeg van toenmalig manager Joe Torre haalde hem binnen voor twee seizoenen en 36 miljoen dollar en hij moest de grote man worden in een lineup met jonkies als Russell Martin, James Loney, Matt Kemp en Andre Ethier. Een knieblessure gooide echter roet in het eten en na 75 slechte wedstrijden (.158 met 3 homeruns) maakte een knieoperatie een einde aan zijn seizoen. Omdat Kemp, Ethier zich zeer goed ontwikkelden en de Dodgers het volgende seizoen ook al Juan Pierre en Manny Ramirez onder contract hadden, besloten de Dodgers en Andruw Jones gezamenlijk het contract te ontbinden.
Jones vond een thuis in Texas waar hij bij de Rangers met legendarische hitting coach Rudy Jaramillo aan zijn swing kon gaan werken. Het harde werk zorgde er vooral voor dat zijn power weer terugkwam. Hij klom van 3 homeruns in 2008 naar 17 in 2009. Zijn slaggemiddelde bleef redelijk laag met .214, maar Jones had zichzelf weer op de kaart gezet en verdiende een nieuw contract bij de Chicago White Sox. Voor de Sox steeg zijn productie opnieuw en zo eindigde hij dankzij een slaggemiddelde van .230 in combinatie met 19 homeruns op een wRC+ van 120 (20 punten boven de gemiddelde Major League slagman). Via Chicago kwam ‘The Curacao Kid’ terecht in New York. Bij de Yankees ging hij nog eens op zoek naar een World Series titel, maar dat betekende wel dat hij op 34-jarige leeftijd genoegen moest nemen met een rol als vierde outfielder, die voornamelijk tegen linkshandige werpers in actie zou komen. Die rol schikte hem prima, want in beperkte speeltijd (77 wedstrijden in 2011), sloeg hij.247 met 13 homeruns. Goed voor een wRC+ van 126.
Een jaar later, nog altijd als lid van de Yankees, werd zijn rol dankzij enkele blessures van Yankee outfielders groter, maar dat leek het lichaam van de meervoudig door Sportweek (RIP) tot best betaalde Nederlandse sporter uitgeroepen outfielder niet aan te kunnen. Zijn slaggemiddelde zakte weer tot onder de ‘Mendoza-line’ en de Yankees besloten afscheid te nemen van de man die, zeker tot zijn 31e, keihard op weg leek naar de Hall of Fame.
Andruw speelde nog twee seizoenen in Japan voor de Rakuten Eagles en was daar teamgenoot van onder anderen Masahiro Tanaka, Kevin Youkilis en Loek van Mil. Voor de Eagles sloeg hij verspreid over twee seizoenen .232 met nog eens 50 homeruns. Met 434 homeruns in het reguliere seizoen in de MLB, 10 in het postseason en nog eens 50 in de Nippon Baseball League komt Andruw Jones op een zeer mooi aantal professionele homeruns uit! Hij zou er graag nog een paar aan toevoegen om de 500 te halen, maar er lijkt weinig interesse te zijn vanuit de MLB teams
Andruw Jones mentioned he’ll likely file official retirement papers soon. Mentioned he’d like to rejoin #Braves org. in some capacity.
— Grant McAuley (@grantmcauley) January 30, 2016
Superster
Als een van de ‘guests of honor’ bij het Braves Fanfest kondigde Jones afgelopen weekend aan binnenkort definitief met pensioen te gaan. In 2015 kwam hij alleen nog uit voor Team Kingdom of the Netherlands tijdens het Premier 12 toernooi en hoewel hij daar – net als tijdens de World Baseball Classic van 2013 – een duidelijke leidersrol had, kon hij met zijn knuppel niet echt overtuigen. Nu is een loopbaan met twee gezichten tot een einde gekomen. Hoe moeten wij ons Andruw Jones herinneren?
Andruw was van 1996 tot en met 2007 een ware superster. Hij was keihard op weg naar de Hall of Fame, maar zag zijn lichaam helaas wat tegensputteren toen hij de dertig gepasseerd was. In goede en in mindere tijden was hij het gezicht van het Curacaose honkbal en hij was een voorbeeld voor veel spelers op Curacao, Aruba en in Nederland. Hele selecties van Little League teams uit Curacao die mee mochten doen aan de Little League World Series noemden Andruw Jones als favoriete speler toen ze door ESPN geinterviewd werden. Een aantal van die spelers staat nu aan het begin van een veelbelovende Major League loopbaan en ervaart nu zelf hoe het is om die voorbeeldrol te hebben.
Jones zelf heeft al aangegeven graag terug te keren binnen de organisatie van de Braves. Wellicht kan hij als scout de volgende lichting toptalenten uit ons Koninkrijk een kans geven in het profhonkbal. Voor de Hall of Fame komt hij, omdat hij als sinds 2012 niet meer in de MLB speelde, over twee jaar in aanmerking als hij zijn opwachting maakt op zijn eerste ballot. Op basis van zijn piekjaren, zijn 434 homeruns en zijn fenomenale defense maakt hij zeker een kans op een plekje in Cooperstown. Het zal lastig worden, want er komen deze jaren heel veel kanshebbers op de ballots voorbij. Misschien werkt het in zijn voordeel dat zijn maatje Chipper Jones in hetzelfde jaar voor het eerst op de ballot verschijnt.
Jones neemt afscheid met de volgende statline: .254/.337/.486, 1933 hits, 434 HR, 383 2B, 1289 RBI, 1204 runs, 152 gestolen honken en een WAR van 62.8.
Foto: Getty Images
