That Year In Baseball: Dazzlin’ Sandy Koufax (1963)

Een trieste gebeurtenis in Dallas hield de wereld in november van 1963 aan de buis gekluisterd. Tussen april en oktober van dat jaar aasden de LA Dodgers op echter op een andere revanche. De franchise had in 1958 de grote oversteek vanuit Brooklyn gewaagd en was in 1959 al kampioen geworden. In 1962 waren 102 wins niet genoeg voor een plek in de play-offs en dat deed pijn in LA. Het zou allemaal goed komen in ’63, maar cadeau kregen de troepen van Walter Alston het bepaald niet. We stappen in onze tijdmachine, gaan bijna 60 jaar terug in de tijd en blikken terug op wat er allemaal nog meer gebeurde in 1963.

WERELDNIEUWS

We openden er al mee, maar het belangrijkste nieuws van 1963 kwam uit Dallas. Daar werd op 22 november president John F. Kennedy vermoord. Met zijn gevolg reed JFK op Dealy Plaza en maakten kogels uit het geweer van Lee Harvey Oswald op brute wijze een einde aan zijn leven. Een paar maanden eerder had de charmante wereldleider in Berlijn nog veel mensen voor zich gewonnen met zijn uitspraak: “Ich bin ein Berliner”. In augustus van dat jaar volgde in Washington nog een speech for the ages. Martin Luther King sprak daar op 28 augustus zijn wereldberoemde woorden: “I Have A Dream!”.

In Engeland en Nederland gebeurde dat jaar ook iets waar tot op de dag van vandaag nog over gesproken wordt. Laten we aan de overkant van de Noordzee beginnen, want daar kreeg een posttrein op 8 augustus bezoek van 17 overvallers. Vrijwel zonder geweld maakte de goed georganiseerde (en zeer uitgebreide) roversbende 2,6 miljoen GBP buit. Niet voor niets is de overval de geschiedenis ingegaan als The Great Train Robbery. Veertien overvallers kregen uiteindelijk een naam en een gezicht, maar de identiteit van drie overvallers is nog altijd niet achterhaald.

In ons eigen land werd het jaar 1963 min of meer op gang geschoten met de Tocht der Tochten. En als er één Elfstedentocht die naam mag dragen, dan is het toch zeker deze twaalfde editie. Reinier Paping overwon De Hel van ’63 en werd opgewacht door koningin Juliana en prinses Beatrix. Dat het in deze winter steenkoud was, werd eens te meer duidelijk toen er auto’s probleemloos over het bevroren IJsselmeer konden rijden. In de Eredivisie beleefde PSV een primeur, want voor het eerst sinds de oprichting van deze hoogste divisie werden de Eindhovenaren kampioen.

OUD ZEER

In Amerika begonnen de Los Angeles Dodgers als één van de favorieten aan het seizoen. Het lijkt een zin uit 2020, maar we hebben het hier toch echt over 1963. Een jaar eerder hadden de Dodgers, ondanks ruim 100 overwinningen, hun titelkansen verspeeld. Ook dat zou iets worden waar de verstokte Dodgers-fan alvast aan kon wennen. Door slechts 3 wins in de laatste 13 wedstrijden moest er in 1962 een zogenaamde tie-breaker series aan te pas komen om te bepalen wie als kampioen van de National League naar de World Series mocht. Over drie wedstrijden bleken de San Francisco Giants daarin de zenuwen net wat beter onder controle te hebben.

Die mentale tik dreunde nog na in de eerste maand van het nieuwe seizoen. Walter Alston, de manager die al sinds 1954 aan het roer stond, kreeg zijn team maar niet aan de praat. In al die jaren had Alston alleen in 1958, het jaar van de verhuizing naar LA, een losing season afgeleverd. Vrijwel iedereen ging er voor het gemak dan ook maar vanuit dat het wel los zou lopen. In de eerste maand leek het daar echter nog niet op. Niet de Giants, maar de verrassende Cardinals schoten uit de startblokken en dwongen de Dodgers al vroeg in het seizoen tot achtervolgen.

JACHT OP DE HATTRICK

De kampioen van de voorgaande jaren huisde in 1963 in de American League. Manager Ralph Houk had de beschikking over een sterrenensemble om van te duizelen. Mikey Mantle was al jaren een absolute topspeler, maar dat gold ook voor een Roger Maris, Elston Howard of een Whitey Ford om zomaar wat namen te noemen. Misschien wel de grootste van allemaal, Yogi Berra, zat in de nadagen van zijn meer dan imposante loopbaan. Een loopbaan die hem maar liefst 10 World Series, 3 keer de titel van MVP en 18 uitnodigingen voor de All-Star Game bracht. Het bracht ‘m overigens niet een plek in een wereldberoemde cartoon. Volgens Hanna-Barbera was het puur toeval dat de naam Yogi Bear zoveel op Yogi Berra leek…

Yankees-grootheid Yogi Berra (National Baseball Hall of Fame)

Goed, terug naar de Yankees in ’63. Zij begonnen niet slecht aan de jaargang, maar zagen de Chicago White Sox net wat beter starten. Het duurde tot de tweede helft van juni voordat Houk de motor daadwerkelijk op gang kreeg. De Bronx Bombers beenden met grote passen weg van de concurrentie en de resterende series tegen de White Sox werden grotendeels in winst omgezet. Teams als Chicago en Minnesota wonnen ruim 90 wedstrijden, maar konden in geen velden of wegen tippen aan de Yankees. In ’61 wonnen ze 109 duels en met 104 overwinningen kwamen ze dit keer aardig in de buurt van dat aantal.

TWEEKOPPIG MONSTER

In LA hadden de Dodgers wat meer tijd nodig om de koppositie in de National League te pakken. Zij hadden met Sandy Koufax en Don Drysdale twee ongelooflijke toppers in de gelederen. Koufax, een kind van de stad New York, debuteerde als tiener namens de Brooklyn Dodgers in de majors. Hij had het aanvankelijk niet gemakkelijk, maar in 1962 kwam Koufax definitief tot bloei. En een prachtige bloem werd het! In 1961 maakte Koufax voor het eerst zijn opwachting in de ASG en er zouden er nog vijf volgen. De man die als basketballer begon op college won dat jaar 18 wedstrijden met een ERA van 3.52. In de jaren daarna werd The Left Hand of God alleen nog maar beter en beter. Het jaar 1963 leverde hem 25 wins en slechts 5 losses op. Zijn ERA stokte op 1.88.

Don Drysdale (National Baseball Hall of Fame)

Drysdale debuteerde een jaar later dan Koufax, maar won al in zijn tweede seizoen 17 wedstrijden voor, toen nog, de Brooklyn Dodgers. Don Drysdale mocht al op zijn 22e voor het eerst naar de All-Star Game en zou er daarvan uiteindelijk negen spelen. Koufax won 25 wedstrijden in ’63 en volgde daarmee het voorbeeld van Drysdale. Die boekte een jaar eerder hetzelfde aantal wins met een ERA van 2.83. Het leverde hem dat jaar ook zijn eerste en enige Cy Young Award op. Ook daarmee volgde Koufax zijn teamgenoot. Hij won in ’63 zijn eerste van drie Cy Youngs. Samen waren Koufax en Drysdale in 1963 goed voor 44 overwinningen.

RECHTSTREEKSE CLASH

Ondanks al het geweld op de heuvel hadden de Dodgers hun handen vol aan de verrassende St. Louis Cardinals. Een jaar eerder kwam St. Louis in het stuk niet voor en groot was dan ook de verbazing toen zij in 1963 het leven van LA en San Francisco behoorlijk zuur maakten. Met onder meer Ken Boyer, Bill White en oudgediende Stan Musial (42) in de gelederen probeerden de Cardinals de favoriete Dodgers naar de kroon te steken.

Om die operatie succesvol te laten verlopen, moesten de mannen van manager Johnny Keane in september hun slag slaan. Met één wedstrijd achterstand op de Dodgers ontvingen de Cardinals de rivaal in het eigen stadion. Mede dankzij een prima Koufax won LA de eerste twee wedstrijden, maar leek de derde naar St. Louis te gaan.

Met een 5-1 voorsprong begonnen de Cardinals aan de achtste inning en met het recente verleden in het achterhoofd zouden de Dodgers zomaar zenuwachting kunnen worden bij een nederlaag. Ongetwijfeld speelde 1962 even door het hoofd, maar LA maakte in de late en extra innings aan alle onzekerheid een einde. Ze trakteerde hun rivaal op een sweep en koersten linea recta af op de titel in de NL.

NOEMENSWAARDIGE DEBUTANTEN

Koufax, Mantle en Musial, die op 29 september afzwaaide met een RBI-single, waren al gevestigde namen. Joe Morgan en Pete Rose waren dit nog niet. Zij begonnen pas aan hun reis door de majors. Morgan speelde slechts acht wedstrijden voor de Houston Colt .45s dat jaar en behield zijn status als rookie tot 1965. De tweedehonkman hield het ruim 20 jaar vol op het hoogste niveau, won vijf Gold Gloves, werd twee keer verkozen tot MVP, speelde 10 keer in de All-Star Game en won twee World Series. Niet voor niks werd hij in 1990 geïntroduceerd in de Hall of Fame. Maar dat wist de jonge Morgan nog niet toen hij op 21 september 1963 debuteerde tegen de Phillies en het moest doen met één at-bat.

Het verhaal van Pete Rose leest eveneens als een jongensboek, maar dan één zonder happy end. De infielder debuteerde op 8 april namens de Cincinnati Reds in de MLB tegen de Pittsburgh Pirates. Rose bleef die organisatie een groot deel van zijn leven trouw. In bijna een kwart eeuw speelde hij 3.562 wedstrijden en kwam daarin tot 4.256 hits.

De switch hitter voert daarmee nog altijd die lijsten aan in Major League Baseball. Rose mocht 17 keer opdraven in de All-Star Game, won drie keer de World Series en ook nog twee Gold Gloves; dat laatste dan weer als outfielder aan het einde van zijn carrière. Daarbij tekende Rose ook nog voor een 44-game hitting streak. In principe zou dit alles voldoende moeten zijn voor een plek in Cooperstown.

Het laatste hoofdstuk van het boek is er echter één met inktzwarte bladzijden. In 1984 werd Rose player-manager van zijn Reds en in 1986 was hij alleen nog manager. Lang duurde dit avontuur niet. In 1989 werd Rose voorgoed uit het honkbal verbannen. Hij zou hebben gegokt op wedstrijden van de Reds. De levenslange schorsing kostte Rose zijn plek in de Hall of Fame. Hoewel de bewijzen op tafel lagen, bleef Rose lang ontkennen. Pas in 2004 gaf hij zijn fouten toe.

KOUFAX ONTMANTELT BOMBERS

Het seizoen, waarin op 15 september de broertjes Felipe Alou, Matty Alou en Jesus Alou het outfield van de Giants bevolkten, werd afgesloten met een Subway Series die geen Subway Series meer was. Jarenlang speelden de Dodgers natuurlijk hun wedstrijden in Brooklyn en waren ze stadgenoot van de Yankees. Voor het eerst sinds die verhuizing stonden de rivalen nu tegenover elkaar in de World Series. Met de laatste twee titels al op zak en behoorlijk wat geweld aan slag begonnen de Yankees als favoriet.

Al heel snel wisten de Yankees dat een derde titel op rij niet zo eenvoudig werd. In zijn eigen New York schitterde Koufax in Game 1 voor de Dodgers. Hij kreeg niet minder dan 15 strikeouts achter zijn naam en vijf daarvan gooide hij in de eerste 1.2 innings. In de tweede inning gaven zijn batters Koufax vier runs om mee te spelen en de lefty zorgde ervoor dat die voorsprong nooit in gevaar kwam. Koufax bleef negen innings staan, stond zes hits en twee runs toe en hielp de underdog aan een 5-2 zege.

Het dominante optreden van Koufax bleek een voorbode op wat komen ging voor New York. De Dodgers kwamen in Game 2 opnieuw vroeg op voorsprong. Starter Johnny Podres deed vervolgens de rest. Hij was weliswaar minder aanwezig dan Koufax, maar in 8.1 innings stond ook Podres slechts één run toe. De 4-1 overwinning betekende een 2-0 voorsprong in de serie, die nu naar LA verhuisde.

DEJA VU

Game 3 werd een herhaling van zetten. Voor de derde keer op rij was daar een snelle voorsprong voor LA en opnieuw kon de ploeg het aan de pitching overlaten om dit over de streep te trekken. Nu was het Drysdale die de Yankees tot wanhoop dreef. De Dodgers hadden aan slechts één run, gescoord in de eerste inning, genoeg om Game 3 te winnen. Drysdale was meesterlijk en gooide een three-hitter. Net als zijn maatje Koufax in Game 1 stond hij de volledige negen innings op de heuvel.

In Game 4 kregen de Yankees een bekend gezicht tegenover zich, maar het resultaat bleef hetzelfde. Sandy Koufax kreeg van Walter Alston de bal én de eer om de Dodgers aan de titel te helpen en Koufax stelde niet teleur. Dit keer moest hij tot de vijfde inning wachten voor hij wat run support kreeg. Een homerun van Frank Howard zette de Dodgers op voorsprong, maar de Yankees weigerden zich zomaar over te geven. Koufax moest in de zevende inning een run toestaan, maar deze werd in de gelijkmakende zevende alweer goedgemaakt. Met zijn tweede complete game in vier wedstrijden leidde Koufax de Dodgers naar de titel en mocht hij zelf de titel van MVP gaan dragen.

Het slaggeweld van de Yankees werd in deze serie vakkundig aan banden gelegd door de Dodgers. In drie van de vier duels gooide de starter een complete game en de Dodgers gebruikten tijdens deze gehele serie slechts vier werpers. Niet alleen trakteerden ze de Yankees voor het eerst in de geschiedenis op een sweep, maar ze hielden de batters ook nog eens op een slaggemiddelde van .171 tijdens deze World Series. Tot op de dag van vandaag is het de enige van zeven titels die in eigen huis is gepakt. Dit jaar was Arlington immers plaats van handeling.

HOE HET VERDER GING

Sandy Koufax ging de boeken in als één van de beste werpers aller tijden. De southpaw gooide zijn eerste en enige perfect game in september van het jaar 1965 en leidde de Dodgers dat seizoen opnieuw naar de titel. In de World Series noteerde Koufax back-to-back shutouts in Games 5 en 7. Hij baarde overigens ook opzien door Game 1 te laten schieten vanwege Yom Kippur. Koufax vond dat hij als Jood deze dag moest respecteren. In 1966 verloren de Dodgers in de World Series kansloos van de Orioles en voor Koufax bleek dit achteraf zijn laatste Fall Classic. Hij speelde al langer met pijn en deze werd voor hem ondraaglijk. Het duurde slechts zes jaar alvorens Sandy Koufax, op zijn 36e, werd opgenomen in de Hall of Fame. Hij werd daarmee de jongste speler ooit opgenomen in de sanctum van de honkbalsport.

De 36-jarige Sandy Koufax (links) krijgt zijn Hall of Fame-plakaat van MLB commissioner Bowie Kuhn (rechts) in 1972 (National Baseball Hall of Fame)

Voor Don Drysdale duurde de carrière tot 1969. Net als zijn maatje mocht ook hij de gang naar Cooperstown maken, maar daarvoor moest hij wachten tot 1984. Koufax won drie Cy Young Awards, terwijl Drysdale deze eer één keer te beurt viel. In 1968 stond Drysdale in 58.2 achtereenvolgende innings geen enkele run toe. Het kwam hem op zes opeenvolgende shutouts te staan. Na zijn loopbaan ging Drysdale aan de slag als commentator voor de Expos, Rangers, Angels, White Sox en Dodgers. In 1993 kwam er door een hartaanval een einde aan zijn leven.

Tot halverwege de jaren zestig waren de Dodgers het gewend de World Series te spelen en deze over het algemeen ook te winnen. Na de titel van ’65 moesten de fans tot 1981 geduld hebben voor de volgende. De zegetocht van dit jaar was voor de roemrijke franchise pas de derde titel sinds 1965. Ook de Yankees waren jarenlang een vaste klant in de World Series. Zij brachten het er na 1963 wat beter vanaf door nog zeven keer de titel te pakken. De miljoenenploeg uit de Bronx deed dit voor het laatst in 2009.

Cover Photo: Baseball Hall of Fame

Hans Mulder
Hans Mulder
Dankzij de Braves en de Twins gegrepen door MLB. Wat later door een simpele videogame besmet met 't ijshockeyvirus en blij dat ik hier beide liefdes mag beschrijven.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Gerelateerde artikelen