Na het verlies van afgelopen dinsdagnacht, zullen de Warriors geen kampioen worden. Dit betekent dat Chris Paul, ook in zijn 18e jaar, geen kampioenschap kan vieren. Hoe heeft iemand die zo veel gewonnen heeft. Die behoort tot de 75 beste die ooit een basketbal hebben aangeraakt, nog nooit een kampioenschap gewonnen?
Chris Paul staat bekend als een van de beste spelers van zijn generatie aan beide kanten van de vloer, met 11 All-NBA en 9 All-Defensive selecties. De point guard was elke wedstrijd goed voor 19 punten en 10 assists. Na zijn vertrek uit New Orleans, waren Chris Paul teams goed te rekenen voor 50 overwinningen en home-court in de play-offs. Toch heeft hij nooit een ring om zijn vinger mogen doen.
WAT MAAKT PAUL ZO SPECIAAL?
Ondanks een trade naar de Warriors eindigt ook dit seizoen zonder Larry O’Brien trofee voor Chris Paul. In zijn 18e jaar in de NBA, enkele weken weg van zijn 39e verjaardag, mag hij weer geen feest vieren. Ondanks een ongelooflijk succesvolle carrière.
Het mooie aan Paul is dat hij in fases van zijn carrière een compleet andere speler was. Als jonge speler was hij een atletische, snelle speler, die zorgde voor gevaar rond de basket. Nadat Paul ouder werd en meer blessures had gehad, veranderde hij in de speler met een fantastisch schot, vooral van mid-range. Het mid-range schot is steeds meer iets van een verloren tijd, van een tijd voordat data-analisten de NBA hadden gevonden. Desondanks zie je de inmiddels zeldzame kunstvorm nog steeds terug bij ‘CP3’. Het schot van Paul is een van de puurste dingen die je kan zien in basketbal. Hoe hij naar zijn plek komt, hoe hij net genoeg ruimte weet te creëren en hoe het schot er altijd in lijkt te gaan. Zelfs op oudere leeftijd wisten veel verdedigers niet hoe ze hem moesten stoppen als hij in vorm was.
Chris Paul staat bekend als iemand die niet wint vanwege zijn eigen tekortkomingen. Gedeeltelijk klopt dit, hij heeft zelf nooit een team weten te dragen naar een kampioenschap. Desondanks is hij een van de enige spelers die zoveel won. Feit is, als Chris Paul fit is voor een heel seizoen, win je minstens 50 wedstrijden. Dit landt hem in een illustere rij, maar brengt het probleem van zijn carrière wel naar voren: blessures.
HUIDIGE KLIMAAT NBA
In het huidige klimaat van de NBA is jammer genoeg weinig plek voor het groot maken van een speler die nooit een ring om zijn vinger hebben mogen doen. Je denkt aan Russel, niet aan Baylor. Je maakt Jordan groot, niet Charles Barkley. Je prijst Steph Curry, niet Chris Paul. In de NBA win je bijna niet als je beste speler de kleinste is op de vloer. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, zoals Steph Curry en Isaiah Thomas, maar het blijft een sport van de giganten.
Kleine spelers moeten vechten voor hun bestaan. Ze hebben gemene- of slimme trucjes nodig. Paul is hier een meester in, zoals hij zelf zegt: hij weet ‘de wedstrijd te manipuleren’. Hij trekt aan touwtjes bij de scheidsrechter, weet hoe hij onder de nagels kan kruipen bij tegenstanders en probeert op de kleinste details een wedstrijd te winnen. Als je niet groter bent, moet je slimmer zijn. Ondanks zijn kwaliteiten en slimme maniertjes, heeft hij nooit zijn carrière mogen bekronen met een kampioenschap.
PAARS EN GOUD
8 december 2011, Een van de eerste ‘Woj bomb’s’: Chris Paul naar de Los Angeles Lakers. ‘CP3’ zou samen spelen met Kobe Bryant, een van zijn grootste idolen. Bryant was op zoek was naar zijn 6e kampioenschap, deze zou hem er evenveel geven als zijn mentor Michael Jordan. De Lakers waren ondanks het verlies van Pau Gasol en Lamar Odom direct titelfavoriet. De twee spelers die nek aan nek waren voor de MVP 3 jaar eerder in 2008, zouden nu samen spelen in het ‘paars en goud’. Paul zou na jaren middelmatige teams meeslepen naar de play-offs in New Orleans eindelijk zijn kans krijgen op een kampioenschap. 3 uur na de eerste aankondiging was de trade van de baan.
David Stern, NBA-commissaris en tijdelijk eigenaar van de Hornets, die zonder eigenaar onder de macht van de NBA vielen, annuleerde de trade voor ‘Basketbal redenen’. Een week later landde Paul alsnog in ‘de stad van de engelen’, bij de Clippers, het team dat sinds zijn verhuizing naar Los Angeles in 1984 in de schaduw staat van de Lakers
LOB CITY
Bij de Clippers speelde Paul met opkomende ster Blake Griffin en All-Defense center DeAndre Jordan. Al snel stonden ze bekend als ‘lob city’, de kleine Paul strooide met lobpasses naar de hoogspringers, wat zorgde voor de beste highlights en veel ‘business decisions’. Niemand wilde op de poster komen van Blake Griffin die 2 meter de lucht in sprong en de bal met alle woede in hem dunkte, na een fantastische pass van Paul.
De Clippers waren nooit ‘cool’ geweest. Niemand wilde een Clippers fan zijn, of naar hun wedstrijden gaan. Na de komst van Paul en de opkomende superster Griffin veranderde dit, het was cool om Clippers fan te zijn. Alhoewel Los Angeles voor altijd een ‘Lakers stad’ zal zijn, wisten de Clippers een impact te maken. Op de vloer, maar ook daarbuiten.
Ondanks de culturele impact, staat deze periode van zijn carrière toch bekend als een teleurstelling. Vaak was een van de twee niet fit als de play-offs begonnen. In de zes seizoenen samen wisten ze slechts drie maal de tweede ronde te halen. In 2014 waren de Clippers het laatste team dat de Warriors, in het westen, in een play-off serie wist te verslaan. Maar in de volgende ronde, tegen de Thunder, gaf Paul het weg.
PLAYOFFS
Game vijf, best of 7, de twee teams hebben allebei twee wedstrijden gewonnen, de Clippers staan twee punten voor. Met iets meer dan vijftien seconden over probeert Paul zo veel mogelijk tijd uit te dribbelen, Russel Westbrook zorgt ervoor dat Paul de controle over de bal verliest, waardoor de Thunder de bal terugwinnen. Na een time-out maakt Paul een overtreding op de driepunt schietende Russel Westbrook, een 32% driepunt schieter dat seizoen. Westbrook maakt alle drie de vrije worpen. Paul heeft nog een kans om het goed te maken, 6.4 seconden zijn over, hij dribbelt naar rechts, de plek voor zijn herkenbare midrange schot, hij heeft een perfect schot en… hij verliest controle van de bal, Clippers verliezen.
De uren hierna waren de donkerste van zijn leven, zo zeggen teamgenoten: ‘dat is het laagste dat ik CP3 ooit heb gezien’, zei zijn teamgenoot JJ Reddick later in zijn podcast. Hij had het verprutst, de Clippers verloren de zesde wedstrijd van de serie twee dagen later en het seizoen was daarmee direct voorbij.
Blessures
Een jaar later waren de Clippers terug in de play-offs, Paul maakte het winnende schot in game 7 tegen de verdedigende kampioen San Antonio Spurs. Met een verrekte hamstring die hij in dezelfde wedstrijd opliep, hinkte hij naar rechts en maakte hij een bijna onmogelijk schot met twee verdedigers op zijn nek. Het winnende schot in de laatste wedstrijd van een serie, een van de grootste schoten van de laatste tien jaar.
De serie daarna was hij niet meer dezelfde. Na de eerste 2 wedstrijden van de serie tegen de Houston Rockets te missen, door de hamstringblessure, stonden de Clippers alsnog 3-1 voor in de serie. Hierna zakte het team door de mand, ondanks dat Paul in de laatste 3 wedstrijden individueel fantastisch speelde, verloren ze.
Op dit punt begin je jezelf af te vragen waarom Paul nou nooit wint. Ondanks zijn fenomenale spel doen zijn teams het nooit goed in de play-offs. De ‘point god’, zoals hij genoemd wordt, viel zelf door de mand of hij had een blessure om ieder seizoen af te sluiten. Een van de efficiëntste en beste spelers ieder seizoen, de speler waarmee je altijd won… in het reguliere seizoen.
HOE DEFINIEER JE EEN WINNAAR?
Een winnaar is in sport is vaak makkelijk aan te wijzen. Toch zijn de karakteristieken van een echte winnaar herkenbaar. De grootste spelers in de sport hebben het allemaal, de wil om te winnen. Sommige willen het op hun eigen manier doen, veel aan de bal komen en de ‘reden’ zijn dat hun team wint. De spelers die het team voorop zetten en persoonlijke onderscheidingen niet belangrijk vinden, zijn de spelers die zich onderscheiden.
Ik denk altijd terug aan The Last Dance, waar Michael Jordan op de bank gehouden wordt met een minuten-restrictie. Zelfs met 30 seconden over in de wedstrijd, laat in het seizoen, mocht Jordan de vloer niet betreden van general manager Jerry Kraus. Kraus wilde een hogere draft pick en niet de play-offs halen. In de play-offs zouden zij het op moeten nemen tegen de Boston Celtics, dat jaar, een van de beste teams die de NBA ooit gezien heeft. John Paxson maakt alsnog het winnende schot en Jordan is de speler die het hardst juicht.
Tegenwoordig zie je het steeds vaker, spelers boos op de wereld als een klein kind huilend in de Intertoys die geen speelgoed krijgt van zijn moeder. Spelers die hun omstandigheden de schuld geven van hun tekortkomingen, die maar aan een kant van de vloer moeite doen. Paul probeert een leider op de vloer te zijn. Hij kent de zwakke en sterke punten van zichzelf, maar nog belangrijker, ook van zijn teamgenoten. Veel spelers excelleren met Paul. Hij probeert de beste beslissing voor zijn team te maken.
ROCKETS
Na 6 jaar bij de Clippers, besloot Paul op 32-jarige leeftijd naar de Houston Rockets te gaan, om samen te spelen met James Harden. Ondanks dat ze niet altijd even gelukkig met elkaar waren op de vloer, behaalde ze direct successen. Na een wedstrijd waar Paul 41 punten, waarvan 20 in het vierde kwart, had tegen de Jazz, haalde hij voor het eerst in zijn carrière de Western Conference Finals.
Hier namen ze het op tegen de gedoodverfde favoriet: The Golden State Warriors, met Kevin Durant, Steph Curry, Klay Thompson en Draymond Green. 50 seconden over in de 5e wedstrijd van de serie. Ze staan op het punt om te winnen en het gaat weer fout. Weer een hamstringblessure. Ondanks dat de Rockets deze wedstrijd er nog uit wisten te slepen, wisten ze de laatste twee wedstrijden zonder Paul niet te winnen. Het team herstelde nooit van dit verlies. Een jaar later, na weer verloren te hebben van de Warriors, kon Paul zijn tassen pakken. Tegen zijn wil, ging hij voor de Thunder spelen, Russel Westbrook ging de andere kant op.
DE LEIDER
De Thunder werden na het weg-traden van Westbrook en Paul George weggezet als een team zonder veel kansen. Desondanks wist Paul het team te leiden naar de play-offs waar zij het opnamen tegen de Houston Rockets. Het team dat een jaar geleden nog zo graag af wilde van Paul.
Paul had een team vol jonge of elders ongewilde spelers goed laten spelen. Zijn ervaring hielp veel spelers. Bijvoorbeeld Shai Gilgeous-Alexander, nu een van de gezichten van de NBA, die bij Paul ging ontbijten in de ochtend. De twee werden goede vrienden en Gilgeous-Alexander noemde Paul: ‘een goed voorbeeld om te volgen’. Ondanks dat hij maar een jaar lang in Oklahoma City speelde, heeft hij een impact gehad op de spelers.
In game 6 tegen de Rockets speelde Paul met al het vuur in zijn kleine lichaam, met vijftien punten in het vierde kwart, waaronder twee vrije worpen met 13 seconden op de klok om OKC de voorsprong te geven die ze niet meer zouden weg geven. In game 7 kwamen de Thunder twee punten tekort, Paul kreeg direct te horen dat de Thunder een jonge lijn in wilde slaan, hier paste de inmiddels 35-jarige ‘point god’ niet bij.
PAUL BIJ DE SUNS
Na een trade met de Phoenix Suns landde Paul in Arizona, weer een jong team. Ditmaal een team dat vooruit keek met Paul. CP3 ging samen spelen met All-Star Devin Booker, een jonge ster die jaren vast zat in een slecht team. De komst van ‘The point god’ en de verbetering van veel jonge spelers zoals Mikal Bridges, Cam Johnson en Deandre Ayton zorgde voor een goed team. Individueel deed hij het ook goed, hij eindigde als vijfde in de MVP-stemming en was voor de elfde keer in zijn carrière een All-Star.
De Suns bereikten, na een close-out wedstrijd waarin Paul 31 punten scoorde in de tweede helft, de finale. Onder luide boo’s van Clippers fans die hem ooit omarmden als hun eigen zoon. Enkele weken na zijn 36e verjaardag had hij eindelijk een kans in de finale. De Suns wonnen de eerste twee wedstrijden van de best of 7. Toch bleken de Bucks, geleid door Giannis Antetokounmpo die 50 punten scoorde in de zesde en beslissende wedstrijd, te sterk in de volgende vier wedstrijden.
PAUL WERD STEEDS BETER
Phoenix leek, na een trage start, alleen maar beter het volgende seizoen. De Suns wonnen een Franchise-record 64 wedstrijden en waren de grote favoriet voor de Larry O’Brien trofee. Toch hadden ze het in de eerste ronde al moeilijk, dankzij een blessure van Booker. De New Orleans Pelicans wisten het de Suns moeilijk te maken, waardoor Paul gevraagd werd om een grotere rol op zich te nemen. Hij antwoordde hierop door in de beslissende zesde wedstrijd van de serie geen schot te missen. 14 van 14 field goals, waaronder de beslissende field goal om de wedstrijd buiten handbereik van de Pelicans te zetten. Weer wist Paul beslissend te zijn tegen een team en stad waar hij eerder in zijn carrière voor gespeeld had.
Dit maakt de serie die er op volgde nog raarder. Paul wist in de series hierna slechts een keer meer dan 13 punten te scoren. De Suns werden in de zevende wedstrijd afgedroogd door de Mavericks van Luka Dončić, die in zijn eentje evenveel punten had als de Suns in totaal in de eerste helft. Er gaan geruchten rond dat Chris Paul met een blessure speelde, maar deze zijn nooit bevestigd.
Het jaar daarop hadden de Suns, ondanks een trade voor superster Kevin Durant, nooit een kans. Ze versloegen de Clippers in de eerste ronde, maar de ronde daarna verloren ze van de Nuggets. Mede dankzij een blessure van Paul, die de laatste vier wedstrijden van de serie miste, gingen de Suns naar huis na zes wedstrijden.
HOE NU VERDER?
Paul, nu weken weg van zijn 39e verjaardag, zal waarschijnlijk nooit zijn carrière mogen bekronen. Toch mag ook wel eens teruggekeken worden op een carrière die heel succesvol was. Ik hoop dat Paul de boeken ingaat als een van de beste winnaars die nooit won. De speler die teams leidde en overwinningen bracht. Iemand wiens beste play-off wedstrijden, close-out wedstrijden waren. De speler die zijn teamgenoten met zich meebracht, die jonge teams succesvol wist te maken. De leider die ieder team waar hij terechtkwam beter maakte. Hij was altijd de kleinste speler op de vloer en toch was hij een van de beste die we ooit hebben mogen aanschouwen.
FOTO: PATRICK SMITH/GETTY IMAGES
