Het MLB-seizoen 2018 komt snel naderbij. Een nieuw jaar, een nieuwe trend. Dit jaar lijkt de trend het toevoegen van een zesde arm aan de starting rotation te zijn. Opvallende genoeg wordt die trend mede gevoed door dezelfde hoofdrolspelers die verantwoordelijk waren voor de ’trend van 2017′. Hoe zit dat?
Elk MLB-jaar begint tegenwoordig met experimenten. Wie een jaar teruggaat in de tijd zal twee ontwikkelingen prominent terugvinden op de pagina’s van honkbalmedia en discussiefora. In de eerste plaats ging het om de Miller-rol. Teams waren naarstig op zoek naar een closer die zijn eigen set-up-man kon zijn. Gelijk aan de rol die Andrew Miller bij de Cleveland Indians vervulde. Sam Dyson was bijvoorbeeld zo’n man. Tenminste, dat werd gedacht. In werkelijkheid kostte het binnen twee maanden zijn plek bij de Texas Rangers en zocht hij zijn heil in San Francisco.
TWO-WAY PLAYER
De tweede trend kwam uit een hele andere hoek. Een heel ander land zelfs. De reputatie van Shohei Ohtani was hem immers al vooruitgesneld. Een jaar voor hij zelf zijn intrede in de MLB zou doen werden al her en der spelers omgeschoold of opgeleid tot multifunctionele, pitchende slagmensen. Of tot veldspelers met een sterke arm. Vooralsnog bleef ook dit succes beperkt. Christian Bethancourt verdween naar de Minors, Michael Lorenzen richtte zich weer op een starterspositie en Erick Aybar bleef buiten een enkele gang ver weg van de heuvel.
Enter Shohei Ohtani.
LEES OOK: HET TIJDPERK VAN DE TWO-WAY PLAYER
Een jaar later is het de trend van de two-way player echter opnieuw springlevend. Ohtani is immers inmiddels een Angel. De belangrijkste vraag bij die ontwikkeling: Hoe gaan de Angels dit inkleden? Kost het bijvoorbeeld Albert Pujols zijn plaats als designated hitter? Hoeveel beurten gaat Ohtani krijgen als pitcher? Zelden gooide een enkele speler zoveel zekerheden overhoop.
MEER IS MEER
Nu Spring Training enkele weken op gang is wordt steeds meer duidelijk over de rol van de Japanse Babe Ruth. Zo is er bijvoorbeeld met zekerheid te zeggen dat er een zesde arm aan de starting rotation van de Angels zal worden toegevoegd. De rotatie bestaat dus niet langer uit vijf armen. Dit is natuurlijk logisch, want de gouden arm van het wonderkind uit Azië wordt al voldoende belast.
Juist in die gedachte schuilt dan ook de kern van een ontwikkeling die de afgelopen weken bij meer teams te zien is. Want zijn het niet juist de armen die het duurst en het meest kwetsbaar tegelijk zijn gebleken in de hoogste afdeling van het mondiale honkbal?
Ohtani is het bovendien gewend om met zes man van dienst te wisselen. Waar in de Verenigde Staten met vijf man wordt gewerkt — en in het verleden zelfs nog met vier man — daar is in Japan het doorwisselen van zes werpers zeer gebruikelijk. Nu de superster in Californië is neergestreken, wil de ploeg ook het maximale uit zijn mogelijkheden halen. Als daarvoor een Japanse benadering gebruikt moet worden, is dat geen enkel probleem.
NAVOLGING
Hoewel er maar één Ohtani is, is de MLB over het algemeen zeer trendgevoelig. Het gevolg is dus ook dat meer en meer teams aan hun rotatie gaan sleutelen. Al in 2017 probeerden de Giants en de Cubs het korte tijd. De Texas Rangers gaan het bijvoorbeeld ook met zes proberen. Manager Jeff Bannister heeft immers te maken met oudere pitchers als Doug Fister, herintreders als Tim Lincecum en bullpen-spelers die langzaam tot starters moeten worden omgevormd, zoals bijvoorbeeld Mike Minor.
Zoals gezegd is bovendien een belangrijke reden om de keuze op zes te laten vallen het beschermen van toppitchers. Cijfers wijzen uit dat in de Japanse NPB het aantal Tommy John-patiënten een flink stuk lager ligt. Opvallend is ook daarbij dat bijvoorbeeld Yu Darvish en Masahiro Tanaka geheel of gedeeltelijk voor de bijl gingen nadat zij naar de MLB overstapten. Met kwetsbare gevallen als Matt Bush is de keuze van Texas goed te onderbouwen.
KEERZIJDE
Niet iedereen is laaiend enthousiast over de ontwikkeling. De belangrijkste oppositieleider is bijvoorbeeld juist Texas Ranger Cole Hamels. Zijn team ziet zes als het getal van 2018, maar Hamels zelf denkt daar heel anders over (al zijn Hamels’ motieven misschien wat subjectief). Hij ziet het vooral als een amateuristische aanpak die ‘gewoon niet hoort’. Hij is iemand die ‘200 innings per jaar hoort te pitchen’. Het ritme kan door de zesde man worden verstoord. Iets wat bijvoorbeeld ook Colorado Rockie Jon Gray zich liet ontvallen.
Een andere keerzijde die misschien op lange termijn zijn uitwerking zal hebben, is het verdwijnen van het onderscheid tussen starters en relievers in zijn geheel. Wat bijvoorbeeld in de twee meest recente play-off-reeksen al verschillende keren duidelijk werd. De Dodgers brachten in 2016 Clayton Kershaw eens in het slot op de heuvel. De Red Sox en Astros deden in 2017 hetelfde met Chris Sale en Justin Verlander. In een onderling duel wel te verstaan. Meer rust geeft meer mogelijkheden om juist die pitcher te brengen die op dat moment noodzakelijk is.
Opvallend daarbij is natuurlijk wel dat de goede starters niet zomaar uit de lucht komen vallen. Een zesde man aan de rotatie toevoegen is leuk, maar dat betekent wel dat gekozen wordt voor een letterlijke zesde man. De pitcher in kwestie werd immers niet als één van de vijf overwogen. Dat betekent dus ook dat hij beurten gaat overnemen van, in de ogen van de coaching staff, vijf betere pitchers.
EXPERIMENTEREN
Elke trend komt met een tegenbeweging. Waar veel teams dus uitzoeken hoe zij zes man in een seizoen kunnen passen, daar breken met name teams in de AL East met dit patroon. In Baltimore gingen bijvoorbeeld stemmen op om de ploeg maar met drie man in de rotatie te laten spelen. Met dertien man in de bullpen en nog eens een reeks fitte jongens op Triple-A-niveau, kan dat gemakkelijk worden aangevuld. De nummers 4 en 5 op de gebruikelijke rotatie zouden dan vervangen kunnen worden door een volledige line-up van relievers die elk kort aan het werk zouden gaan. Dit plan verdween echter weer op de plank.
De Tampa Bay Rays kiezen waarschijnlijk wel voor een rotatie met vier man. Tenminste, manager Kevin Cash ziet dat als zijn beste optie voor 2018. Ook hij gaat van zijn vijfde dag een bullpen-dag maken. Vijf of zes relievers gaan kort aan het werk om door de negen innings te komen. Wat nou, pace of play? In het plan van Tampa gebeurt daardoor letterlijk het tegenovergestelde. Er komt niet een zwakkere arm bij, maar de zwakste valt af.
Tampa gaat zes weken experimenteren. Ruim genoeg om een vergelijking tussen de teams met vijf, de teams met zes en Tampa zelf te maken. Ruim genoeg ook om te zien welke trend niet meer dan een hype is…
(Coverfoto: NYDailyNews/Archief)
