In de derde inning kan Russell Martin, de Canadese catcher van de Toronto Blue Jays de snel dalende bal van Red Sox-pitcher O’Sullivan nog net raken om hem het rechtsveld in te slaan. Zo’n bal met een boogje waarvan je meteen weet dat het een clean single is. De rechtsvelder gooit hem rustig naar het tweede honk. De werper vloekt nog even zachtjes in zijn handschoen. Darwin Barney komt binnen en het staat 1-0.
Het is geen bijzondere honkslag, het is immers Spring Training. Toch is dit de bal waar Martin zijn leven lang van gedroomd heeft. Hij speelt namelijk met zijn Blue Jays in Montreal, de stad waarin hij met z’n vader bij de Expos zijn allereerste honkbalwedstrijd bezocht. De liefde was wederzijds. Nooit zullen er zoveel shirtjes van Russell Martin in een stadion verzameld zijn geweest. De catcher zal weinig luidere honkslagen, of zelfs homeruns hebben geslagen.
Het tekent de relatie die Montreal met honkbal heeft. De Expos verhuisden in 2004 naar Washington en werden de Nationals, maar de club is eigenlijk nooit echt weggeweest uit de harten van honkballend Canada. Wie in Quebec door de straten loopt, ziet talloze petjes met de herkenbare rood-wit-blauwe M. Het is dan ook weinig verrassend dat de Blue Jays jaarlijks hun Spring Training in Montreal afronden om reclame te maken voor Canadian ball. Weinig verrassend ook dat ieder jaar de discussie oplaait of er plek is voor de Expos in de Major League.
1969-2004: DE AIMABELE EN KLEURRIJKE EXPOS
Er is een aantal belangrijke redenen om dat te willen. De terugkeer van de club past prima in het beleid van MLB, dat zich meer wil richten op de internationale markten. Daarnaast doet traditie het vanouds goed in de national pastime. Welk beter bewijs daarvoor dan de jaarlijkse honkbalgekte wanneer de Blue Jays langskomen? Het unieke, Franse karakter en een ijzersterk team in de jaren ’80 en ’90, met Hall of Famer Tim Raines als boegbeeld, resulteerde nooit in een World Series-ring. Toch werden de Expos gezien als een aimabel, kleurrijk team.
Helaas was er een reden om in 2004 te verhuizen uit Montreal. De oorzaak daarvoor is te vinden in pech rond de MLB-staking van 1994. Dat seizoen staken de Expos boven zichzelf uit, maar door the strike werd het seizoen niet afgerond. Het beste seizoen van de club ooit werd niet bekroond. Nog belangrijker waren de slechte strategische keuzes in de bestuurskamer. Dit alles resulteerde in terugvallende resultaten en dalende toeschouwersaantallen. Eind jaren ’90 zaten de Expos in rebuild-modus, zonder enig talent in hun franchise. Het zag er met andere woorden erg somber uit. Inmiddels in handen van de MLB werd in 2004 aangekondigd dat het team naar Washington zou verhuizen.
WAT MOET ER GEBEUREN OM TERUG TE KEREN?
Het te voeren beleid is erg belangrijk, zelfs in een sterke markt. Montreal’s grootste uitdaging op weg naar de MLB is echter het stadion. The Big O, ofwel het Olympisch stadion in Montreal, ziet er nog steeds futuristisch uit en wordt fijntjes opgedirkt wanneer de camera’s op Montreal zijn gericht, maar al sinds het metselen van de eerste stenen zit alles tegen.
De bouw schoot maar niet op, waardoor het nog in de steigers stond tijdens de Spelen in 1976. De gewaagde architectuur zorgde voor meerdere ongelukken. Daarnaast moesten er flinke concessies gedaan worden aan de functionaliteiten in het stadion. Zo valt er uiteindelijk niets te schuiven aan het verschuifbare dak en moesten er 12.000 stoeltjes weggehaald worden om aan de veiligheidseisen te voldoen. Door architecturale concessies en eindeloze problemen met het materiaal voldeed het stadion al relatief snel niet meer aan de MLB-eisen.
Desalniettemin zou dat probleem juist als een mogelijkheid gezien kunnen worden. Een smak geld is toch al nodig om überhaupt een rol van betekenis te kunnen spelen in de MLB, dan kan een nieuw stadion er ook wel bij. Het biedt zelfs de mogelijkheid om een binnenstedelijk, bruisend en modern stadion neer te zetten.
RELOCATION OF EXPANSION?
Dit laatste zou pleiten voor een relocation van bijvoorbeeld de Tampa Bay Rays of de Oakland A’s, twee teams met gedateerde stadions en teruglopende toeschouwersaantallen. MLB heeft inmiddels wel duidelijk gemaakt dat clubs als deze eerst een flinke opfrisbeurt nodig hebben, voordat men gaat denken aan een expansion van de competitie, die andere mogelijkheid voor de Expos om terug te keren. Bijkomend nadeel van die expansion is dat dat alleen met een even aantal clubs zal gebeuren.
Hoe dan ook, de kans is aanzienlijk dat de Expos binnen een jaar of tien terugkeren in de MLB. Er komt een moment dat de situatie in bijvoorbeeld Tampa of Oakland onhoudbaar wordt, of dat er een tweede expansion team (Charlotte? Portland? Mexico City?) met een degelijke business case komt. Als die kans zich voordoet staat er ook vast een investeerder en/of overheid klaar om deze gok te nemen.
De kans dat de nu 34-jarige Russell Martin ooit in een Expos-shirtje zal spelen is klein, maar waarschijnlijk zal hij na zijn carrière nog wel eens met zijn vader een honkbalwedstrijd in Montreal kunnen meepikken.
(Cover photos: sbnation.com & Fansided)
