Na een sterk 2020 en een bloedhete winter leken de San Diego Padres zich dit jaar definitief als gevaarlijke uitdager van de Los Angeles Dodgers op te werpen. Met Yu Darvish, Blake Snell en Joe Musgrove kreeg de rotatie een injectie waar Barry Bonds zelfs van zou dromen en aan slag beschikt de organisatie met Manny Machado en Fernando Tatis Jr. over twee MVP-kandidaten. Hoe kan het dan dat de ploeg zo’n veertig wedstrijden voor het einde van het reguliere seizoen een straatlengte achter de Dodgers en San Francisco Giants staat en men op dit moment de tweede Wild Card zelfs aan de Cincinnati Reds moet laten?
BLESSURES
Al in de voorbereiding zagen we wonderkind Tatis in het slagperk naar de grond gaan met een schouder die ogenschijnlijk uit de kom vloog. Het zou niet de laatste keer dit seizoen zijn dat de jongeling in de lappenmand verdween. En hij is zeker niet de enige. Vooral de pitching staff van de Friars moet het ontgelden. Darvish, Dinelson Lamet, Chris Paddack, Drew Pomeranz en Matt Strahm stonden alleen al de afgelopen maand één of meerdere wedstrijden langs de kant met blessures. Toch is het te makkelijk om de problemen op blessures af te schuiven.
DODGERS
Ook de directe concurrent uit LA heeft genoeg pijntjes te verduren en staat er al met al een stuk beter voor. (Al zullen ook zij gedacht hebben in dit stadium van het seizoen voor de Giants te staan in de pikorde.) Bovendien kwam op Austin Nola na de gehele verwachte lineup van de Padres uit in ruim drie kwart van de wedstrijden. Tatis is met 97 duels na de 40 van Nola de speler met het laagste aantal achter zijn naam. Vergelijk dat eens met enkele belangrijke pionnen van de Dodgers (Mookie Betts 88, Cody Bellinger 69 en Corey Seager 61) en dan komen de slagmannen van de Padres er tot nog toe genadig vanaf.
BULLPEN
Als we dan toch bezig zijn met afstrepen van mogelijke oorzaken, dan kunnen we meteen de bullpen meepakken. Hier is natuurlijk de blessure van Pomeranz kostbaar. In de 27 wedstrijden waarin de reliever actief was, kwam hij tot een ERA+ van 219. Hij is dus 119% beter dan de gemiddelde werper als hij op de heuvel staat. Dat is moeilijk op te vangen, maar veel van zijn collega’s gooien dit jaar bovengemiddeld, met Mark Melancon (188 ERA+), Austin Adams (148), Pierce Johnson (144) en Craig Stammen (129) als belangrijkste exponenten.
VELDFOUTEN
We hebben het er in de podcast al meermaals over gehad, maar waar Tatis gemaakt lijkt om uit te blinken in het slagperk, geldt dat niet voor zijn veldspel op kortestop. Hij begon het seizoen met een groot aantal errors en heeft gedurende het jaar die lijn niet weten te doorbreken. Inmiddels is hij zelfs – ook uit voorzorg vanwege zijn aanhoudende blessureleed – naar het outfield verhuisd en daar lijkt hij beter voor de dag te komen. Dat mes snijdt voor de organisatie mogelijk aan twee kanten, want van Tommy Pham en Wil Myers viel daar verdedigend niet heel veel te verwachten.
JONG WERPTALENT
Dan hebben we nu genoeg om de hete brij heen gedraaid. De oplettende lezer zal inmiddels wel kunnen raden waar de ware schuld van het falen van de Padres dit seizoen schuilt. Er blijft immers niet veel meer over dan de startende werpers van de organisatie. Er werd zoals gezegd bijzonder veel geld geïnvesteerd in armen van buitenaf om de talentvolle, maar wisselvallige rotatie van een kwaliteitsinjectie te voorzien. Dat die investeringen hun vruchten nog niet hebben afgeworpen, is zwak uitgedrukt.
ERVAREN KRACHTEN STELLEN TELEUR
Musgrove en Cy Young-winnaars Darvish en Snell moesten de top van de rotatie gaan vormen dit jaar, waarachter Paddack, Ryan Weathers, Lamet en mogelijk MacKenzie Gore zich aan hun niveau zouden kunnen optillen en in de luwte hun potentieel waarmaken. Waar op de prestaties van de oud-Pirate, die dit jaar ook de eerste no-hitter uit de historie van de organisatie gooide, weinig valt aan te merken, blijven die van Darvish en Snell ver achter op de verwachtingen. Het kostte onlangs pitching coach Larry Rothschild de kop, maar of dat veel verschil zal maken, valt te betwijfelen.
SNELL 2021 VERBLEEKT BIJ SNELL 2018
De Japanse ace is met een ERA+ van 100 exact league average, terwijl Snell daar met 83 zelfs ver onder blijft. Ook de onderliggende statistieken schetsen een weinig rooskleurig beeld van de 28-jarige werper. In ERA (4.58), FIP (4.17) en WHIP (1.447) blijft hij ver achter op de cijfers uit zijn geweldige Cy Young-campagne in 2018. Vooral zijn controle baart zorgen. Hij gooit gemiddeld meer dan 5 keer vier wijd per negen innings. Hij kent hiermee het slechtste seizoen uit zijn carrière.
SCHERZER
Geen wonder dus dat de Padres maar wat graag Max Scherzer aan hun selectie wilden toevoegen deze zomer. De ervaren pitcher leek ook te komen, maar werd voor de grijpgrage handen van AJ Preller weggegrist door de Dodgers, die en passant ook Trea Turner in Washington oppikten. De 37-jarige righty gooide tot dusver 5 wedstrijden voor de Dodgers en liet daarin zien hoeveel hij kan toevoegen. Zijn slashline in LA is op zijn zachtst gezegd indrukwekkend: 1.55 ERA, 1.96 FIP, 0.828 WHIP en daarmee een ERA+ van 257. Het zijn statistieken waarvan Snell en co alleen maar kunnen dromen. Leg dat bijvoorbeeld naast de 3.1 innings die Jake Arrieta, de pitcher die uiteindelijk wel kwam, voor de Padres op de heuvel stond, dan vertelt dat wel het verhaal van deze tweede seizoenshelft: zeven honkslagen, een geraakt werper en vijf verdiende punten…
HOE NU VERDER?
De Padres wacht een zwaar laatste kwart van het seizoen, waarin zij onder andere uitkomen tegen de Dodgers, de Atlanta Braves en de Houston Astros. Dat en de kleine achterstand op de Reds betekent dat Fangraphs en Baseball Reference er inmiddels een hard hoofd in hebben dat de Padres het postseason bereiken en geven de club respectievelijk een 20,3% en 11,8% kans op een plek in de Wild Card Game. Dat zal niet zijn waarop AJ Preller en de Friar Faithful vooraf gehoopt zullen hebben.
Coverfoto: San Diego Padres Twitter
