Deze winter neemt SportAmerika.nl per divisie een kijkje in de Minor Leagues: de Prospect Watch. Voor alle 30 Major League-teams maken we de Prospect Top 10 voor het komend jaar op. We zijn aangekomen in de AL East en hoppen voor de tweede stop over de grens met Canada.
AFLEVERING 17: TORONTO BLUE JAYS
Titel, titel… staking?
Begin jaren ’90 was er geen beter team in de Majors te vinden dan de Toronto Blue Jays. Nadat de Jays in 1991 de eerste ronde van de play-offs niet overleefden, leidden John Olerud, Roberto Alomar, Ed Sprague, Rickey Henderson, Shawn Green, Carlos Delgado, Tony Fernandez, Joe Carter, Dave Stewart, Al Leiter, Jack Morris, David Wells, David Cone en Pat Hentgen het team in 1992 en 1993 op overtuigende wijze naar winst in de World Series.
In 1994 en 1995 was het echter gedaan met de Canadese hegemonie. Op 11 augustus 1994 kwam er een vervroegd einde aan het seizoen door een staking en de Blue Jays stonden op dat moment kansloos derde in de divisie. Werden er op dat moment play-offs gehouden, zouden de Yankees, Expos, Reds, Rangers, Dodgers en de White Sox van AL MVP Frank Thomas het tegen elkaar opgenomen hebben.
De Blue Jays konden geen vuist maken tegen de overige teams in de AL East. De Boston Red Sox wonnen de divisie in 1995, de New York Yankees in 1996 en de Baltimore Orioles in 1997. Vanaf 1998 startte de ongelooflijke streak van de Yankees, die van ’98 tot en met 2006 ongenaakbaar waren.
Vers bloed
Intussen verouderden de Blue Jays en verdwenen de sterren van de vroege jaren ’90. Alleen Carlos Delgado bleef de club tot 2004 trouw, voor hij naar de Marlins vertrok. De Front Office vertoonde nog wat stuiptrekkingen (Roger Clemens werd in 1997 naar de Jays gehaald), maar de hoge heren in Toronto hadden de leegloop aan zien komen.
De club draftte wijs en wist gebruik te maken van meerdere prima selecties: Chris Carpenter (1993), Roy Halladay (1995), Billy Koch (1996), Vernon Wells en Michael Young (1997), Alex Rios (1999) en Aaron Hill (2003) leken de Jays in aardige positie te brengen om op een gegeven moment de Yankees naar de kroon te kunnen steken.
Niets was echter minder waar. GM’s Gord Ash (1995 – 2001) en J.P. Ricciardi (2002 – 2009) waren nooit in staat een team om de sterren heen te bouwen. Van de succesvolle draftselecties wonnen Carpenter en Halladay titels in St. Louis en Philadelphia. Wells verdiende miljoenen in Anaheim, Koch speelde in de play-offs voor Oakland, Rios voor Kansas City en Young haalde de World Series met Texas. In de tussentijd finishten de Jays altijd buiten de ereplaatsen.
Ommekeer
Het aanstellen van Alex Anthopoulos als General Manager zorgde voor een ommekeer binnen de club. Anthopoulos bleek niet bang te zijn om een trade hier en daar te maken. Zo wist hij een aftakelende Vernon Wells (en de $90 miljoen die nog aan hem vasthingen) aan de Angels kwijt te raken in ruil voor Mike Napoli en Juan Rivera, hield hij in 2011 Jose Bautista met een clubvriendelijke vijfjarig contract binnenboord en haalde hij MVP Josh Donaldson naar Toronto in ruil voor een acceptabele prijs.
Het was natuurlijk niet allemaal goud wat er blonk in Anthopoulos’ tijd als GM. Noah Syndergaard en Travis D’Arnaud naar de Mets sturen voor R.A. Dickey was een gigantische misser, net als de monsterdeal met Miami voor Jose Reyes, Emilio Bonifacio, Mark Buehrle, John Buck en Josh Johnson. Het belangrijkste doel werd echter in 2015, een seizoen nadat Anthopoulos van All-Star-korte stop Troy Tulowitzki een Blue Jay had gemaakt, gehaald.
Playoffs in Canada
In 2015 wonnen de Blue Jays de divisie, maar werd de club in de playoffs uitgeschakeld. Anthopoulos kondigde in de winter verrassend aan niet terug te keren als GM van de Jays. Hij legde een vijfjarige contractverlenging naast zich neer en werd vice-president of baseball operations in Los Angeles, als rechterhand van Andrew Friedman.
In 2016 haalden de Canadezen opnieuw de playoffs, dit keer via de Wild Card. Met bijdragen van niet minder dan 14 spelers uit de eigen jeugd per seizoen, bleek Anthopoulos de organisatie beter achtergelaten te hebben dan men dacht toen hij opstapte. De vraag is echter of we hier met diepte te maken hebben, of talent.
Prospect Top 3
Nr. 1: Sean Reid-Foley (RHP)
Op verschillende prospectlijstjes bestaat Toronto’s top 3 overwegend uit dezelfde spelers. Het enige punt van discussie is de volgorde van de drie. Wij kiezen hier voor Sean Reid-Foley op één.
Reid-Foley heeft zijn topnotering in deze lijst niet te danken aan zijn Selleckiaanse snor, hoewel deze absoluut on point is. De reden dat de 21-jarige werper bovenaan staat, heeft alles te maken met het feit dat hij een killer jaar doormaakte in 2016.
De in Guam geboren Reid-Foley werd in 2014 door de Jays in de tweede ronde gedraft. De high-schoolwerper, die op dat moment in Jacksonville, Florida naar school gaat, staat dan al bekend om zijn power stuff. De Canadese club ziet wel iets in hem en grijpen hem ruim voor huidige Dodgers top-prospect Alex Verdugo van het bord gaat.
Strikeouts
In zijn eerste volledige seizoen als prof maakt Reid-Foley duidelijk dat hij een aardig potje kan gooien. Met een strikeouts-per-negen-innings-gemiddelde (K/9) van een ongelooflijke 12.8 in Single-A Lansing, zette de power pitcher zichzelf op de kaart. De Jays gaven hem eind 2015 een kans in Dunedin, maar die stap was te groot.
In 2016 startte ‘SRF’ opnieuw in Lansing, maar een na 11 duels hadden de Blue Jays al genoeg gezien. Een 2.95 ERA met 59 strikeouts in 58 innings waren genoeg voor de noorderlingen om Reid-Foley opnieuw de Florida State League in te sturen. Zijn tweede trip naar Dunedin verliep duidelijk beter voor de dan nog 20-jarige starter: 57.1 innings, 72 strikeouts, 16 vrije lopen, 2.67 ERA en 0.89 WHIP.
De goede resultaten heeft Reid-Foley vooral te danken aan zijn fastball (93-97 mph) en zijn dodelijke breaking pitches. Zijn slider heeft concurrentie gekregen van een curveball, aangeleerd door zijn broer (en voormalig Dodgers Minor Leaguer) David.
Reid-Foley lijkt klaar om in 2017 in Double-A New Hampshire te pitchen. Hij ligt op koers om in 2018 zijn eerste pitches in de Majors te gooien en kan dan uitgroeien tot een front of the rotation-werper. Ook wordt hij dan pas de tweede Major Leaguer uit Guam. De eerste? John Hattig, die in 2006 al 24 slagbeurten kreeg bij… de Toronto Blue Jays.
Nr. 2: Anthony Alford (OF)
Outfielder Anthony Alford, afkomstig uit Mississippi, tekende in 2012 een contract bij de Blue Jays dat hem toestond tijdens zijn honkbalcarrière college football te blijven spelen. Hij spreidde 94 slagbeurten in de Minors uit over drie seizoen. In de tussentijd speelde hij quarterback voor Southern Mississippi en later Defensive Back voor Mississippi.
Uiteindelijk koos de two-sport star voor honkbal. In 2015 brak Alford door, maar hij kon deze lijn in 2016 door blessures niet doorzetten. Na een stroef begin aan zijn seizoen, kwam de outfielder in juli en augustus eindelijk een beetje op stoom. Hij begon in alles weer te lijken op de oude Anthony uit 2015: power, speed en een goede concentratie aan slag. De brace om zijn knie zorgde ervoor dat hij niet meer zo hard rende als voorheen, maar hij is nog steeds sneller dan de gemiddelde honkballer.
Alford’s swing heeft veel weg van zijn organisatiegenoot Josh Donaldson: hoge leg-kick, hoekige follow-through, vergelijkbare verplaatsing van zijn gewicht. Ter vergelijking, eerst Alford…
… en dan Donaldson, in slow-motion:
Of Alford zo’n goede slagman wordt als Donaldson, is nog maar de vraag. Met 9 homeruns in 339 blessure-beïnvloedde slagbeurten is er echter voldoende om als Blue Jays fan opgewonden van te worden. Alford speelde afgelopen seizoen in Dunedin, maar zal in 2017 de stap naar Double-A maken. In 2018 is hij, op deze manier, klaar voor de Majors.
Nr. 3: Vladimir Guerrero Jr. (OF)
Infielder Vladimir Guerrero Jr. is de zoon van Vladimir Guerrero, die 16 jaar in de Majors speelde en daarin .318 met 449 homeruns sloeg. Of de 17-jarige Vladi dezelfde indrukwekkende carrière als zijn vader tegemoet gaat, is nog even de vraag. Hij swingt in elk geval net zoals de 2004 MVP: hard, uit zijn schoenen en op vrijwel elke pitch die hem tegemoet komt. Slag of wijd, hoog of laag, inside, outside of een stuiterbal: het is in de familie Guerrero om het even, zoals MLB Network wat betreft pa begin 2016 al vermakelijk op een rijtje zette.
Om dan gelijk de vergelijking maar even compleet te maken: Vladimir Jr. aan slag, begin 2016.
Alle vergelijkingen terzijde (en ze zijn er, zoals te zien in de video’s, wel degelijk), Vladimir Jr. is pas 17 jaar. Hij speelde afgelopen seizoen in de Appalachian League (Rookie), waar hij in 236 slagbeurten 12 doubles, 3 triples en 8 homeruns sloeg. Daarnaast verdiende hij bijna evenveel vrije lopen (33) als strikeouts (35) en stal hij ook nog 15 honken. Vladi lijkt dus nu al behoorlijk gevorderd voor zijn niveau.
Op dit moment ligt Vladimir Jr. al zover voor op zijn ontwikkeling, dat de Blue Jays zich vooral focussen op het fysieke aspect van hun nieuwe parel. Fitnessen, gewicht in de gaten houden en lenigheid trainen staan hoger op het programma dan slaan. Of Vladi zo goed wordt als zijn vader was, is zeer de vraag. Ballen kan hij echter zeker wel. Komend seizoen schuift hij op naar Single-A Lansing, maar kijk er niet gek van op als er weer een Vladimir Guerrero in de Majors staat in 2020.
Nr. 4 – 10
4. Richard Urena (SS)
In 2016: Single-A (Adv.) Dunedin & Double-A New Hampshire
Leeftijd: 20
Over korte stop Richard Urena lopen de meningen nog het meest uiteen. MLBPipeline plaatst hem ferm op plek 1, terwijl Baseball America hem niet hoger dan vijfde op de lijst heeft staan. Op deze lijst haalt Urena plek vier. De infielder speelt sinds 2012 voor de Blue Jays en heeft het verkopen van andere top-infieldprospects (Franklin Barreto en Dawel Lugo) overleefd.
In 2016 betaalde het door de Jays in hem gestelde vertrouwen uit, want na 394 slagbeurten in Dunedin stond de teller op .305/.351/.447, met 18 doubles, 7 triples, 8 homeruns en 9 steals. Een call-up naar Double-A was dan ook logisch. In New Hampshire liep Urena tegen wat stevigere competitie aan, maar hij hield zich voldoende staande om niet te worden teruggezet. In 2017 mag hij Doule-A overdoen en zal hij ook wat meer tweede honk gaan spelen. Dit omdat hij geen buitengewoon goede korte stop is, maar ook omdat een zekere Troy Tulowitzki nog een paar jaar onder contract staat in Toronto.
5. Connor Greene (RHP)
In 2016: Single-A (Adv.) Dunedin & Double-A New Hampshire
Leeftijd: 21
De beste stuff in de Blue Jays-organisatie zit in de arm van Connor Greene. Een 98 mph fastball met beweging, een zeer goede change-up en een beter wordende slider geven hem een uitstekende basis. Zijn langzame curveball kan slagmensen volledig in de war brengen. Je zou zeggen: kan niet beter. In Greene’s geval is er echter één klein probleem: zijn werkhouding.
De Californiaan staat er binnen de Blue Jays organisatie om bekend zijn voorbereiding niet altijd even serieus te nemen. Details vindt hij maar vermoeiend en zich verdiepen in vorige starts doet hij liever niet. Dit zorgt nogal eens voor problemen. Als Greene wat volwassener om leert gaan met zijn vak, kan hij een heel goede worden. Doet komend jaar Double-A over.
6. T.J. Zeuch (RHP)
In 2016: Rookie League GCL, Single-A Vancouver & Single-A Lansing
Leeftijd: 21
T.J. Zeuch is afgelopen seizoen in de eerste ronde gedraft en wel één plek voordat SportAmerika hem inschatte. Over Zeuch schreven we pre-draft het volgende:
De Pitt Panther gooit een fastball, slider, curveball en een changeup. Zeuch zou ook zomaar een aantal plekken hoger gekozen kunnen worden, want de voormalig ACC Pitcher of the Week straalt nu al ‘Major Leaguer’ uit, zowel in gedrag als in talent.
Daarmee is eigenlijk het meeste al gezegd. Zeuch doorliep sinds zijn draft maar liefst drie niveaus, maar gooide de meeste innings in Vancouver (23). In totaal pitchte de geboren Ohiaan 34 Minor League innings: 38 strikeouts, 7 walks, 2 homeruns tegen, 4.50 ERA, 1.12 WHIP. Zijn sterke fastball brengt hem komend seizoen weer een niveau hoger: Single-A (Adv.) Dunedin.
7. Rowdy Tellez (1B)
In 2016: Double-A New Hampshire
Leeftijd: 21
Tellez is een voormalig 30e ronde selectie (2013), die zich sindsdien stelselmatig heeft verbeterd. Zowel op het veld als daarbuiten heeft de 21-jarige Californiaan aangetoond een modelprof te zijn. Zijn overgewicht heeft hij binnen de kortste keren onder controle gekregen en zijn toegewijde fitnesshouding doet scouts geloven dat hij zijn gewicht op peil kan houden. Daarnaast groeide Tellez in 2015 uit tot één van de beste slagmensen in de Blue Jays Minors, wat hij in 2016 doorzette.
In Double-A sloeg Tellez dit jaar .297/.387/.530 met een .917 OPS. Verdeel deze stats in andere categorieën en je komt op 29 doubles, 2 triples, 23 homeruns en 81 RBI’s in 438 slagbeurten. Met zijn hoge knuppelsnelheid en plus power weet Tellez het hele veld te benutten, wat hem grote mogelijkheden biedt als het op het handhaven van zijn gemiddeldes aankomt. Hij start 2017 in Triple-A Buffalo, maar de Big Leagues zijn binnen handbereik.
8. Jon Harris (RHP)
In 2016: Single-A Lansing & Single-A (Adv.) Dunedin
Leeftijd: 23
Harris is een werper die sinds zijn college-dagen eigenlijk niet meer voldaan heeft aan de verwachtingen. In 2015 ging men er vanuit dat hij hoog in de eerste ronde van het draftbord zou gaan, maar het waren uiteindelijk de Blue Jays die op de 29e plek toesloegen. Harris’ debuut was dramatisch (6.75 ERA), maar dankzij een paar wijzigingen aan zijn werpbeweging wist hij in 2016 toch Dunedin te bereiken.
De voormalig Mississippi State-werper bezit vier net-beter-dan-gemiddelde pitches (fastball, curveball, change-up, cutter/slider) die hij voor strikes kan gooien, maar een echte out pitch ontbreekt. De strikeouts blijven dan ook een beetje achter. In 2017 wacht Double-A New Hampshire.
9. Bo Bichette (SS)
In 2016: Rookie League GCL
Leeftijd: 18
Naast Vladimir Guerrero Jr. is Bo Bichette de tweede ‘zoon van’ een voormalig Major Leaguer in deze Top 10. Vader Dante Bichette speelde 13 jaar in de Majors, haalde vier keer een All-Star Game en won de Silver Slugger Award in 1995. Voor Bo is dit nog allemaal toekomstmuziek; de tiener begint pas net aan zijn carrière in de Minors. Na in 2016 in de tweede ronde te zijn gedraft, mocht Bo 82 slagbeurten meedraaien in de Gulf Coast Rookie League.
Met een slaggemiddelde van .427 en een OBP van .451 liet hij al zijn qua contact goed mee te kunnen. Het is echter de 1.182 OPS die er uitspringt. Met 9 doubles, 2 triples en 4 homeruns in dusdanig weinig slagbeurten bezit je aardig wat power. Bichette zal met Guerrero Jr. de linkerkant van het infield in Single-A Lansing bemannen in 2017.
10. Angel Perdomo (LHP)
In 2016: Single-A Lansing
Leeftijd: 22
Duurt even, heb je ook wat. Zo zou Perdomo’s profcarrière tot nu toe het best omschreven kunnen worden. Na vier jaar doelloos in Rookie Ball rondgelopen te hebben, kwam in 2015 langzaam iets van het talent dat de Blue Jays in 2011 al dachten te hebben gezien bovendrijven. In 2016 bleek de doorbraak inderdaad serieus, want de lefty voerde de Midwest League aan in meerdere pitchingcategorieën en pitchte in de Futures Game. Aan het einde van het seizoen stond de teller op 127 innings en 156 strikeouts.
Perdomo’s fastball zit nu rond de 94 mph, maar scouts geloven dat hij nog wat kracht bij kan tanken en harder kan gooien. Ook moet er constant gewerkt worden aan de controle van de Dominicaan, maar dat zal de Jays er niet van weerhouden om hem de tijd te geven. Redt hij het niet als starter, kan hij altijd nog vanuit de bullpen een carrière maken. De Florida State League is zijn volgende stap.
Conclusie
Diepte of talent? De vraag die in de inleiding gesteld werd komt eigenlijk op één antwoord uit: weinig eye-popping talent in Toronto, maar ruim voldoende solide honkballers om er vanuit te kunnen gaan dat de meerderheid een aardige honkballer wordt. De top is wat zwaarder dan de onderste helft van de top 10 en er blijven wat gokjes en vraagtekens over voor de heren in het tweede stuk van de lijst, maar als alles goed valt, hoeven de Jays zich weinig zorgen te maken. Het is voor Toronto te hopen dat nieuwe GM Ross Atkins iets minder makkelijk afstand doet van top prospects als zijn voorganger dat deed.
Remember the names
Justin Maese (RHP), Reed McGuire (C), J.B. Woodman (OF), Max Pentecost (C), Harold Ramirez (OF)
