Na 32 jaar wachten zijn de Dodgers er weer in geslaagd de World Series te winnen. De afgelopen jaren waren ze er een paar keer pijnlijk dichtbij, maar de derde poging in de Fall Classic bleek scheepsrecht. Lang zag het er vannacht niet naar uit dat de Dodgers als winnaar van het veld zouden stappen. Blake Snell gooide een geweldige wedstrijd, maar nadat hij na 5.1 inning vervangen werd, wist LA haar achterstand goed te maken en konden ze alsnog de zevende titel toevoegen aan hun prijzenkast.
ANDERMAAL AROZARENA
De Tampa Bay Rays hadden goed gekeken naar de tactiek van de Dodgers. Vroeg voorkomen was het devies en dankzij Randy Arozarena slaagden ze daar al in de eerste inning in. Zoals hij al zo vaak deed in dit postseason, sloeg de Cubaan een bal over de hekken. Het feit dat de slider van pitcher Tony Gonsolin aan de buitenkant de plaat miste, weerhield de outfielder er niet van om ongenadig hard uit te halen en zijn recordaantal homeruns van deze playoffs aan te scherpen naar tien. Het was vervolgens aan Snellzilla om die voorsprong vast te houden. Daarmee was de start van dit duel nagenoeg een kopie van Game 2.
Die wedstrijd werd gewonnen door de Rays dankzij een ijzersterk optreden van Snell en stevige ondersteuning van de slagploeg. Waar de pitcher vannacht zelfs nog beter was dan in zijn vorige start, bleven de knuppels na die eerste inning oorverdovend stil. Het was dus te danken aan het geweldige gooien van de Cy Young-winnaar van 2018 dat de voorsprong van de AL Champs zo lang op het bord bleef. Pas nadat hij van de heuvel werd gehaald, slaagden de Dodgers erin hun eerste punt van de wedstrijd te scoren.
MOOKIE MAAKT HET VERSCHIL
Een honkslag van Austin Barnes betekende het enigszins onverwachte einde van het optreden van de tot dan onaantastbare starter van de Rays. Hij eindigde zijn wedstrijd met de geweldige statline: 5.1 IP, 9 K, 0 BB, 2 H, 1 ER. De beslissing om Snell in de zesde inning van de heuvel te halen, werd extra pijnlijk toen de eerste man die reliever Nick Anderson tegenover zich kreeg, Mookie Betts, de bal voor een tweehonkslag langs het derde honk mepte. Daarmee hadden de Dodgers plots twee man in scoringspositie. Met Corey Seager als volgende man in het slagperk werd het er vervolgens niet beter op. Een curveball van Anderson stuiterde langs catcher Mike Zunino, waarop Barnes het gelijkmakende punt kon scoren.
De daar weer op volgende worp resulteerde in een klap van Seager richting eerstehonkman Ji-Man Choi. Met attent honklopen stelde Betts zichzelf in staat veilig over de thuisplaat te glijden voor hij kon worden uitgetikt op de aanworp van de Koreaan. De man die deze winter overkwam vanuit Boston was al van essentieel belang in Game 1 en toonde vannacht maar weer eens aan hoe belangrijk hij kan zijn. Dat feit onderstreepte hij met een solo shot in de tweede helft van de achtste inning.
URIAS GOOIT DEUR OP SLOT
Op het moment dat Betts de bal over de hekken sloeg en de stand op 3-1 bracht, stond Luis Urias al even op de heuvel. Dave Roberts had vroeg in de wedstrijd ervoor gekozen om naar zijn bullpen te gaan. Het vertrouwen werd door zijn relievers dubbel en dwars terugbetaald. Dylan Floro, Alex Wood (3 strikeouts over twee innings), Pedro Baez, Victor Gonzalez en Brusdar Graterol hielden de Rays tot in de zevende inning puntloos. Vanaf dat moment nam de Urias het stokje over. De Mexicaan bood de tegenstand geen enkele kans meer. In totaal stond hij tegenover zeven Rays-slagmannen en allen sneuvelden. Met vier strikeouts was hij lights out en het was dan ook passend dat de worp die het lot bezegelde een called strike voor Willy Adames was.
SEAGER MVP
Net als na afloop van de ALCS werd Seager ook na deze series uitgeroepen tot de MVP. Door blessureleed kon de korte stop de afgelopen seizoenen minder vaak laten zien hoe goed hij is, maar dit postseason stond er geen maat op hem. Na een uitstekend regulier seizoen wist hij die prestaties de afgelopen weken dus zelfs nog te overtreffen. In deze World Series kwam hij tot 2 HR’s, 5 RBI’s, een slaggemiddelde van .400 en een duizelingwekkend 1.256 OPS. Het zijn cijfers die behoorlijk overeenkomen met wat hij ook over de rest van de playoffs kan voorleggen. In een selectie met zoveel gelauwerde spelers is het bijna oneerlijk als er iemand als Seager daar na al zijn blessureleed ook weer opstaat.
TERECHTE KAMPIOEN
Op het kampioenschap van de Los Angeles Dodgers valt weinig af te dingen. Gedurende het reguliere seizoen was LA al de beste ploeg en ook in de playoffs wonnen de Dodgers al hun series. Met tegenstanders als de San Diego Padres, de Atlanta Braves — die in de NLCS nog heel dicht bij de winst waren met een 3-1 voorsprong — en nu de Tampa Bay Rays hebben de Dodgers in het postseason bovendien afgerekend met alle topploegen. De ploeg beschikt over een uitermate getalenteerde selectie en beheerst alle facetten van het spel. Nu blijft het natuurlijk de vraag hoe men deze groep zoveel mogelijk bij elkaar gaat weten te houden de komende jaren. Dat is echter zorg voor later. Nu zal men in Tinseltown eerst gaan genieten van deze welverdiende zege.
Coverfoto: Tony Gutierrez/AP
