Sinds 1993 kruip ik zo’n acht maanden per jaar, tweemaal per week, midden in de nacht m’n bed uit. Basketball uit de Verenigde Staten en vanwege het tijdsverschil enkel ‘s nachts live te volgen.
Die wedstrijden worden om de haverklap onderbroken door time-outs, er bestaat zelfs de ‘commercial time-out’ waarbij een scheidsrechter de wedstrijd voor twee minuten pauzeert, zodat het volk naar nietszeggende reclame kan kijken. Toen ik vijftien was was dat niet erg want alles uit de US of A was in die tijd leuk en bijzonder. Echter nu ook ik sinds enkele jaren met U word aangesproken door kassameisjes van zestien bij de Appie is dat doodvermoeiend geworden.
Totdat ik enkele jaren geleden een korrelig filmpje het beeldscherm zag passeren.
The Most Interesting Man In The World was geboren. Een robuuste held van een jaar of 65 met grijze baard en dito haar, zongebruinde huid, priemende ogen, gesoigneerde kleding en een rustige lage stem.
Vol durf zittend in een nachtclub vergezeld door knappe dames zelfverzekerd de camera in loerend. Dat dus.
De stem van voice-over Will Lyman begeleidt de filmpjes, waarin we zien dat onze held zich van het ene avontuur in het andere stort. Zich ondertussen omringend met wereldleiders, prinsessen en andere verheven personages.
Steevast sluit hij af met “I don’t always drink beer, but when I do, I prefer, Dos Equis. Stay thirsty, my friends”.
Zo’n typisch ambivalent momentje leverde dat op. Wederom er ingetrapt. Auw! Reclame…
Van de andere kant voelt TMIMITW toch als een ware vriend. Een vent waar je op kan bouwen, een redder, kortom een man waar bijvoorbeeld de Brooklyn Nets om staan te springen.
Enter Bobo
Des te meer ik te weten kom over Boris Diaw des te meer datzelfde gevoel mij bekruipt. Want Boris is voor mij met afstand The Most Interesting Man In The NBA. Met de fysiek van een landwalrus en op het eerste gezicht de snelheid van een bejaarde kroegdarter lijkt Bobo absoluut niet te passen in een wereld vol met hoogvliegers, superatleten en borstkloppers.
Boris Diaw is een antiheld en antihelden moeten we koesteren.
The Big Croissant (soft and fluffy but oh so delicate) beweegt alsof hij zich op een pleintje in een buitenwijk van één of andere Franse slaapstad bevindt met om hem heen wat jeu de boule spelende bejaarden.
Boris kijkt standaard slaperig uit zijn ogen maar ziet wel precies wat hij moet zien. Boris voelt wat er gaat gebeuren en speelt daarop in. Een kwaliteit die slechts enkel de groten der aarde bezitten. En bovendien een kwaliteit die de Spurs deze zomer weleens heel gelukkig zou kunnen gaan maken…
Terwijl tijdens het afgelopen NBA off-season Boris in zijn eentje de wereld bereist en fotografeert werkten zijn collega’s in gymzaaltjes zich in het zweet. Een six-packje erbij of een extra tattoo van Lucas of voor mijn part Paulus op je getrainde biceps nemen is er echter voor Boris niet bij. Zijn wereld bestaat namelijk uit een grotere bal dan die ene oranje.
Als coach Popovich tijdens het voorseizoen tegen de pers zegt dat Diaw een bepaalde wedstrijd niet meespeelt omdat hij aan de Pina Colada’s zit en Pop tot hilariteit van het journaille aangeeft dat hij met zijn staf een poll heeft waarin ze het gewicht van Boris moeten raden (te starten vanaf 125 kg) tweet Bobo die avond onderstaande foto.
Pop hoeft zich geen zorgen te maken.
Teamgenoot LaMarcus Aldridge noemde Diaw onlangs ‘teatime’ omdat bij alles wat Bobo doet het lijkt alsof hij tijd heeft om er een kopje thee bij te drinken.
Goed gevonden van Aldridge ware het niet dat Diaw geen thee drinkt. Hij heeft niettemin wel een heuse espressomachine in zijn locker staan!
Boris Diaw is anders dan anderen en dat maakt hem in mijn ogen de meest interessante van allen.
Stay Thirsty, My Friends…
Foto: Getty Images/archief
Boris heeft een opvolger: senior Georges Niang van de Iowa State Cyclones. Bring on the draft.